พ่อน้องฟ้า เริ่มต้นกับฟลอร์ไทม์

[กิ่งแก้ว]

สำหรับผู้ปกครองท่านอื่น

ก่อนพาเด็กไปสวนสัตว์ ขอให้แน่ใจว่าเด็กไว้วางใจคนใกล้ชิด สื่อภาษากายแสดงความกลัวเป็นแล้ว และคลายความกลัวคนแปลกหน้าก่อนนะคะ

ไม่อย่างนี้น จะกลายเป็นตามองแต่ไม่เห็น เพราะหลบเข้าโลกส่วนตัว หรือมุ่งสมาธิไปที่วัตถุคุ้นเคย เพื่อความรู้สึกปลอดภัย หนือตื่นเตลิดจับไม่อยู่

ซึ่งก็คือ กลัวจนมีพัฒนาถดถอยค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

ช่วงนี้อยู่ระหว่างพาน้องฟ้าออกไปท่องเที่ยวหาประสบการณ์ต่างๆ เยอะแยะมากมาย จนเล่าไม่หมด

โดยช่วงนี้ ผมไม่ค่อยพาน้องฟ้าหนีสิ่งที่กลัวเท่าไหร่ ผมพาเผชิญในระยะที่ยอมรับได้ แต่เราจะอยู่ด้วยกัน กอดกัน ทำงานอารมณ์
ความกลัวก็ลดน้อยลงไปมาก อันไหนกลัว ก็ทำงานอารมณ์ไป หลายอย่างก็สามารถผ่านไปได้ บางอย่างก็ต้องยอมรับว่า มันกลัวจริงๆ ไปไม่ได้
พ่อเข้าใจ พ่อรู้ว่าหนูกลัวมาก พ่อจะปกป้องหนูเอง หลายครั้งที่น้องฟ้ากอดพ่อแรงตัวสั่น เอาหน้ามาซุกตัวพ่อ
หัวใจเต้นราวกับกลองใหญ่ แต่ยังไม่มีหลุด ไม่วิ่งหนีไปคนเดียว ยังสื่อสารกับพ่อ “กลัวๆ ออกไปๆ” สีหน้าชัดมาก
ผมก็จะ “ได้ๆ ออกไปๆ กันเลย....... อ้าวแม่ล่ะ..... , จะรอแม่ หรือไม่รอ , เมื่อไหร่แม่จะมาซะทีน้า....ฟ้ากลัว ฯลฯ”
หรือ พาค้นหา “ไหนๆ กลัวตรงไหน......อ๋อตรงนี้เหรอ.....กลัวที่มันใหญ่ หรือกลัวที่เสียงดัง หรือ ตกลงกลัวหรือไม่ขอบ”
โดยรวมๆแล้วเรื่องความกลัว ก็ยังมีงานใหม่ให้ทำเรื่อยๆ แต่ก็ดีครับ ก็อยากเจออยู่เหมือนกัน น้องฟ้าจะได้ดีขึ้น

การทำฟลอร์ไทม์ ข่วงนี้ ก็จะทำเรื่อยๆ ที่มีโอกาส ผสมกับการพัฒนา SI ทุกวัน และ ก็มีฝึกทักษะพื้นฐาน
ในการขีดเขียน

ส่วนการเล่นสมมติ เดิมทีก็เล่นกันบางๆ ไม่เน้นมาก แต่พอได้เข้ากลุ่มครูปูเป้ ที่ขอนแก่น ก็เลยต้องจัดเป็นงานหลักของเราเลยในช่วงนี้ ก็มีเรื่องที่น้องฟ้าขอบๆอยู่ 2-3 เรื่อง หรือพยายามใช้กับการเล่นทุกอย่าง เดี๋ยวเป็นอย่างไรจะมาเล่าให้ฟังครับ

เพิ่งกลับจากธนบุรี2 ไปเข้ากลุ่มเมื่อวันเสาร์ ก็ได้ประโยชน์กับตัวเองมากครับ โดยเฉพาะความรู้สึก
ในกิจกรรมการเล่าเรื่อง ผมรู้สึกถึงอารมณ์ของเด็ก ที่รู้สึกชอบ สนุก อยากฟัง อยากมีส่วนร่วม อยากเล่าเอง
หรือ รู้สึกเบื่อ ไม่สนุก แล้วแต่เรื่องราว ซึ่งตัวผมเองก็จะได้เก็บเกี่ยวไปไว้ใช้กับน้องฟ้าต่อไป

คุณหมอ หรือผู้ปกครอง ช่วยให้คำแนะนำด้วยครับ

[กิ่งแก้ว]

ครูปูเป้ส่งคลิบมาให้ดูแล้ว ก็เห็นด้วยว่าได้เวลาเล่นสมมุติแล้วค่ะ

เรื่องความกลัว ไม่ต้องพาหนีทุกเรื่องก็ได้ค่ะ

เลือกที่กลัวไม่มาก แล้วแสดงท่าทางการจัดการกับวัตถุนั้นบ้างก็ได้ โยกให้เขาดูบ้าง เก็บไปทิ้งบ้าง

หรือทดลองถามสาเหตุบ้างก็ได้ เช่น มันจะหล่นใส่ มันจะกัด ตอบไม่ได้ ก็ให้ตัวเลือก ตอบไม่ได้อีก ก็แล้วไป อีกพักใหญ่ ค่อยถามใหม่

ดูรายละเอียดใน DVD เรื่องอารมณ์นะคะ

[กิ่งแก้ว]

ข้อควรระวังในการเล่นบทบาทสมมุติกับน้องฟ้าคืออย่าใส่ปัญหาและอุปสรรคในตอนนี้ ให้พยายามเสนอการเล่น สมมุติสิ่งต่าง ๆ และท่าทางสมมุติ ให้เขายอมรับเยอะ ๆ ก่อน

เข้าใจว่าคุณพ่อคุณแม่เคยชินกับการแกล้งงง และโต้ตอบแบบเจ๊าะแจ๊ะของขั้น 4 เลยนำมาใช้ร่วมกับการเริ่มเล่นสมมุติ ทำให้เค้าสับสน

อีกประเด็นหนึ่ง คือการเล่นให้ตรงความต้องการทางร่างกายและความรู้สึก จะช่วยให้เล่นได้ดีขึ้นค่ะ

อ่านเพิ่มเติมในคู่มือนะคะ

[พ่อน้องฟ้า]

ขอบพระคุณอาจารย์หมอมากครับ
เรื่องความกลัว ผมก็แสดงท่าทางการจัดการกับวัตถุนั้นตามที่คุณหมอว่า
ทั้งทำท่าเตะ ทำเป็นขว้างรองเท้าใส่ ทำเป็นฟาดรองเท้าใส่พื้น หรือทำท่าไล่ไป
น้องฟ้าพอเห็นพ่อทำก็มีสีหน้าดีขึ้น บางทีก็ทำตามพ่อ ส่วนมากเป็นสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวได้ครับ

การลองถามสาเหตุ หลังจากที่พอคุยกันได้ ก็ทำอย่างที่คุณหมอว่าครับ

ส่วนการบาดเจ็บ ถ้าเป็นตัวเองบาดเจ็บ จากการหกล้ม จักรยานล้ม เดินชน น้องฟ้าจะแสดงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอเจ็บให้เราดู
บอกให้เรารู้ ชี้ให้เราดูตรงจุดเกิดเหตุ ทำซ้ำแล้วซ้ำอีก เราก็ทำงานอารมณ์ไป แต่ละครั้งก็นานพอสมควรครับ

ส่วนการบาดเจ็บ ถ้าเป็นภาพจะสนใจดูและชี้ให้เราดู ถ้าเป็นคนอื่นบาดเจ็บ เจอตรงหน้าน้องฟ้าจะเครียด กดดัน กลัว
แต่ก็อยากดูทั้งๆที่กลัว (วิ่งหลบไปแล้วกลับมาดูใหม่ หลายรอบ) เราก็ทำงานอารมณ์
(อยากขอคำแนะนำอาจารย์หมอ ทั้ง 2 กรณี ด้วยครับ)

ส่วนการเล่นบทบาทสมมุติ ก็อย่างที่คุณหมอว่า เคยแกล้งงงมาเยอะ เจ๊าะแจ๊ะมาตลอด ก็คุยกับแฟนว่าเอาสนุกๆเพลินกันก่อน
แต่วันนี้ก็ดีครับ น้องฟ้ายอมให้ตุ๊กตา(5-6 ตัว นั่งเป็นแถว) ผลัดกันร้องเพลง โดยพ่อเป็นคนประสานกิจกรรม น้องฟ้ายอมตอบคำถามกับตุ๊กตาที่พ่อพากษ์เสียง

ก็เริ่มต้นง่ายๆ ก่อนครับ

[กิ่งแก้ว]

เรื่องความกลัวการบาดเจ็บ เป็นระดับความกลัวในจินตนาการ ... .ต้องแก้ด้วยจินตนาการ (ในผู้ใหญ่ก็มี ลองคิดดูนะคะ ประเภทไม่เชื่ออย่าลบหลู่น่ะค่ะ)

เด็กต้องมีจินตนาการก่อน จึงจะแก้ไขได้

จำเด็กผู้หญิงที่กลัวการบาดเจ็บ เรื่อง ตัดเล็บ แล้วเข้าเนื้อที่ขอนแก่นได้มั้ยคะ นั่นก็เรื่องเดียวกัน แต่เขามีจิตนาการช่วย

รายละเอียดอยู่ใน DVD ชุดอารมณ์นะคะ

ไม่แน่ใจว่าพอถึงกิจกรรมเรื่องอารมณ์ประมาณกค. หมอจะพูดเรื่องนี้เหมือนปีที่แล้วหรือเปล่า ....ปกติไม่ค่อยชอบทำกิจกรรมซ้ำเท่าไรค่ะ ทำมาปีกว่าแล้ว ยังไม่ซ้ำเลยสักกิจกรรม

[พ่อน้องฟ้า]

สวัสดีครับอาจารย์ ขอเล่าเหตุการณ์เล่นสมมติให้อาจารย์และผู้ปกครองท่านอื่น เผื่อมีคำแนะนำเพิ่มเติม
เล่นสู้กัน (กอด ปล้ำ จั๊กจี๋ ผลัก ถีบ)ทุกคืนหลังอาบน้ำ (หรือแม้แต่กลางวัน) น้องฟ้าจะรีบเข้ามาหาพ่อ บอกพ่อ พร้อมทำท่าทางอยากเล่น “สู้กัน” กับพ่อ
ผมก็ทำฟลอร์ไทม์เล็กน้อย กับคำว่า “สู้กัน” เพราะน้องฟ้าพูดไม่ชัด
1. ขณะเล่น ก็โดนน้องฟ้าผลัก ถีบ พ่อก็ทำเป็นตกน้ำ(ตกที่นอน) ทำท่าตีน้ำ ร้องให้น้องฟ้าช่วยดึง น้องฟ้าก็ช่วยดึงพ่อขึ้น
หรือบางทีพ่อก็แกล้งกอดปล้ำกันจนตกน้ำทั้งคู่ พอขึ้นมาที่นอน ก็ทำเป็นตัวเปียก ช่วยกันเช็ด แล้วก็จั๊กจี๋กันต่อ
2. บางครั้งพ่อจะบอกว่า
พ่อ / “โอย........พ่อตายแล้ว..........พอเนอะ”
น้องฟ้า / “ไม่พอ เล่นอีก” (ไม่ยอม 2-3 รอบ)
พ่อ/ “OK… ไม่ให้พ่อตาย ....แล้วมียาให้กินไหม”
น้องฟ้าก็ทำเป็นหยิบอะไรใส่ปากพ่อ
พ่อ/ “อะไร ”
น้องฟ้า / “ ยา ”
พ่อ/ “โอยๆๆๆ... ยาติดคอๆ...............ขอน้ำกินหน่อย ”
น้องฟ้าก็ทำเป็นหยิบอะไรใส่ปากพ่อ
พ่อ/ “อะไร ”
น้องฟ้า / “ น้ำ ”
พ่อ/ “เออๆ ดีแล้ว โอยๆๆๆ... น้ำหกใส่หน้าพ่อ...............เปียกหมดเลย ”
น้องฟ้าก็ทำท่าเช็ดหน้าพ่อ
3. ระหว่างเล่นสู้กัน บางครั้งพ่อขอเปลี่ยนเป็น หมา , แมว , ม้า , หมู , กวาง , ช้าง ฯลฯ น้องฟ้าก็คิดครับ
แต่ไม่ยอมให้พ่อเป็น หมู , ยักษ์ , ช้าง , เด็ก เพราะกลัว
4. เล่นขี่มอ
ฟ้า / “เล่นขี่มอ” ทำท่าประกอบ
พ่อ / “ได้ๆ มาๆ ให้ พ่อ ขี่ ฟ้า” (แกล้งเล็กน้อย)
ฟ้า / “ไม่ๆ ฟ้า.... ขี่.... พ่อ” (ตั้งใจพูด เพื่อไม่ให้ผิด)
พ่อก็เริ่มสร้างเรื่องราว จะขี่มอไปไหนดี , ไปทางไหน , ถึงแล้ว...นี่ไง...แล้วจะมาเล่น หรือมากิน ,
พ่อ / “นี่ฟ้าจะกินอะไร”
ฟ้า / “อยากกินโจ๊ก” (พ่อก็จะแกล้งฟังผิดบ่อย เพราะเธอพูดไม่ชัด)
พ่อ / “ได้ๆ ไหนล่ะ โจ๊ก” (น้องฟ้าไม่รู้จะยังไง ประมาณงงๆ) “เฮ้....เจอแล้ว นี่ไงโจ๊ก”
ฟ้า / รับเอาโจ๊กคัพ ไป ทำท่าจะกิน
พ่อ / “อ้าว....นี่ยังไม่แกะฝาเลย”
ฟ้า / ทำท่าแกะฝาโจ๊กคัพ ฉีกซอง จะกิน
พ่อ / “อ้าว....ยังไม่ใส่น้ำร้องเลย”
ฟ้า / ทำท่ากดน้ำร้อน พ่อทำท่าช่วยจับถ้วย
พ่อ / “อูยๆๆ ร้อน ๆๆ ” แล้วเปลี่ยนให้น้องฟ้าถือเอง น้องฟ้าตอนแรกก็ไม่รับ สักครู่ก็รับไป
จะกินหรือจะรอ , จ่ายตังแล้ว หรือยังไม่จ่ายตัง , แล้วตังทอนให้พ่อละ ฯลฯ ประมาณนี้ครับ
เมื่อก่อนน้องฟ้ายังไม่ตอบรับการเล่นสมมติเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ก็ตอบรับมากขึ้นครับ ก็ต้องเพิ่มประสบการณ์กันต่อไป

เมื่อวานตอนเช้า น้องฟ้าไปโรงเรียน (น้องฟ้าเห็นพ่อกับแม่ และพี่ชาย ไปโรงเรียน เธอเลยบอกยายให้พาไปโรงเรียน)
แล้วไปเจอเด็กร้องไห้ (เราก็คิดไว้อยู่) น้องฟ้าก็บอกให้ยายพากลับบ้าน ไม่อยู่ กลัว พอพ่อเลิกงาน พ่อก็ชวนคุย
พ่อ/ “เมื่อเช้า....ฟ้าไปโรงเรียน หรือ ไม่ไปโรงเรียน” , ฟ้า/ “ไปโรงเรียน”
พ่อ/ “แล้วฟ้า กลัวไหม หรือ ฟ้าชอบ” , ฟ้า/ “กลัว”
พ่อ/ “ฟ้ากลัวอะไร...... กลัวเด็ก หรือ กลัวครู” , ฟ้า/ “กลัวเด็ก”
พ่อ/ “กลัวเด็ก ตรงไหน” , ฟ้า/ ชี้ที่หางตา (กลัวเด็กร้องไห้ น้ำตาไหล)
พ่อ/ “อ๋อ....ฟ้ากลัวเด็ก ร้องไห้ น้ำตาไหล” ................ “แล้ว....ฟ้ากลัวมาก หรือกลัวนิดเดียว” พร้อมทำท่า
ชวนคุยไปครับ
พอตกตอนเย็น มาเล่นสมมติ”เรื่องขี่มอ” บางจังหวะผมก็ชวนไปโรงเรียน น้องฟ้าบอก “ไม่ไป....กลัว” ผมก็ชวนคุยเหมือนตอนเย็น
น้องฟ้าดูเครียดเลยครับ หน้าตากังวล คงยังกลัวอยู่
วันนี้ก็พาแบไปแถวๆโรงเรียน น้องฟ้าก็ชี้บอกว่ากลัว เราก็รับรู้ไป ไม่ฝืน

5. ณ ปัจจุบัน กลัวมากกับเด็กร้องไห้ เมื่อก่อนจะหนีเตลิดเปิดเปิงไปเลย ตอนนี้จะบอกพ่อว่ากลัวอยากไป พ่อก็ชวนน้องฟ้าคุย
กลัวเด็กคนไหน , คนที่ร้องไห้หรือคนที่นั่งอยู่ , คนที่ร้องไห้คนไหน....ใส่เสื้อสีอะไร , กลัวที่เด็กร้องเสียงดัง หรือ กลัวที่เด็กน้ำตาไหล
ระหว่างคุยผมก็ทำงานอารมณ์ไป ปลอบไป เข้าใจ แต่จะไม่พาหนีไป ถ้าไม่ที่สุดจริงๆ
อันไหนที่อยู่ได้จนเด็กคนนั้นหยุดร้องก็จะทำ (ความรู้สึกของผมคืออยากให้น้องฟ้าเห็นว่าเด็กร้องไห้ เมื่อหายแล้วเด็กก็หยุดร้อง)
พ่อ/ “นี่ๆ ตอนนี้......เด็กร้องไห้ หรือว่า เด็กไม่ร้องไห้แล้ว”
น้องฟ้า/ “ร้องไห้” (จริงๆเด็กหยุดร้องแล้ว)
พ่อ/ “ไหนๆ เด็กร้องไห้.................นี่ๆ ตกลงตอนนี้......เด็กร้องไห้ หรือว่า เด็กไม่ร้องไห้แล้ว”
น้องฟ้า/ “เด็กไม่ร้องไห้แล้ว”
พ่อ/ “แล้วฟ้า ดีแล้ว หรือว่า ฟ้ากลัว” จับดูหัวใจเต้น
น้องฟ้า/ “กลัว” บางครั้งก็ “ดีแล้ว” จริงหรือไม่จริงก็ดูจากสีหน้า

ช่วงปิดเทอม 2 เดือน เราจะขี่จักรยานกันตอนเย็นทุกวัน( 4 คัน พ่อ, แม่, พี่, น้องฟ้า) วันละ 4-5 กม. ไปตามถนนในหมู่บ้าน
น้องฟ้าก็จะพบเจอสิ่งต่างๆมากมาย จะชี้บอกเราว่ากลัวตรงไหน หรือถ้าบอกได้ก็จะบอกว่า “กลัวมอ(วัว/ควาย) ” ,
“กลัวฆ้อง(ตี)” , “กลัวเด็กร้องไห้” ฯลฯ ก็ได้เรียนรู้คำศัพท์กันบ้าง
เมื่อ 2-3 เดือนก่อนจะกลัวมอมากๆ เห็นไม่ได้ ระยะไหนก็กลัว ตอนนี้ก็กลัวอยู่แต่เธอก็แก้ปัญหาโดย
มากอดเรามั่ง ขี่จักรยานจับมือกันมั่ง เปลี่ยนเส้นทางมั่ง หรือ รอให้มันเดินผ่านไปก่อน เราก็ยอมรับการตัดสินใจของเธอ
ก็ถือว่าน้องฟ้าแก้ปัญหาได้ดีระดับหนึ่ง

ส่วนช่วงนี้ ผมเริ่มใช้คำเกี่ยวกับเวลา ว่า เมื่อวาน , เมื่อเช้า , เมื่อคืน , เมื่อกี้ , วันนี้ , ตอนนี้ , ตอนเย็น , คืนนี้ , พรุ่งนี้ , ตื่นเช้า
ตอนแรกน้องฟ้าก็โวยวายครับ กลัวไม่ได้ตามที่ต้องการ แต่เดี๋ยวนี้น้องฟ้าก็พอจะเข้าใจครับ


อาจารย์หรือผู้ปกครองท่านอื่นมีอะไรช่วยเสริมด้วยครับ

[กิ่งแก้ว]

หลาย ๆ วันก็ลองแตะ ๆ เรื่องเด็กร้องไห้ ในการสมมุติดูอีกวัน ครั้งแรก ให้อยู่ไกลตัว และร้องเบา ๆ หน่อยนะคะ

และอย่าให้ร้องนาน แบบนิดเดียว แล้วรีบเสนอการแก้เชิงสัญลักษณ์ เช่น ทำท่าปิดกระตู อย่างนี้เป็นต้น

แต่ theme แบบนี้ อย่าเล่นบ่อย ถ้าเขายังกลัว แม้ในการสมมุติ

และถ้าชีวิตของเขาไม่ต้องเจอเด็กเล็กมาก ก็ยังไม่ต้องเล่นก็ได้ เล่น theme อื่นให้คล่องกว่านี้อีกหน่อยค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

สวัดดีครับ อาจารย์และผู้ปกครอง

ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา การฝึกเรากัน ฝึกทั้งตัวครับ มือ , แขน , ขา , แกนกลางลำตัว (ทั้งกล้ามเนื้อมัดเล็กมัดใหญ่)
ฝึกสายตา , ฝึกออกเสียง , ฝึกพูดคำศัพท์จากภาพ แต่ช่วงนี้พ่อกับแม่เปิดเทอมแล้ว การก็เลยลดน้อยลงไป แต่ยังทำทุกวันครับ

ส่วนการสื่อสารโดยใช้คำพูด น้องฟ้าพูดมากขึ้นครับ แต่ไม่ชัดเท่าไหร่ ถ้าเราให้ตัวเลือกเธอจะบอกได้

ส่วนภาพรวมๆ ของ น้องฟ้า ช่วงนี้ ก็คือ
1. อาบน้ำเอง (แปลงฟัน ถูสบู่ ล้างตัว) แต่ไม่สะอาดหรอกครับ เราค่อยมากเติมให้อีกที ที่สำคัญคือ บางทีเธอเอาตุ๊กตาเด็ก
ไปอาบน้ำ ถูสบู่ด้วย บางทีพ่อก็ถามว่า “ตุ๊กตาเด็กอาบน้ำแล้ว หรือ ยังไม่อาบน้ำ” ฯลฯ น้องฟ้าก็ตอบได้ ถ้าพ่ออาบน้ำด้วย
ก็จะเติมการเล่นสมมติเข้าไป เช่น เรือ , ฝนตก ฯลฯ

2. แต่งตัวเอง ใส่เสื้อผ้าเอง ส่วนเสื้อที่เป็นกระดุมที่ก่อนหน้าต้องช่วยจับใส่ให้ ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว
ถึงเวลา พ่อโยนเสื้อกับกางเกงให้ ก็ใส่เองเลย

3. ไม่มี ฉี่/อึ ใส่กางเกงอีกแล้วครับ เข้าห้องน้ำเองทั้งหนักเบา ส่วนห้องน้ำในห้างที่เคยกลัวเครื่องเป่าลมก็เลิกกลัวแล้ว
พ่อพาเข้าไม่ต้องจับมือกัน ไม่ต้องกอดเหมือนเมื่อก่อน บางทีเธอก็เอามือไปทำท่าแหย่ที่เป่าลมแล้ววิ่งหนี

4. 3-4 เดือนที่ผ่านมา ผมให้น้องฟ้าลองขีดเขียนตามรอยปะแบบง่ายๆ ทั้งเส้นตรง แทยงขึ้น-ลง เส้นโค้งขึ้น-ลง ทั้งสั้น-ยาวตอนนี้เธอก็ขีดเขียนตามรอยได้ดีครับ ทำงานต่อเนื่องนานๆได้ดี ตอนนี้ ก็เพิ่มการระบายสีภาพบ้างแล้ว

5. ในห้องนอนผมจะติดภาพต่างๆ ไว้เต็มห้องไปหมด บางทีผมก็ให้น้องฟ้าหาภาพตามคำที่ผมบอกแบบเล่นๆสนุกๆ
เธอก็ทำได้ดีครับ บางทีเราเล่นสู้กันก่อนนอน ผมก็แกล้งทำท่าจะตายให้น้องฟ้ามาช่วยรักษา ผมก็บอกว่าอยากกินน้ำปั่น
อยากกินไก่ , ช้าง , กล้วย ฯลฯ น้องฟ้าก็จะทำท่าเดินไปจับรูปนั้นมาใส่ปากผม ผมก็บอก “พ่อหายแล้วสู้กันต่อ”
(อันนี้ไม่รู้ว่า เป็นการเล่นสมมติหรือเปล่าครับอาจารย์หมอ)

6. ส่วนการบาดเจ็บที่เมื่อก่อนน้องฟ้าจะกังวล วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับเหตุการณ์ที่ทำให้บาดเจ็บ หลังจากที่เราตอบรับ
และทำงานอารมณ์กับน้องฟ้า ประกอบกับตอนเล่นสู้กันเกิดเจ็บจริงๆ ผมก็จะทำเป็นเล่นสมมติทำการรักษา ทายา
กินยา ฉีดยา หรือแม้แต่พันผ้าก๊อตให้ ตอนนี้สังเกตเห็นว่า ความกังวลเรื่องการบาดเจ็บจะลดน้อยลงครับ คือ
การเจ็บหรือวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลดน้อยลงเหลือ 3-5 รอบ ก็หาย เมื่อก่อนนานมากๆ
(อันนี้ไม่รู้ว่า เป็นเหตุเป็นผลกันหรือเปล่าครับอาจารย์หมอ)

7. เรื่องกลัวเด็กร้องไห้ จากซัก 1-2 เดือน ที่แล้ว จะอยู่ไม่ได้ ตอนนี้ไม่หนีไปไหนแล้วครับ แต่ก็ยังสนใจอยู่
เวลามีเด็กร้องไห้ พ่อก็แกล้งพูดว่า “เสียงอะไร” หรือ “เสียงใครร้องไห้” น้องฟ้าก็บอกว่า “เด็กร้องไห้”
พ่อก็ “เออๆ ใช่ เด็กร้องไห้..............เสียงดังจังเนอะ”
ส่วนเรื่องโรงเรียน หลังจากวันที่ไปครั้งที่แล้วเว้น 1 สัปดาห์ ไปคราวนี้ไม่เป็นไรแล้วครับ เจอเด็กร้องไห้ ก็ยืนดู
บางทีพ่อไปหาตอนเที่ยง ก็ทำท่าบอกว่าเด็กร้องไห้ ชี้บอกให้พ่อดูว่าเด็กคนไหนร้องไห้ พ่อก็ถามว่า
“ตอนนี้ เด็กร้องไห้ หรือ เด็กไม่ร้องไห้” “เออๆ เด็กไม่ร้องไห้แล้ว ดีจัง” “โอ้..ฟ้าเก่งจัง” ประมาณนี้ครับ

8. เรื่อง สี เช่น น้องฟ้าจะชี้ “สีฟ้า” แล้วบอก แล้วก็ชี้รูปอื่นที่มี “สีฟ้า” ผมก็พูด “อ๋อ....ดอกไม้สีฟ้า” ,
“อ๋อ....เสื้อแม่สีฟ้า.....เหมือนกันเลยเนอะ” “อุ๊ย....อันนี้ก็สีฟ้า.....ใช่ๆ เหมือนกันเลย” สีอื่นๆก็เหมือนกันครับ
ส่วนที่ไม่เกี่ยวกับสี น้องฟ้าก็จะชี้บอก พร้อมพูด ผมเลยชวนพูดเกี่ยวกับรายละเอียดอื่นๆ (จากที่ไปอบรมกับครูนิดครูแอน)
อาจารย์มีอะไรแนะนำไหมครับ

9. เริ่มวิ่งเล่นหัวเราะสนุกกับเด็กคนอื่น หรือไปเล่นบ้านบอล เจอเด็กคนอื่นก็จะประมาณอยากเล่นด้วย หรือบางที
น้องฟ้าก็เดินไปหาเด็กคนที่อยากเล่นด้วยแล้วบอกว่า “มา..มา” พร้อมกวักมือ (ส่วนมากเป็นเด็ก 2-3 ปี)

อาจารย์ช่วยเสริมด้วยครับ

[กิ่งแก้ว]

เท่าที่เล่ามา ดิฉันเห็นจังหวะที่ดีในการเล่นสมมุติ คือ ตอนที่เอาตุ๊กตาไปอาบน้ำ นับเป็น theme แรก ๆ ตามธรรมชาติ คือ ดูแลกิจวัตร รักใคร่ใกล้ชิด เช่นเดียวกับการกินข้าวสมมุติ

แต่เรื่องบาดเจ็บ ล้มตาย จะเป็น.theme เกือบสุดท้ายที่เด็กจะเล่นได้

การข้ามขั้น...นั้นยาก ถ้าทำได้ ก็ไม่ค่อยจริงค่ะ

ลองทบทวนลำดับขั้นการเล่นบทบาทสมมุติในคู่มือนะคะ