ขอคำแนะนำค่ะ

[กิ่งแก้ว]

กด like ให้คุณยายค่ะ

เค้าเรียก "ฝีมือ"

[สายป่าน]

กลับมาที่กระทู้ของตัวเองก่อนดีกว่า จะได้เอาไว้ทบทวนในวันหน้าได้ค่ะ
เรื่องที่รู้สึกว่าย่ำอยู่กับที่ คือ
การบอกเล่าเรื่องราว เหตุการณ์ ความรู้สึก ต่างๆ น่ะค่ะ
แต่บางครั้ง ก็รู้สึกว่า เอ๊ะ ก็ไม่ได้หลบเลี่ยงนี่นา เล่ารู้เรื่อง
บางเรื่องก็ อะไรหว่า แล้วใช้มุข จำไม่ได้เนี่ย บ่อยยยยยย มาก
ไม่ได้เกี่ยวกับเหตุการณ์ลืมของนะคะ อันนั้นจะไม่ค่อยได้ไล่ถามเท่าไร
แต่ที่จำไม่ได้ เนี่ย เรื่องราวในระหว่างวันน่ะค่ะ
ฝ่ายแม่ก็อยากรู้มันไปเสียหมด วันนี้เรียนอะไร ชอบวิชาไหน เล่าให้ฟังบ้างซิว่าเรียนอะไร
คือตามตัวตนของแม่น่ะค่ะ กังวลล่วงหน้า กลัวลูกจะตามเนื้อหาวิชาการไม่ทัน ก็ไล่ถาม
พอลูกไม่เล่า ก็เริ่มสติแตก กังวลต่อ เอ๊ะ ลูกจำไม่ได้เนี่ย ไม่มีสมาธิ ในห้องหรือเปล่า หลุดไปโน่นนี่นั่น หรือเปล่า
พอถามหนักเข้า ลูกก็มักตอบจำไม่ได้ ไม่รู้ พอเป็นแบบนี้ แม่ไปต่อไม่เป็นก็เลิกถาม
คาดว่า เจ้าตัวแสบก็เลยเรียนรู้ว่า ถ้าตอบแม่ไปแบบนี้แล้ว แม่จะเลิกยุ่ง
ก็เลยใช้เป็นวิธีเลี่ยงคำถามมาตลอด ก็ใช้วิธีนี้มาสักพัก
ต่อมาแม่ก็ถามว่า ที่ตอบไม่รู้อ่ะ ไม่รู้จริงๆ หรือขี้เกียจตอบ ส่วนใหญ่คำตอบที่ได้คือเงียบ
แม่ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปอีกพักใหญ่ ต่อมาก็เริ่มแฝงขู่ไป อ๋อ ไม่ตอบ สงสัยจะไม่รู้แน่ๆ
งั้น เรียนพิเศษเพิ่มเอาไหม ก็เหมือนเดิม มีแต่คำตอบว่าไม่เอาเรียนพิเศษ แต่ไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องที่ถาม
แม่ก็ปรับคำถามใหม่ เออ ที่ป่านตอบแบบนี้ แม่รู้นะ ว่าป่านไม่อยากตอบ
เขาก็ทำหน้าเขิน แล้วถามว่าแม่รู้ได้ไง แม่ก็ยิ้มแล้วตอบว่า วิธีนี้เขารู้ทันกันหมดแล้ว
แล้วใช่ไหมล่ะ เขาก็รับว่าใช่ แล้วก็ยังไม่เล่าให้ฟังเหมือนเดิม
แต่ เอ พอเขียนไปเขียนมา ก็รู้สึกเหมือนแว่ว ๆ เสียงตัวเองเคยคุยกับเพื่อนคนหนึ่งว่า
ไม่เป็นไร วันนี้ไม่เล่าไม่เป็นไร สักวัน ไม่ถามรุก แล้วเดี๋ยวเขาก็เล่าเอง
แต่พอมาเจอกับตัวเอง จากที่เคยเล่า ไม่ต้องถาม พอแม่ถามแล้วไม่ตอบ
ไอ้ที่เคยเตือนเพื่อนไว้ ก็ชักจะเลือนๆ
ผงเข้าตาตัวเองนี่เขี่ยไม่ออกจริงๆ
เอาเป็นว่า ขอความเห็นว่าควรปรับแก้ตรงไหนดีกว่าค่ะ ทำเองมองไม่ค่อยเห็นตัวเอง

[กิ่งแก้ว]

เรื่องหนึ่งคือลืมของ อีกเรื่องคือลืมเรื่องราว ที่แม่อยากรู้ โดยสายป่านไม่เข้าใจว่าแม่อยากรู้ไปทำไม เรื่องแรกจะทำเป็นฟลอร์ไทม์ระดมความคิดป้องกันก่อน แล้วกำหนดการให้รางวัลทำโทษแบบที่คุณกรองกานต์บอกก็ได้ค่ะ ส่วนเรื่องงที่สอง หลักการคือต้องไม่หวังผลที่คำตอบ (คุ้น ๅ นะคะ,) แล้วคุยกันเรื่องจำไม่ได้ เอ๊ะ
วันเสาร์แม่ว่าจะพาป่านไปไหนนะ แม่จำไม่ได้ จากนั้นการพูดคุยเรื่องจำไม่ได้ก็จะเปิดฉาก

[สายป่าน]

ตอนนี้พาสายป่านไปเรียนฟุตบอลตอนเย็นวันเสาร์-อาทิตย์
รวมอาทิตย์ละ 4 ชั่วโมง ก็ยอมรับว่าหวังผลว่าร่างกายลูกน่าจะดีขึ้น
อันที่จริงได้รับคำแนะนำจากคุณหมอและนักกิจกรรมบำบัดให้หากิจกรรมกีฬาเพิ่มมานานแล้ว
ไม่ต่ำกว่าครึ่งปี แต่ไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าตัว ที่ไม่ชอบขยับตัวกับกิจกรรมออกกำลังกายเอาเสียเลย
เดือนที่ผ่านมา ไปโรงเรียนตอนเช้า เห็นพี่ชั้นประถมปลาย มัธยมต้น เล่นบาสกัน
เจ้าตัวยืนมองอย่างสนใจ แม่เริ่มกระแซะถาม อยากเล่นบ้างเหรอ
อยากเล่นเตะบอลมากกว่า เจ้าตัวตอบ เลยเข้าทางแม่
วันต่อมา แม่เลยหาบอลมาเตะตอนเช้าก่อนเข้าห้องเรียนกัน 2 คนแม่ลูก
มีเด็กอื่นมาเมียงมอง เราก็ชวน เล่นบอลกับน้องไหมครับ ไม่มีใครฮุบเหยื่อเลยสักคน
แม่ก็เลยต้องเตะกันลำพัง 2 คนแม่ลูก หลายวันอยู่ แล้วก็ค่อยชวนไปเรียนเตะบอลตอนเย็นเพิ่ม
คราวนี้ได้ผล สายป่านฮุบเหยื่อของแม่แล้ว ก็เลยพาไปซื้อรองเท้า สมัครเรียน
ผลก้าวหน้าด้านร่างกายเป็นอย่างไร คงต้องรอดูกันนานหน่อย
แต่สำหรับแม่ แค่ลูกได้ออกมาวิ่ง ยืดกล้ามเนื้อทั้งหลาย
ที่พี่นักกิจกรรมบอกแม่อยู่ว่าอย่าลืมพานอกทำกิจกรรมที่มียืดกล้ามเนื้อบ้างนะครับ กล้ามเนื้อน้องตึงมากเลย
แม่ก็รู้สึกได้กำไรแล้ว
แต่ตอนนี้ก็เลยได้งานแถม เรื่องกำกับวินัยเข้ามา เพราะเรียน มันไม่เหมือนเล่น ชักไม่สนุก ไม่อยากไป
เล่นกับแม่ แค่เดี๋ยวเดียว 15-20 นาที เต็มที่ แถมไม่ต้องวิ่งเยอะ ไม่ต้องกายบริหาร
มันดูยากไปหมด บางท่า เอามือขวาไปแตะขาซ้าย เดี๋ยวยกเท้าไปข้างหลัง ข้างหน้า สับสนไปหมด
อยากเลิก ยังไม่หมดเวลาเรียน แม่ก็ยังไม่ให้เลิก เหนื่อยด้วย หิวด้วย ร้อนอีกต่างหาก ขัดใจไปหมด
แถมพอเล่นเป็นทีม ยังโดนชน แย่งลูกก็ไม่ทัน ขัดใจจริงเลย
ได้งานอารมณ์แถมมาอีก ได้ทำ FT เต็มๆเลย ซื้อชั่วโมงกีฬาแถมการทำงานอารมณ์
แล้วจะมาเล่าความก้าวหน้าอีกค่ะคุณหมอ

[กิ่งแก้ว]

อย่าลืมว่าระบบรับความรู้สึกของเขาไวกว่าคนอื่น เวลาคนอื่นร้อน เป็นไปได้ว่าเค้าจะร้อนกว่า เวลาเบื่อ เป็นไปได้ว่าเค้าต้องทนมากกว่าคนอื่น ทุกสิ่งที่ทำล้วนเป็นเรื่องยาก อย่าเอาคำสัญญาของเค้ามาผูกมัดเค้าเกินความจำเป็น และอย่าให้เค้าต้องทำงานยากในสภาพแวดล้อมที่ลำบากเกินไป ดิฉันมองเห็นเค้าลางของสงครามระหว่างแม่ลูกอยู่รำไร และอย่าลืมว่าเวลาเค้าเข็ด เค้าจำนานค่ะ

[krongkan]

ขอแชร์เรื่องเรียนเตะบอลค่ะ เจ้าตัวแสบของดิฉันก็ไม่ได้ชอบเรียนเตะบอลนักหรอกค่ะ โชคดีที่มีพี่น้อง พี่น่ะอยากเรียนมาก

น้องก็เรียนตามพี่ เจ้าตัวบอกถ้าพี่กับน้องเรียนก็เรียนด้วย ทุกครั้งที่ไปเรียน ดิฉันใช้วิธีเชียร์อย่างเดียวค่ะ รู้ว่ายาก รู้ว่าเบื่อ

แต่อันไหนที่ดูแล้วว่าทำได้ พอทำได้ ก็เชียร์ก็ชม อันไหนที่ยากเกินเช่นการเล่นทีม ซึ่งยากมากๆ กับการปะทะ ก็เห็นใจ และ

สอบถามทุกครั้ง ถ้าเขาอยากออกจากสนามก็ไม่ว่ากัน เรียนแบบขำๆ อ่ะค่ะ แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมออก อย่างมากก็วิ่งตามลูกไปเรื่อยๆ

เคยถามกันเองระหว่างพ่อแม่เหมือนกันว่าเลิกไหม พอถามเจ้าตัวก็ว่าไม่เลิก แต่ไม่ชอบเล่นทีม เพราะเตะลูกไม่ทัน กลัวเจ็บ

กลัวโดนเตะอัด แต่ก็เห็นเจ้าตัววิ่งตามลูกต้อยๆ พี่ชายก็พยายามช่วยชงให้ได้ลูกตลอด ครูฝึกก็น่ารัก บอกไม่เป็นไรคุณแม่

ให้เค้าเล่นๆ ไป ถามนักกิจกรรมบำบัดเหมือนกัน เค้าก็ว่าถ้าน้องยังอยากเล่นก็ปล่อยไปเถอะ ดิฉันก็รู้ค่ะว่าอาจไม่ใช่สิ่งที่ใช่

สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เจ้าตัวจะเลือกที่จะทำ แต่เจ้าตัวเลือกที่จะทำเพราะกลัวไม่เหมือนพี่น้อง และดิฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะ

ต้องเป็นนักบอล เพียงแค่ได้ออกกำลังกาย เพราะพื้นฐานของกีฬาบอลเนี่ย ช่วยเรื่อง modulation เต็มๆ เลยค่ะ

เมื่อใดที่ได้ตรงนี้เพียงพอแล้วก็อาจจะเลิก หรืออาจจะต่อก็แล้วแต่พวกเค้า แต่มีกีฬาว่ายน้ำนี่แหละค่ะ ที่เค้าชอบและอยาก

ไปเรียนทุกครั้ง (จริงๆ คงอยากไปเล่นน้ำแหละ) ก็เรียนสักพัก แล้วก็เล่นกับเด็กที่มาเรียนด้วย แค่นี้ก็คุ้มสำหรับดิฉันแล้วค่ะ

อ้อ อีกอย่างที่คุณหมอเคยแนะนำนะคะ เมื่อเค้าต้องทำสิ่งที่ยากมากสำหรับเค้า เวลาคุณภาพ เวลา FT ก็ต้องมีมากตามขึ้นไปด้วยค่ะ

ฉะนั้นช่วงเวลานี้ ที่บ้านดิฉันจึงมีแต่ช่วงเวลาดีๆ ค่ะ ดิฉันจึงรู้สึกได้ว่าลูก "รับมือ" กับทุกอย่างที่เข้ามาได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ

[krongkan]

คุณแม่สายป่านเคยชวนเค้าทำกายบริหารจำพวก brain gym ไหมคะ ในยูทูปมีเยอะค่ะ อบรมครั้งล่าสุดคุณหมอก็เปิดให้ดู

และให้ทำตามกัน โชคดีที่พี่นักกิจกรรมบำบัดเคยให้ฝึกทำมาบ้างแล้ว เลยได้พื้นฐานมาบ้าง ลองเปิดแล้วทำกันสนุกๆ สิคะ

ตอนแรกอาจต้องทำท่าตลกๆ เรียกร้องความสนใจกันก่อน พอติดแล้วก็ให้ทำเป็นประจำทุกวัน ช่วยได้เยอะนะคะ

บ้านดิฉันทำกันบ่อยๆ ก่อนที่จะเริ่มไปเรียนเตะบอลค่ะ เลยพอได้ไอเดียไปบ้าง ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ (ถ้าเวลาอำนวย 555)

[สายป่าน]

เปิด utube ปุ๊บ กระโดดหายไปเลยปั๊บ
อย่างที่คุณหมอว่าค่ะ พวกฝังใจเข็ดนาน
เขารู้สึกว่ามันยาก ไม่เอาเลยค่ะ
ต้องแฝงไปในเกมที่ต้องทำตามผู้นำน่ะค่ะ
บอล ก็ไม่ได้กะจะให้เป็นนักกีฬาหรอกค่ะ
คือมันยากตอนเอาไปสนาม กับตอนเหนื่อย
แต่พอเลิกแล้วก็ไม่อยากกลับ อยากอยู่ทานน้ำขนมกับพวกพี่ๆ
ตอนซ้อมวิ่ง ที่ต้องแข่งกัน ชอบมาก หน้าบาน
เริ่มหงิก ตอนเรียนนาน กับโดนบอลเจ็บ
แล้วก็ มันต้องจัดท่าทาง
ไม่ได้แค่มีลูก แล้วเตะใส่แม่อย่างเดียว เหมือนตอนเล่นกัน
แต่ว่า กลุ่มเด็กที่มาเรียนค่อนข้างใหญ่มาก 20 คน
ก็เลยได้พักบ่อย ไปชวนพี่เขาคุยเสียมาก
พี่ๆ ก็คอยกระตุ้น เคยได้ยิน พี่ที่โตกว่าสั่งให้ส่งบอลให้น้องบ้าง
พอพี่ส่งให้ ก็มีเสียงอีก ส่งให้แล้ว แต่น้องไม่ถึงอ่ะ
เดี๋ยวค่อยดูกันไปก่อนค่ะ

[กิ่งแก้ว]

เอาใจช่วยนะคะ หลังกลับจากโรงเรียน อย่าลืมฟลอร์ไทม์แบบนิ่ง ๅ ลูบหน้าลูบหลัง ให้เค้าพักระบบบ้างนะคะ

[สายป่าน]

555 งานเข้าค่ะงานเข้า
นักกีฬาของดิฉัน เวลาได้พัก ไปไล่จุ๊บเพื่อนและพี่เขาทั่วสนาม
โดนผลักเอาบ้าง สะบัดหลบเอาบ้าง ก็ยังคงไล่จุ๊บเขาต่อไป
แม่รู้สึกปวดจี๊ด ขึ้นมาจริงๆ ลูกหนอลูก อยากจะเล่น จะแหย่ก็เล่นไม่เป็น
สติแตก กังวลไปโน่น เดี๋ยวถูกล้อว่าเป็นตุ๊ด แล้วหนูจะทำอย่างไร
แล้วก็ระหว่างรอเขาเรียนบอลเสร็จ แม่ก็ทำอารมณ์ของตัวเองไปด้วย
อย่ากังวล เดี๋ยวลูกจับได้ ผ่อนคลาย บอกตัวเองไปเรื่อย
พอกลับบ้าน ชวนคุยโน่นนี่ แล้วค่อยวกมา
เออนี่ วันนี้แม่เห็นลูกไล่จุ๊บพวกเพื่อนๆ ทั่วสนาม มันมีอะไรเหรอ
ลูกก็ยิ้มอายๆ ถามว่า แม่เห็นด้วยเหรอ
ก็ตอบว่า แม่เห็นน่ะซิ มีอะไรเหรอ
ลูก ก็อยากเล่น อยากแกล้งเขาไง
แม่ เล่นแบบนี้ ผู้ชายเขาไม่เล่นกันนะลูก ลูกคิดว่าเพื่อนเขารู้สึกอย่างไร
ลูก สนุกสิแม่ ลูกยังสนุกเลย (แม่อยากได้ยาดมสักสิบหลอด จะเอาไงดีเนี่ย)
แม่ จริงเหรอ แต่แม่เห็นเพื่อนเขาสะบัดหนูนี่นา เขาไม่น่าจะสนุกด้วยมั้ง
ลูก ซาหนุกกกกก (ประมาณว่า ฉันว่าของฉันสนุกอ่ะ ไม่สนล่ะ คนอื่นต้องสนุกด้วย)
แม่ แต่แม่ว่า บางคนก็ไม่ชอบนา อย่างแม่ แม่ยังไม่ชอบให้คนมาไล่จุ๊บแม่เลย แม่รำคาญ
ลูก (หัวเราะ) สนุก แม่สนุก ลูกชอบอ่ะ
แม่ปวดจี๊ด พร้อมกับหมดมุข
สรุป ขอคำแนะนำค่ะ