floor time น้องบ๊อบบี้

[plekku]

ไปอบรมณ์1-4มาเลยเอามาฝาก

[plekku]

ต่อครับ

[plekku]

น้องบ๊อบอายุ3.6ขวบ ขณะนี้อยู่ขั้น 1-4 เล่นให้สนุกและตื้อยื้อให้นาน คุณหมอบอกว่ามีภาษาแต่เจตจำนงเขาไม่ค่อยชัดจึงเหมือนภาพลวงตา ประสบการณ์flooretime 2 เดือน พบครูอ๋อนมา 2 ครั้ง ครูพบที่ขอนแก่น 1 ครั้ง คุณแม่อยากขอรบกวนอาจารย์แนะนำด้วยค่ะเพราะจะเล่นพูดคุยลักษณะนี้มานานเกรงว่าจะไม่ถูกแนวทาง
ขอยกตัวอย่างในวัตุที่ลูกชอบ น้องบ๊อบเฉื่อยการมองเห็นชอบดูวัตถุหมุนเช่นลูกหมุนระบายอากาศบนหลังคา cover way ที่ตลาดท่าเสด็จ แม่จึงใช้มันเป็นประโยชน์เวลาพาเที่ยวนอกบ้าน
แม่: ใครอยากดูหมุน หมุน ที่ท่าเสด็จยกมือขึ้น
น้องบ๊อบ: ยกมือ ยิ้มดีใจ (คุณแม่ร้องเชียร์เย้)
แม่: อยากไปมา..ก มา..ก ยกสองมือ
บ๊อบ: ยกสองมือ สุดแขนอยากไปมา...ก
แม่ : เอ.....? แล้วบ๊อบไม่อยากไปเซเว่นหรือลูก (ลูกชอบเซเว่นเหมือนกัน)
บ๊อบ: ไม่ บ๊อบไม่ไปเซเว่น จะไปท่าเสด็จ
แม่ : ไปเซเว่นก่อนไหมแล้วไปท่าเสด็จ
บ๊อบ: ไม่ จะไปท่าเสด็จ
แม่ : โอเค ไปท่าเสด็จกัน
เดินไปที่มอร์เตอไซด์ก็จะยังไม่ขึ้นจะถามว่า จะไปรถยนต์หรือมอเตอร์ไซด์ เขาก็ตอบจะไปมอเตอร์ไซด์
แม่ : บ๊อบจะยืนข้างหน้ากับแม่หรือนั่งข้างหลังดีน้า
บ๊อบ: จะยืนข้างหน้า
ระหว่างทางแม่จะคุยถามทางบ๊อบตลอด บางครั้งแกล้งเลี้ยวผิดแล้วถามลูก ลูกก็จะบอกว่าไปทางนี้ซึ่งเป็นทางที่ถูก (พร้อมกับชี้นิ้วบอก) เช่น
แม่ : (แม่จะใช้มือประกอบ)ท่าเสด็จไปข้างหน้าหรือว่าเลี้ยวทางนี้น้า
บ๊อบ : ไปข้างหน้า(พร้อมกับชี้มือไปข้างหน้า)
พอแม่แกล้งเลี้ยวผิด
แม่ : เอ๊ะ...เอ๊ะเรามาถูกไหมลูก มันไปทางไหนน้า
บ๊อบ : (ทำหน้างงที่แม่เลี้ยวผิด) ไปทางนี้ พร้อมชี้บอก
พอไปเจอลูกหมุนที่ลูกชอบ บ๊อบจะมีอาการตื่นเต้น ลุกลี้ลุกลนกอดมือแม่ บางครั้งลูกก็จะบอกว่าตื่นเต้นแต่บางครั้งลูกก็ไม่บอก แม่ก็จะสะท้อนอารมณ์ลูกทันที
แม่ :โอ้ย..มันตื่นเต้นเนอะลูกเนอะ เจอลูกหมุนเยอะแยะเลย (ระหว่างพูดก็เอามือลูบอกลูกไปด้วย)
(เอามือจับหน้าอก) อู้.หู หัวใจมันเต้นตึก ตึก แหม..มันตื่นเต้นจริง จริง ๆด้วย
แม่ : (ก้มลงไปถาม) บ๊อบชอบไหมลูก
บ๊อบ : ไม่ชอบ (ดูยังตื่นเต้นอยู่เลยและเดี๋ยวนี้เวลาถามเขามักปฏิเสธไว้ก่อนอะไรก็ตาม จะตอบไม่)
แล้วแม่ก็ชวนคุยเกี่ยวกับลูกหมุนซึ่งเขาก็จะโต้ตอบได้ แม้ต้องรอคำตอบอยู่บ้างในบางครั้ง แม่จะถามว่าชอบไหม หมุนเร็วหรือช้า อยู่ไกล อันไหนใกล้ ลูกชอบอันไหน อันที่หยุดหมุนหนูชอบไหม อะไรประมาณนี้
บางครั้งแม่ก็จะแกล้งเอามือไปบัง แขนบัง ไม่ให้ดู เขาจะปัดนับได้ซัก10 รอบแม่ก็หยุดไม่กล้าทำนานกลัวหลุด
อยากเรียนถามอาจารย์ว่า เล่นประมาณนี้ไหมควรปรับอย่างไรบ้างเพื่อให้มีการยื้อได้นาน นาน

[กิ่งแก้ว]

เท่าที่เล่ามา วิธีการพอใช้ได้ คล้าย ๆ จะเป็นฟลอร์ไทม์

ส่วนหัวใจของฟลอร์ไทม์ อยู่ที่หลักการ

ลองถามตัวเองดูนะคะว่า "ภาพรวม" ที่ทำทั้งหมดนั้นทำไปเพื่ออะไร

ดิฉันรู้สึกว่าคุณแม่เข้าใจวัตถุประสงค์ย่อย ๆ ของกิจกรรม

แต่ยังไม่เข้าใจภาพรวมแต่ยังไม่เข้าใจรายละเอียด

[santana]

กลับมาจากค่ายเล่นให้สนุกกับลูกโดย ครูพบ และครูแอน รู้สึกอิ่มเอมใจ ตัวพองใหญ่มากขึ้นเหมือน คนเดินหลงทางแล้วเจอเข็มทิศ ครูถ่ายทอดความรู้ผ่านกระบวบการที่ลงมือทำจริง ทำให้นึกออกและจำได้ถึงความรู้สึกนั้น หลายอย่างที่ค้างในใจถูกปลดล๊อก ทำให้ความสั่นไหวที่มีลดลงเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน และเมื่อเช้ายิ่งดีใจเมื่ออ่านบทความเจอวิธีการพูดคุยกับลูกที่เป็น ฟลอร์ไทม์จากประสบการณ์พ่อน็อตที่คุณหมอกิ่งแก้วตอบมา คือคุยใน ความต้องการ ความรู้สึก และเหตุผลของเด็ก บอกตามตรงค่ะคุณแม่เมื่อก่อนมักจะสงสัยเหมือนกันว่าจะคุยหรืออ่านนิทานให้ลูกฟังอย่างไร ฮ้...ารู้สึกดีใจว่าวันนี้เราโชคดีที่มีแต่สิ่งดีดีเข้ามาหาตัว เมื่อวานขณะที่พาลูกไปดูลูกหมุน หมุนที่เขาชอบในใจก็คิดเสมอว่าหลักฟลอไทม์นะ(ตามที่ครูสอนมา) สัมพันธภาพ การสื่อสารและการคิดริเริ่มแก้ไขปัญหา คุณแม่ก็คุยสนทนากับเขาและส่งภาษากายกับเขาเป็นระยะ ถามความรู้สึก ชอบอันไหน และสะท้อนอารมณ์ของเขาในบางช่วงหากมีการตื่นเต้น และเพิ่มการแก้ไขปัญหาให้เขาในบางช่วงเช่น เมื่อเขากำลังวิ่งจะไปดูลูกหมุนที่เขาชอบที่หน้าต่างแม่ก็แกล้งยื้อกอดเขาหลวมหลวมเพื่อให้เขาหาวิทีที่จะสลัดให้หลุด แกล้งจับขาสนุก สนุกไม่ให้เดินได้ ก็ได้เห็นว่าความพยายามที่ออกจากวงแขนแม่ ใช้วิธี ก้าวสูงบ้าง หมุดบ้าง หากแม่แกล้งจับขาไม่ให้เดิน ก็พยายามสลัด สลัดขาให้หลุดจากมือแม่ ใช้มือแกะนิ้วแม่ก็มี บางครั้งขับมอเตอร์ไซด์จะถึงจุดหมายอยู่แล้ว แม่แกล้งดับเครื่องว่ารถเสียบ๊อบก็บอกว่าจะเดินไป และแกล้งแหย่เขาเป็นระยะ ทุกครั้งที่ลูกแก้ปัญหาสำเร็จแม่ก็ไม่ลืม ที่จะชื่นชมดีใจแบบเวอร์ทุกครั้ง ได้เห็นรอยยิ้มดีใจในความตัวใหญ่ของเขา คุณแม่ดีใจ(ขณะพิมพ์น้ำตาก็จะไหล มันปลื้มปิติทุกครั้งเมื่อนึกถึง)
ตอนนี้เรากำลังปล่อยให้ลูกสำรวจโลกกว้างด้วยตนเองโดยอยู่ภายใต้สายตาของเราพ่อและแม่ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องที่ทรมานของบางคนเช่น ปู่หรือย่าซึ่งต้องอธิบายและใช้เวลา เพราะหากเช่นเมื่อก่อนแม่หรือพ่อก็จะเดินตามจนไม่ต้องทำอะไรแล้ว 2 ครั้งที่ปล่อยให้เขาเดินสำรวจอะไรด้วยตนเองเขาก็จะวนกลับมาหาเราหรือเมื่อเราเรียกะ ความดีอันนี้ต้องขอขอบคุณพี่ก๋อย พี่ปู (พี่ร่วมค่ายที่ให้ประสบการณ์) ทำให้บ๊อบได้เกิดใหม่เขียนมามากมายตอนนี้ขอสมหวังก่อน เดี๋ยวคราวหน้าจะตามมาด้วยปัญหา ขอบคุณค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

ยินดีด้วยครับคุณแม่

เป็นสิ่งวิเศษมากที่เราได้มาเรียนรู้ แลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน

ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่เข้าใจ และเข้มแข็ง น้องบ๊อบบี้ ต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

ส่วนน้องฟ้าก็เช่นกันครับ ตอนนี้เขามีความสุขมาก ที่พ่อกับแม่เข้าใจเขามากขึ้น คำถามน้อยลงไปมาก เปลี่ยนมาเป็นความเข้าใจอารมณ์

หยอกล้อกันสนุกสนานกว่าเดิม

หวังว่าสิ่งดีๆ จะกลับมาหาพวกเราบ้างนะ

เป็นกำลังใจให้ครับ สู สู้ ๆๆๆ

[santana]

เรียนคุณหมอกิ่งแก้ว น้องบ๊อบมักจะแปรผลสิ่งเร้าต่างๆออกมาเป็นอารมณ์ เสมอ เช่นเมื่อคืนขณะกำลังเข้านอนลูกก็มีอาการตื่นเต้นกับการนับเลขที่อยู่ข้างโถปัสสาวะรูปหมีพู ที่เป็นตัวเลข 2 3 4 5 6 7 น้องพยายามชวนแม่คุย
น้องบ๊อบ : เลขอะไร (เขารู้ทุกตัวแต่มันยากมากที่จะพูดเพราะมันตื่นเต้น พร้อมกับชี้ไปที่โถหน้ายิ้...ม อย่างตื่นเต้น แขน ขา เขย่งเกงกอยไม่เป็นสุขตื่นเต้นมา..ก
แม่ : ไหน
น้องบ๊อบ : นั่นไงพร้อมกับชี้บอก
แม่ : อ้..อเลข 2 เลข3 แล้วต่อไปอะไรลูกแม่ไม่เห็น
น้องบ๊อบ : เลขอะไร (ไม่บอกและยังคงตื่นเต้นที่จะบอก)
แม่ : อ้า.....มันตื่นเต้นเนอะลูกเนอะ ไม่อยากบอกแม่เล..ย มันตื่นเต้น หัวใจเต้นตึก ตึก เลย
แล้ว เลขต่อไปอะไรน้..าแม่มองไม่เห็น
น้องบ๊อบ : เลขอะไร (ไม่บอกและยังคงตื่นเต้นที่จะบอกเหมือนเดิม)
แม่ : แม่มองไม่เห็น เอ! ใครจะเป็นคนหันโถฉี่มาดูน..า แล้วจะให้แม่หันหรือบ๊อบจะหัน
น้องบ๊อบ : เงียบยังคงตื่นเต้น
แม่ : งั้นแม่ไปหันโถฉี่นะ
น้องบ๊อบ : แม่ไม่หัน(ห้ามแม่ด้วยความตื่นเต้น)
แม่ : โอ..มันตื่นเต้นอยู่เลยเนอะลูกเนอะ อ้..าหัวใจเต้นตึก ตักเลย
งั้นเอางี้ให้แม่เอาหมอนปิดไหมจะได้มองไม่เห็น
น้องบ๊อบ : แม่ไม่ปิดวิ่งไปหยิบหมอนออก จะดูตัวเลข
แม่ : อ่ะ! โอเคดูก็ดู แล้วเลขอะไรต่อหล่ะลูก
น้องบ๊อบ : ยิ้มไม่ตอบตื่นเต้นมาก
เป็นอยู่นานมาก เป็นเรื่องยากที่จะบอกเพราะตื่นเต้น แม่ก็พยายามสะท้อนอารมณ์ก็ไม่ clam down สมควรแก่เวลาแม่จะปิดไฟนอนก็จะไม่นอนวิ่งไปเปิดไฟเอง ไม่ยอมปิดไฟบอกจะดูตัวเลข คุณแม่เห็นว่าเลยเวลานอนมามากแล้วจึงทำเสียงเข้มว่า บ๊อบมันเป็นเวลานอน ต้องนอนแล้วลูก ลูกก็วิ่งลงมานอนตามเสียงแม่พร้อมกับพูดว่า นอน แล้วทำท่าทางเอามือตบก้นตัวเอง แต่แล้วลุกขึ้นไม่นอน รู้สึกว่าลูกจะสงบตัวเองได้ยาก พยายามหาสาเหตุสิ่งที่อาจจะทำให้ขาตื่นเต้นเช่นเสียงแอร์ ก็ปิด ก็ไม่ได้ผล ยังคงคึก สุดท้ายคุณแม่จึงชวนลูกออกไปนั่งรถเล่น โดยพ่อขับ บ๊อบนั่งตักในท่ากอดแม่ แรกๆดูเหมือนตื่นเต้นว่าตัวจะได้ไปเที่ยวสักพักก็หลับไป
ตื่นเช้ามาสดชื่นปกติไม่งอแงมองเห็นโถฉี่ ถามแม่ว่าเลขอะไร แม่บอกไม่รู้ ตอบเองได้ครบไม่มีอาการเมื่อคืนเลยและก็หันไปสนใจอย่างอื่น
คุณแม่อยากจะเรียนถามคุณหมอว่า สิ่งที่คุณแม่ทำเมื่อคืนนี้ไม่แน่ใจว่าถูกต้องหรือที่ไม่พยายามจะพาลูกให้สงบจากการตื่นเต้นให้ถึงที่สุดแล้วค่อยนอน แต่ในระหว่างนั้นคุณแม่ก็พยายามสะท้อนอารมณ์เข้าใจความรู้สึกลูกว่าตื่นเต้นและเขาก็รู้ตัวว่าตัวเองตื่นเต้น ม สุดท้ายคุณแม่ เห็นว่ามันสมควรแก่เวลานอนจึงไม่พูดคุยกับเขาต่อที่ห้อง แม่เลือกที่จะพาเขานั่งรถเล่นแล้วเขาก็หลับไป

[กิ่งแก้ว]

ระหว่างที่พยายามนับนับเลขกันที่ข้างโถ คุณแม่รู้สึกได้ถึงสัมพันธภาพระหว่างคุณแม่กับบ๊อบบีไหมคะ

มีการสื่อสาร มองหน้า มองตากัน เพื่อสื่ออะไรบางอย่างหรือเปล่าค่ะ

ถ้ามี ก็ทำไปเถอะค่ะ

แต่ถ้ามีอยากนี้ติดต่อกันหลายวัน หรือนานเกินไป ลองพยายามแปลดูใหม่ก็ได้ค่ะ

ว่าที่นับเลขน่ะ เป็นเพราะตื่นเต้นจริง ๆ หรือคะ ไม่ใช่กลัวอะไรสักอย่างนะคะ

[สายป่าน]

ในฐานะกองเชียร์ค่ะ
อยากทราบจังค่ะ ว่าที่คุณแม่บอกว่าน้องบ๊อบบี้ตื่นเต้นน่ะค่ะ มีเหตุการณ์อะไรก่อนหน้าไหมคะ
เผื่อจะช่วยให้เราเข้าใจน้องได้มากขึ้นค่ะ

[plekku]

ขอบคุณคุณหมอกิ่งแก้ว และคุณสายป่านค่ะ ดีใจมากทุกครั้งเมื่อมีการตอบกลับ เพราะคุณแม่จดจ่ออยู่ตลอดเวลากับทุกความเห็น ต่อข้อถามของอาจารย์ขณะบ๊อบพูดคุยเขาจะโต้ตอบและมองตาแม่พร้อมส่งภาษากายโดยการบอกชี้เป็นระยะ ( ซึ่งตอนนี้ที่บ้านเราก็จะเน้นมากในการสนทนากับบ๊อบเรื่องการใช้ภาษากายและการพยายามปิดรอบการสื่อสาร เพราะเขาคิดนานและบางครั้งต้องตื้อถามเพื่อเอาคำตอบแต่หากเป็นเรื่องที่เขาสนใจไม่ต้องห่วงเลยตอบได้ไม่ต้องตื้อ ) หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคุณแม่มานั่งทบทวน คุณแม่ก็คิดว่าเหมือนเขากำลังประวิงเวลาไม่อยากปิดไฟนอน เพราะก่อนนอนบ๊อบบี้ก็ปฏิบัติภาระกิจปกติคือกินนม อาบน้ำและเข้านอน(เขาเข้านอนเป็นเวลาอยู่แล้วเมื่อใกล้เวลานอนอาการง่วงจะออกมาทันที)
มีเล่นก่อนนอนคือหลังจากทานข้าวเสร็จก็ไม่น่ามีอะไร แต่สิ่งที่ติดอยู่ในใจคุณแม่เสมอและต้องหาวิธีแก้จนวันนี้ คือการพยายามพาเข้านอน เพราะเราพบว่าบ๊อบบี้ไม่ชอบเสียงแอร์ และเสียงพัดลม ( ตั่งแต่รู้จัก FT นั้นแหละค่ะที่เขาบอกความรู้สึกของตัวเองได้ ชอบ ไม่ชอบ กลัว แต่ดีใจมากเลยค่ะที่ลูกบอกได้ ) นอนก็จะมองไปที่แอร์ตลอด มีบางครั้งก่อนเปิดประตูห้องนอนดูง่วงหงาวหาวนอนพอเปิดเข้าห้องนอนปั๊ป เขาจะมีอาการพูดมาก เล่นเหมือนไม่อยากนอน แม่ก็เลยคิดว่าเขาน่าจะไม่สามารถสงบตัวเองได้เนื่องจากอะไรซักอย่าง ก็เลยทดสอบสมมติฐาน
แม่ : บ๊อบ แอร์เสียงดังไหมลูก
บ๊อบ : ดัง
แม่ : หนูไม่ชอบเสียงแอร์ใช่ไหมลูก
บ๊อบ : ไม่ชอบ
แม่ : งั้นให้แม่ปิดแอร์ไหม
บ๊อบ : ปิดแอร์
พอแม่ปิดและเปิดพัดลม แม่คิดว่าท่าทีเขาก็สงบลงยอมมานอนและพอใกล้จะหลับเขาร้อนก็ยังนอนไม่ได้แม่แอบเปิดแอร์
บ๊อบ : เสียงอะไร
แม่ : เสียงแอร์ลูก
บ๊อบเงียบไปและก็อีก 5-10 นาทีหลับสนิท (คุณแม่จะเลือกเปิดตอนช่วงที่คิดว่าเขากำลังจะหลับเต็มที่เพื่อไม่ให้เขาถูกปลุก
นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำๆ มาหลายวันแล้วนะ ตอนนี้เขาก็มาบอกแม่ว่าไม่เปิดพัดลม ไม่ชอบพัดลม
โอ้ ! ตอนนี้คุณแม่ปวดสมองมากเลยจะทำไงเนี่ยหรือต้องเปลี่ยนแอร์ตัวใหม่ให้เสียงลดลงหรือเปล่านี่ก็หน้าร้อนแล้ว
และปัญหานี้จะไม่เกิดนะคะหากเป็นการเปิดแอร์นอนตอนกลางวันหรือนอนที่อื่นที่เสียงแอร์เบาๆ ๆ
คุณแม่ขอความคิดเห็นจากทุกท่านไว้ล่วงหน้าจะเป็นพระคุณอย่างยิ่งค่ะ