น้องธามไม่ยอมไปร.ร.

[piyaluck]

น้องธามอายุ 4ปีพัฒนาการเริ่มขั้น5 เรียนในร.ร.ที่เน้นการเตรียมความพร้อมมา1 ปีกว่า ปีที่แล้ว น้องมืปัญหาเรื่องไม่พูดกับครูและเพื่อน มีแค่ถามก็ตอบเบาๆ ไม่เคยบอกความต้องการ แม่จึงขอร.ร.เอาพี่เลี้ยงที่เลี้ยงน้องมาตั้งแต่เกิดไปประกบที่ร.ร. ช่วงแรกน้องธามพลอยไม่พูดกับพี่เลี้ยงไปด้วย แต่ประมาณ 1สัปดาห์เรี่มดีขึ้นค่ะ เริ่มพูดคุยกับครูและเล่นกับเพื่อนบ้างแต่ต้องมีพี่เลี้ยงเป็นตัวช่วย เปิดเทอมครั้งนี้น้องอยู่อ.1 แม่ก็ยังให้พี่เลี้ยงไปด้วย วันนึงพี่เลี้ยงก็โทรบอกแม่ว่า น้องปวดท้องวิ่งเข้าออกห้องน้ำเกือบ 10 รอบแต่ไม่ถ่าย แม่เลยบอกให้พาน้องกลับบ้านเพราะคิดว่าป่วย วันต่อมาน้องก็เริ่มบอกว่ากลัวร.ร.ไม่ยอมไปแม่ก็ยอมให้หยุดเพราะคิดว่า อาจจะยังไม่หายกลัวปวดท้องอีก วันต่อมาน้องก็ยังอิดออดไม่อยากไป แต่แม่ก็กล่อมจนน้องยอมขึ้นรถ พอเลี้ยวรถเข้าร.ร.เท่านั้นก็เริ่มร้องไห้อย่างหนัก กระโดดมาให้แม่กอดแน่นๆ บอกว่ากลัว แม่พยายามทำงานอารมณ์ในตอนนั้น อย่างเร่งรีบเพราะตัวเองก็ต้องรีบไปทำงาน แล้วก็หลอกล่อให้น้องลงไปกับครูและพื่เลี้ยง ปรากฎว่า ครี่งวันนั้นน้องบอกพี่เลี้ยงว่าปวดท้อง แล้วเข้าไปอยู่แต่ในห้องน้ำแต่ไม่ถ่ายบอกว่ากลัวแล้วก็ให้กอดแน่นๆเหมือนเดิม แต่ยังสังเกตไม่ได้ว่าน้องกลัวอะไร ถามตอนอารมณ์ดีๆน้องก็บอกได้แค่ว่า กลัวร.ร. ไปร.ร.ไม่สนุก อยากขอคำแนะนำจากอาจารย์กิ่งแก้ว และท่านอื่นๆด้วยค่ะ ( ตอนนี้แม่ใช้ floortime กับน้องได้ประมาณ 1 ปี พบคุณหมอด้านพัฒนาการเดือนละ 1 ครั้งพบนักบำบัดในทำเนียบ floortime สัปดาห์ละ 2 ครั้ง เข้าค่าย floortime และค่ายอยู่กับลูกให้สนุกแล้วค่ะ ) ได้พาน้องไปพบอ.กิ่งแก้วที่ร.พ.ธนบุรี 2 เมื่อเสาร์ที่แล้ว แต่ตอนนั้นยังไม่ได้ไปร.ร.เลยยังไม่เจอปัญหานี้ค่ะ

[กิ่งแก้ว]

ลองอ่านภาพรวมของเขาดูนะคะ ว่าจริง ๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น ดิฉันได้แต่ตั้งสมมุติฐานว่า

ก่อนหน้านี้ เขาอยู่ในห้องห้อง แบบกลัวแต่ทำหน้านิ่ง และไม่พูดกับใคร แต่ตอนนี้รู้จักพึ่งพาคนอื่น

หรือเขาเริ่มกลัวจินตนาการของตัวเองเป็น... ก็แปลว่าเขาดีขึ้น

หรือ ตอนนี้เขาแย่ลง คือ แต่ก่อนไม่กลัว ตอนนี้กลับเสียความมั่นใจจนกลัว

ที่แน่ ๆ เขากลัวจนทนไม่ไหว กลัวจนปวดท้อง หรือกล้วจนต้องหนีเข้าห้องน้ำ

คำถาม คือ เขาหยุดเรียนไปนานเท่าไร แค่ปิดเทอมใช่หรือเปล่า

ถ้าอยุดแค่ปิดเทอม มีอะไรใหม่ในห้องหรือเปล่า

หรือว่าจริง ๆ แล้ว เขาเพิ่ง "ติด" คุณแม่ ช่วงปิดเทอมนี้เอง ทำให้คิดถึงอย่างหนัก วิตกกังวลอย่างหนัก ว่าแม่จะหายไป

ถ้าดูแล้วไม่มีอะไรจริง ๆ (พี่เลี้ยงบอกคุณแม่ แล้วคุณแม่บอกกับดิฉันอีกที)

สิ่งแวดล้อมสำคัญที่ไม่ได้เล่ามา คือท่าทีของคนใกล้ชิด

ท่าทีที่จำเป็น คือท่าทีที่สงบ นุ่มนวล มั่นคง

การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป

ไม่ใช่เปลี่ยนจากปกป้องสุดขีด เป็นผลักดันสุดขีด

เขาจะเข้าห้องน้ำ ก็ปลอบไป จะเข้ากี่ครั้ง ก็ปลอบไป

ตอนนี้เรารู้แค่ว่าเขาบอกว่ากลัว แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร กลัวใคร อยากให้ช่วยอะไร อยากบอกว่าอะไร.....ที่สำคัญที่ต้องระลึกถึงคือบอกได้ ก็ส่วนหนึ่ง จะหายกลัวได้ ก็อีกส่วนหนึ่ง

ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจตามคำพูด ก็เป็นการเข้าใจตามคำพูด...แต่เรื่องทำใจได้....เป็นเรื่องของความรู้สึก ซึ่งต้องใช้เวลา ต้องอาศัยภาษากายของการปลอบโยน เข้าใจ และมั่นคง ซึ่งเด็กแต่ละคน ต้องการเวลาไม่เท่ากัน

ซึ่งตรงนั้นคงเป็นหน้าที่ของคุณแม่ที่บ้าน และของพี่เลี้ยงที่โรงเรียน

ส่วนท่าทีของคุณแม่ตอนลาจาก ก็บอกแค่ว่าจะไปทำงานแล้ว บ่ายสามโมงตรงจะมารับ โบกมือ แล้วหันกลับไปโดยไม่ละล้าละลัง

ไม่หลอก ไม่แอบหนี ไม่ขู่

แล้วก็อย่าทวงสัญญา ว่าที่บ้าน หรือในรถ เด็กบอกว่าจะมาโรงเรียนไง

ยิ่งเพิ่มความเครียดกันใหญ่ค่ะ

ตั้งแต่ตอบคำถามมา คำถามนี้จัดเป็นการตอบที่ยากในลำดับต้น ๆ

รู้สึกเหมือนว่าดิฉันได้รับรู้แต่เรื่องของพฤติกรรม แต่ไม่ทราบความรู้สึกและท่าทีที่ใช้ปลอบเด็ก และไม่รู้สึกถึงความพยายามเข้าใจและช่วยเหลือเด็ก แถมรู้สึกว่ามีการคาดหวังผลลัพธ์อะไรบางอย่างด้วย

ดิฉันตีความตามตัวอักษรได้แค่นี้ค่ะ

[not510tp]

โอย พิมพ์ซะยาว เอาของมาวางโดนปุ่มที่แป้นคีบอร์ด ข้อความหายหมดเลย ยังไม่ทันก๊อปไว้เลย ^^'

[not510tp]

เอาใหม่สั้นๆดีกว่า ^^' คือผมอ่านแล้ว รู้สึกเองนะครับ ว่าน้องเค้ายังไม่พร้อมสำหรับโรงเรียน แต่ก็เข้าใจว่าพ่อแม่ก็มีภาระหน้าที่ของตัวเอง

ที่ว่าไม่พร้อม หมายถึงว่า ถ้าเค้ายังไม่มั่นใจในการสื่อสารกับคนรอบข้าง ไม่สามารถบอกความต้องการที่สำคัญๆ ในการใช้ชีวิตในโรงเรียนได้ดีเท่าที่ควร

ก็อาจจะทำให้พ่อแม่เจอกับปัญหาอื่นๆอีกในอนาคตอันใกล้

แล้วฟลอร์ไทม์ที่มีเวลาเพียงน้อยนิด ฟลอร์ไทม์ที่เร่งรีบด้วยความจำเป็นในหน้าที่การงานของพ่อแม่ ทำให้พ่อแม่คาดหวังกับลูก

และพี่เลี้ยงที่เราให้ตามไปประกบที่โรงเรียน ก็คงไม่ได้ช่วยให้เค้าสื่อสารกับคนด้วยความมั่นใจได้เท่าไหร่ เพราะสถานการณ์ต่างๆมันเกิดขึ้นกระทันหัน

ไม่ว่าเพื่อนชวนเล่น เพื่อนแกล้ง ครูบอก ครูสั่ง พี่เลี้ยงคงได้แต่ชี้นำตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเท่านั้น


ฟลอร์ไทม์หนึ่งปี กับฟลอร์ไทม์ห้าปี อาจเห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นไม่แตกต่างกัน เพราะคุณภาพในการฟลอร์ไทม์ ความเข้าใจฟลอร์ไทม์ ที่ทุกคนใช้กับลูกนั้นไม่เหมือนกัน

การพบหมอด้านพัฒนาการเดือนละครั้ง พบนักบำบัดในทำเนียบ floortime สัปดาห์ละ 2 ครั้ง เข้าค่าย floortime และค่ายอยู่กับลูกให้สนุกมาแล้ว

ไม่ได้แปลว่าเราเข้าใจหลักการฟลอร์ไทม์ และแม้บางคนที่เข้าใจมากๆแล้ว แต่ไม่มีเวลาให้กับลูกเลย ก็คงมีประโยชณ์น้อย

เค้าอิดออด ไม่อยากไปโรงเรียน น่าจะเปลี่ยนจากการกล่อมให้เค้าไปโรงเรียน เป็นการใช้บทบาทสมมุติ เพื่อช่วยให้เค้าได้ระบายความกลัว

เพื่อเพิ่มความเข้าใจให้เค้าในสิ่งที่เค้ากลัว จะมากจะน้อย จะได้คำตอบหรือไม่ได้ก็ตาม ดีกว่าพยายามยกเหตุผลต่างๆมาบอกให้เค้าต้องไปโรงเรียน(ที่เค้ากลัว)

[piyaluck]

ขอบคุณอ.กิ่งแก้วและคุณพ่อ...ที่ช่วยชี้แนะค่ะ พอไปคิดทบทวนตามข้อสันนิษฐานของอ.กิ่งแก้วเหมือนจะใช่ไปหมดเลยค่ะ ช่วงปิดเทอมแม่ได้อยู่เล่นกับน้องมากขื้นเพราะลาป่วยเพื่อผ่าตัดเกือบเดือน น้องติดแม่มากเดินตามเรียกหาตลอด แม้จะเข้าห้องน้ำก็มายืนรอ น้องปิดเทอม 1 เดือนค่ะ สิ่งแวดล้อมอื่นๆดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ประเมินในภาพรวมแม่รู้สึกว่าน้องดีขึ้น ที่บ้าน น้องมีการคิดแก้ปัญหาได้หลากหลายขึ้น มีอารมณ์โกรธ เสียใจ น้อยใจ งอน อิจฉา มาทุกอารมณ์ค่ะ เรื่องกลัวนี่ก็มาเป็นพักๆอาจเกี่ยวกับ SI ที่อ.บอกว่าดูว่าจะไวทั้งหมด บางทีน้องจะบอกว่ากลัวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆต่ำๆ อาจจะตรงกับที่พี่เลี้ยงบอกว่า พอน้องได้ยินเสียงคุณครูเรียกเพื่อนๆเข้าแถว น้องจะบอกว่ากลัวให้กอดแน่นๆ ถ้าเราหาสาเหตุที่ตรงกับความรู้สึกน้องไม่ได้ แต่อยู่ข้างๆเค้า เข้าใจความรู้สึกกลัวของเค้า อยู่ปลอบใจเค้า เค้าจะหายจากความกลัวนี้ได้มั้ยคะ ตอนนี้แม่ยังมีเวลา floortime กับน้องน้อยจริงๆค่ะ แต่ตั้งใจว่าเมื่อพร้อมจะลาออกจากงานทันที รู้ว่าควรจัดเวลาให้ดีกว่านี้น้องน่าจะดีขึ้นกว่านี้ เวลาที่แม่ได้อยู่กับลูกน้อยคงทำให้เราเข้าใจเค้าได้น้อย เวลาพบปัญหาก็เลยช่วยเค้าไม่ตรงจุดใช่มั้ยคะ ที่บอกว่าแม่ได้ทำอะไรไปบ้างเพียงแต่อยากให้อ.ทราบว่าแม่ได้ใช้แนวทางไหนในการดูแลลูกและมีพื้นเรื่อง floortime มากน้อยอย่างไร รู้ตัวว่ายังทำได้ไม่ดีต้องทำความเข้าใจและลงมือปฏิบัติอีกมาก ช่วงที่น้องดีก็มีความสุข พอน้องติดขัดก็ทุกข์ทั้งครอบครัวค่ะ จะพยายามอ่านเรื่องการทำงานอารมณ์ ให้เข้าใจและจะทำตามที่อ.กิ่งแก้วและคุณพ่อ..แนะนำดูค่ะ

[not510tp]

ท้อได้แต่ห้ามถอยนะครับคุณแม่ บางตัวอักษร บางคำพูด อ่านแล้วฟังแล้ว อาจจะทำให้เรารู้สึกไม่ดีได้ในบางครั้ง แต่ที่นี่มีแต่ความหวังดีแน่นอน ผมรับประกัน

ทั้งอาจารย์กิ่งแก้วและครูพบ ต่างก็เคยทำให้พ่อแม่แถวๆนี้น้ำตาล่วงกันมาแล้วทั้งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งผม

แต่ทุกตัวหนังสือ ทุกคำอธิบายของอาจารย์และครูพบ ล้วนมีจุดมั่งหมายเดียวกันทั้งนั้น คือพยายามช่วยไม่ให้พ่อแม่ฟลอร์ไทม์ หลงทางจนเสียเวลาอันมีค่าไป

ช่วงแรกๆที่ผมเริ่มเรียนรู้ฟลอร์ไทม์ ก็เข้าใจแบบผิดๆถูกๆไปเรื่อย แต่ด้วยความเชื่อมั่น ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของลูกในทางที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ต่อให้ทำผิดแล้วโดนตำหนิ โดนทักจากอาจารย์และครูพบก็ยอมครับ เพราะมันช่วยเตือนสติ ไม่ให้หลงกับภาพลวงตา ที่บางอย่างเหมือนกับว่าลูกของเราดีขึ้น ทั้งที่จริงๆไม่ใช่


และก็อีกเช่นกันครับ อาจารย์เคยบอกไว้ ว่าแต่ละครอบครัวมีความพร้อมไม่เท่ากัน ถ้าเราลาออกจากงานแล้วทำให้สถานะครอบครัวมีปัญหา ก็คงต้องหาจุดที่พอดีสำหรับครอบครัวนั้นๆครับ

หวังว่าคุณแม่จะไม่เครียดมากจนเกินไป และหาจุดที่พอดีทั้งงานและน้องธามนะครับ ^^

[กิ่งแก้ว]

หายจากความกล้วได้ ถ้าแก้ปัญหาเรื่องระบบที่ไว และทำงานดูแลอารมณ์และความคิดได้พอเพียง ใช้เวลาเป็นปีนะคะ หายเรื่องนี้ ก็จะกลัวเรื่องนั้น อย่าลืมนะคะ เขามีข้อดี อ่านสถานการณ์ไวมาก "ตามคม" มาก

ลองอ่านในหนังสือคู่มือบทความกลัวนะคะ

วันนี้ตอบแค่นี้ก่อน เดี๋ยวรถจะมารับไปบรรยายที่ระยองแล้วค่ะ วันนี้คงไม่ได้ตอบแล้วค่ะ