สวัดดีค่ะ วันนี้อยากเล่าเรื่องราววันนี้ที่ทำกับลูก (ตอนนี้คุณแม่หายเศร้าเพราะได้คำแนะนำจากทุกๆคนในนี้คุณแม่ยังมีความหวัง ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าลูกเป็นหรือไม่ แต่คุณแม่คิดว่าลูกเป็น)
ตื่นเช้ามาก็ทำอาหารให้ลูกกิน คือ เนื้อผัดกระเทียม ลูกชอบมากจริงๆจะให้กินกับข้าวแต่ตอนนี้ลองงดข้าวเขาทั้งที่คุณแม่ไม่อยากทำเลย แต่คุณสามีบอกให้ลองก็เลยลอง ลองเอากรีนบีนให้เขาก็ไม่กินหยิบไปกินคายทิ้ง
หลังจากกินข้าวเสร็จก็พาลูกไปอาบน้ำเสร็จก็เล่นกับลูกสักพัก (ไม่เปิดโทรทัศน์เลยค่ะ) แต่ลูกก็ยังเหมือนเดิมที่เรียกไม่หันเป็นส่วนใหญ่มากและก็ยังไม่ชี้แต่บอกให้ทำก็ทำตามบางอย่าง ก็เอาบอลมาเล่นกับลูกวันนี้ลูกไม่ได้นั่งเล่นของเล่นคนเดียวเลยค่ะ จากนั้นประมาณ10โมงกว่าก็พาลูกออกไปเดินเล่นห้างพาไปตรงที่คนเยะลูกก็ไม่ได้กลัวคนเพียงแต่แกไม่ยิ้มมากๆเหมือนไปสวนสาธารณะค่ะ ต่อจากนั้นก็พาลูกเข้าไปเล่นสะไล้เดิ้อค่ะ ก็พาเขาปีน อ่อลืมบอกตอนที่เข้าไปตอนแรกเขาก็กลัวเริ่มจะร้องแล้วคุณแม่ก็อุ้มเข้าไปเขาก็หายกลัวไม่ร้องค่ะ ก็พาแกปีนเล่นหลายรอบแกก็เล่นยิ้มบ้างตอนสะไล้ลงค่ะ แล้วแกก็วิ่งไปจับลูกบอลแล้วก็ยิ้มแล้วก็เดินไปเล่นอย่างอื่นต่อ เขาเห็นเด็กเยะเขาก็แค่มองค่ะไม่ได้ยิ้มมองเฉิอยๆ พอดีเจิอเพื่อนมาทัก เขาก็ทักแกๆก็มอง เพื่อนขอ ไฮไฟท์ เขาก้ไฮไฟท์ค่ะ ก็ไม่ได้ยิ้มอะไรแค่มอง เพื่อนยื่นของเล่นให้เขาก็รับมากเล่น จากนั้นก็วางของเล่นแล้วเดินไปเล่นอย่างอื่นค่ะ พอบ่ายโมงเราก้กลับบ้านมาให้เขาทานอาหารกลางวันค่ะ ก็แค่เนื้ออย่างเดียว แล้วก็อาบน้ำ พร้อมนมถั่วเขียว1ขวดนอนดูดเขาก็หลับ จากนั้นก็มานั่งพิมเล่าให้ฟังน่ะ ค่ะ สี่โมงเย็นคุณแม่ต้องไปทำงานค่ะก็เลยสั่งพ่อเขาเอาใว้ว่าหลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จให้พาลูกไปเล่นที่สนามเด็กเล่นประมาณสักสอง ชม ค่ะ อย่างที่เล่ามาคุณแม่ทำถูกใหมค๊ะ แต่ที่คุณแม่ยังทุกข์ใจอยู่ก็คือเขาไม่มองเวลาเรียกน่ะ ค่ะ
ขอบพระคุณทุกๆคนนะค๊ะที่ให้คำแนะนำ (อยากบอกว่าบางทีบางอย่างถ้าเขียนผิดทำผิดก็คือคุณแม่ไม่ค่อยเก่งเรื่องคอมเท่าไรค๊ะ)