พ่อน้องฟ้า เริ่มต้นกับฟลอร์ไทม์

[พ่อน้องฟ้า]

ขอบคุณมากครับ คุณ krongkan

ตอนทำก็ ปลอบ เชียร์ ชม ครับ

บางวันที่สนุก โยน-รับ กันช่วงเดียวได้ 50-60 ครั้ง
(เมื่อคืน น้องฟ้ารับแล้ว พยายามโยนบอลขึ้นหลังตู้ ผมทำท่าขวางไว้ แต่ฟ้าก็ทำสำเร็จ ผมทำท่าเอาไม่ได้ น้องฟ้าก็ดีใจ)

เฉลี่ยแล้วการฝึก ยังไม่สนุกเท่าไหร่ แต่ถ้าเฉลี่ยทั้งวัน น้องฟ้ายังมีความสุข สนุกสนาน ครับ

แต่ก็จะระวังครับ ไม่ให้เครียดจนเกินไป

ส่วนการพบนักกิจกรรมบำบัดเรื่อง SI อ.กิ่งแก้วก็แนะนำไว้เหมือนกัน เดี๋ยวมีโอกาสคงต้องไปแล้วครับ

ระหว่างนี้ ก็เทียบเคียงกับ DVD การประสานฯ ไปก่อนครับ

[พ่อน้องฟ้า]

สวัสดีครับ อ.กิ่งแก้ว นักบำบัด และผู้ปกครองทุกท่าน

หลังจากขี่จักรยานตอนเย็นด้วยกันบ่อยๆ กับพ่อ,พี่ชาย ตอนนี้น้องฟ้าขี่จักรยาน 2 ล้อ ได้แล้วครับ

หลังจากนั้นรู้สึกน้องฟ้าจะมั่นใจในการขี่มากขึ้น ขี่ขึ้นเนิน ขี่ลงพื้นขอบสูงราว 1 คืบ ได้ไม่ล้ม

ตรงขอบฟุตบาท ที่มีที่รองล้อสำหรับรถยนต์ขึ้นลงซึ่งดูยากๆ เธอจะค่อยๆลองขี่ ทำซ้ำหลายๆครั้ง จนทำได้ หลังจากนั้นขึ้นลงสบายเลย

ขี่ช้า ขี่เร็ว ขี่สปีด เลี้ยววงแคบ วงกว้าง ทำได้ดีไม่ล้ม สังเกตว่า เธอจะขี่เลียนแบบ พ่อกับพี่ชาย

และน้องฟ้ารู้จักขอบเขตในการขี่ ที่พ่อไม่ให้ล้ำเส้นเข้าไปในถนน เธอจะบังคบรถไม่ให้ล้ำเส้น

ตอนนี้น้องฟ้าขยันขี่มาก นอกจากตอนเย็นแล้ว ตอนนี้ตอนเช้าก็อยากขี่ด้วย

อาจารย์ และท่านอื่นๆ มีคำแนะนำอะไรเพิ่มเติมไหมครับ

[กิ่งแก้ว]

เมื่อเขาติดใจอยากขี่จักรยยานแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นฟลอร์ไทม์ได้คือ แกล้งงงสัก 1 รอบก่อนออกไปขี่จักรยานค่ะ

[krongkan]

ช่วยเสริมนิดนึงค่ะ ถ้าขี่กันไปได้สักพักก็พาชมนกชมไม้ พูดคุยกันเรื่องนกเรื่องไม้ เรื่องแมลงหรืออะไรก็ตามที่เจอระหว่างทางค่ะ

หรืออาจหาจุดหมายสักแห่งเพื่อไปให้ถึง พอไปถึงก็อาจนั่งพักเล่นๆ กันสักแป๊บ ทำให้การขี่จักรยานเป็นมากกว่าการขี่จักรยานเฉยๆ ค่ะ

ยิ่งถ้าเจอกลุ่มแก๊งค์เด็กขี่จักรยานอยู่ด้วยละก็ ฉวยโอกาสเลยค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

สวัสดีครับ เข้าฟังเรื่องความกลัวที่ธนบุรี 2 28 ก.ย.
รู้สึกว่าเราพาน้องฟ้าผ่านเหตุการณ์เรื่องความกลัวมาอย่างยาวนาน ตั้งแต่เราไม่รู้จะทำอย่างไร
จนรู้สึกว่าความกลัวเป็นของคู่กันกับลูก จนพอจะรู้วิธีรับมือกับความกลัวของลูกมาได้ 1 ปีมานี่เอง
ผมไม่เคยรู้เรื่องระดับพัฒนาการของความกลัวมาก่อน พอได้ฟังก็เข้าใจมากขึ้น ลูกมีความกลัวตามลำดับที่คุณหมอว่าไว้
ตั้งแต่ กลัวแยกจาก กลัวคนแปลกหน้า กลัวบาดเจ็บ กลัวภูตผีปีศาจ(น้องฟ้ากลัวมุมมืดบางมุม)
วันนี้จึงมี 2 เรื่องคือ 1. ความกลัว และ 2. การมากรุงเทพครั้งที่ 2 ของน้องฟ้า(ห่าง 3 เดือน) มาแชร์ครับ

เมื่อก่อนเวลากลัวน้องฟ้าจะชัดเจน คือ วิ่งหนี ร้องโวยวาย ดึงมือเราวิ่งหนี หรือทำเสียงสงบตัวเอง หน้าตาแสดงความกลัว ไม่ชอบ
ปัจจุบัน เวลากลัวน้องฟ้าจะมายืนใกล้ๆ ดึงมือเราไปโอบกอด โบกมือทำท่าไล่(ยกมือขึ้นทำเหมือนปัดหรือผลักหรือดัน)
จูงมือเราเดินไปทางอื่น ไม่ค่อยเห็นตัดตัวเอง (เริ่มเห็นว่า เข้าไปสำรวจ ไปผลัก , ตี , เตะ , เหยียบ สิ่งที่เคยกลัว ทั้งคน สัตว์ สิ่งของ)

ความกลัวของน้องฟ้า(เราคิดว่ากลัว) ในตอนนี้ที่พบบ่อยๆคือ (อยากได้คำแนะนำ หรือหลักการ บางทีอาจลืมไปแล้วครับ)
1. ชอบบีบตุ่มแผล(ทั้งของตัวเองของพ่อ)ให้เลือดไหลออก แล้วเช็ดดูแล้วบอกว่า “เลือด” เวลาพ่อแปลงฟันให้น้องฟ้าก็จะบ่วนฟองดูว่า
มีเลือดปนออกมาไหม เวลาเจอภาพคนเลือดไหล จะชี้ที่เลือดให้เราดูแล้วบอกว่าเลือด เวลาเห็นคนมีแผลหรือพันผ้าพันแผล
จะเข้าไปดูใกล้ๆอยากจะจับ ผมเคยถามว่า กลัวหรือชอบ น้องฟ้าบอก “กลัว”
ที่ทำอยู่ก็คือช่วยกันติดพลาสเตอร์ ช่วยทายา(ทั้งจริงและหลอก) สะท้อนอารมณ์ บางทีก็เล่นให้ตุ๊กตามีแผลเล็กๆเลือดไหล
บางครั้งพ่อเจ็บข้อมือพันผ้าล็อคไว้ น้องฟ้าก็สนใจอยากแกะ ตอนน้องฟ้าขี่จักรยานล้มแล้วท่าทางเจ็บที่ขา พ่อเอาผ้าก๊อตพันที่ขาให้
น้องฟ้าทำท่าพอใจยิ้ม ไม่แกะออกและขี่จักรยานต่อ
2. กลัวความโกรธ
ฟ้า / (หลังจากสักเกตเห็นว่าเราจะโกรธ) ชี้มาที่เรา “โกรธ.........โกรธ”
พ่อ / “ใช่............พ่อโกรธฟ้า” ทำเสียงแข็งเล็กน้อย
ฟ้า / “ไม่โกรธ” หน้าเริ่มแหยๆ แต่ยังไม่เท่าไหร่
พ่อ / “โกรธ............พ่อโกรธฟ้ามาก” ทำเสียงแข็งเพิ่มขึ้น หน้าตาเอาจริงมากขึ้น
ฟ้า / “ไม่โกรธ” เริ่มเสียงดังขึ้น
พ่อ / “ฟ้าทำ(.......)..............พ่อโกรธฟ้า”
จะแรงขึ้นเรื่อยๆ บางทีเธอก็เดินมาใกล้ๆ บางทีก็มากอด
เวลาพ่อหรือแม่แสดงความโกรธ ทั้งน้ำเสียงสีหน้าท่าทาง แบบเบาๆ หรือแรงๆ น้องฟ้าก็ไม่หลุด แต่แสดงความเสียใจ ร้องไห้
หน้าเศร้า พยายามบอกเราว่า “ไม่โกรธ” หลังจากทำงานอารมณ์กันแล้ว น้องฟ้าบอกได้ว่า “กลัวพ่อ(แม่)โกรธ”
เราก็ถือโอกาสฝึกวินัยโดยการพูดคุยว่า “ถ้าทำ....... พ่อโกรธ ถ้า........พ่อไม่โกรธ” (อันนี้ไม่รู้ถูกหรือเปล่าครับ)

เวลาน้องฟ้าโกรธ เราก็จะสะท้อนอารมณ์ และพูดภาคเหตุการณ์ หรือบอกสาเหตุ ของความโกรธ แต่ไม่แน่ใจว่าเข้าใจแค่ไหน
แต่อย่างน้อย น้องฟ้าก็เริ่มรับรู้ว่าตัวเองโกรธ มีบางครั้งที่น้องฟ้าเริ่มมีการแสดงความโกรธระดับพฤติกรรม ก็ได้กำกับวินัยเอาไว้
ส่วนการจะยกขึ้นระดับสัญลักษณ์ เราคงต้องฝึกกันอีกมากพร้อมๆกับการพัฒนาภาษาให้กับน้องฟ้า
(อันนี้ ท่านใดมีเทคนิกเจ๋งๆ ช่วยแนะนำด้วยครับ)

[พ่อน้องฟ้า]

การมากรุงเทพครั้งที่ 2 ของน้องฟ้า (เหมือนพาน้องฟ้ามาสอบเลย , ทีมงานเดิมกับ 3 เดือน ก่อน)

มาถึงกรุงเทพ เย็น 27 ก.ย. ถามน้องฟ้าว่าจะไปเที่ยวอีก หรือ จะกลับบ้าน เธอก็บอกว่า “ไปเที่ยว” หน้าตาพอใจ
แต่พอบอกว่าจะไปหาน้า.... ฟ้าบอกว่า “ไม่ไป.......กลัว” (จากเหตุการณ์ครั้งที่แล้ว)
แต่พอไปถึงที่พัก(ครั้งก่อนพ่อกับแม่ไม่ได้ไปด้วย คราวนี้พ่อกับแม่พาขับรถไปเอง กับพี่และยาย) น้องฟ้าดูมั่นใจ ไม่กลัวอะไร
ขึ้นลิฟถึงชั้น 5 (ตัวลิฟแคบมาก เรา 6 คนเต็มพอดี น้องฟ้าไม่มีสีหน้ากลัวหรือวิตก) เธอเดินลากกระเป๋านำหน้าเลย
ผมถามว่าห้องน้า.....อยู่ห้องไหนน้า.... น้องฟ้าเดินลากกระเป๋าไปชี้ได้ถูกต้อง(ทุกคนงงเลย)

ดูน้องฟ้ามีความสุข สบายใจ หน้าตาเบิกบาน สนุกสนาน
คุณยายบอกว่า ครั้งก่อนไม่เป็นแบบนี้ จะทำเสียงงู้งี้ตลอดเวลา
จนน้าต้องหาอะไรมาอุดหูตอนนอน

น้องฟ้าดึงมือพ่อมายืนอยู่ที่ระเบียง ดูไฟของตึก พ่อถามว่า “ชอบหรือกลัว” เธอบอกว่า “ชอบ”
น้องฟ้าทำท่ายกขาไปแตะขอบระเบียง แล้วหันมาชี้ที่พ่อแล้วพูดว่า “โกรธ” พร้อมทำหน้ายิ้มๆ
ซึ่งที่บ้านน้องฟ้าชอบแกล้งลักษณะนี้บ่อยๆ แล้วเธอก็จะคาดเดาว่าเราจะโกรธ

5 โมงเย็น 28 ก.ย. น้องฟ้ามีนัดกับ ครูปัท ครั้งที่2 ครั้งนี้น้องฟ้าไม่มีโวยวาย เข้าไปในห้องครู มีปฏิสัมพันธ์กับครูได้
อารมณ์สบายๆ อยู่จนคุยกันเสร็จ ตกเย็น เราพาน้องฟ้าไปทานข้าวที่ร้านเรือนแก้ว(ใช่เป่า) ใกล้ ร.พ.ธนบุรี 2 คนเต็มร้าน น้องฟ้าก็อยู่ได้สบายๆ เธออยากเข้าไปจับไก่ที่ทางร้านเลี้ยงเอาไว้ แต่พ่อห้าม “ไม่ได้.......ไม่ใช่ของเรา”
น้องฟ้าก็เชื่อฟัง (ที่บ้านปล่อยให้วิ่งไล่จับเลย)

น้องฟ้าไปเล่นโซนของเล่นของทางร้าน(พื้นทำด้วยไม้) มีเด็กเล่นเสียงดังโครมคลามตลอดเวลา พ่อถาม “ตกใจไหม”
ฟ้าบอก “ตกใจ” , พ่อถาม “แล้วจะเล่นอีกหรือจะพอ” , ฟ้าบอก “เล่น”
ถึงเวลากินข้าวเธอก็มากิน พอกินได้ที่ก็จะเป็น เดี๋ยวไปเล่นเดี๋ยวมากิน
ภาพรวมวันนี้ของน้องฟ้าดีครับ ยายบอกตอนกลางวันมีตกใจเรือที่ติดเครื่องยนต์เสียงดังแถวตลาดน้ำ แต่ก็ไม่โวยวาย ยืนดูได้ แต่ไม่ลงไปใกล้
(ยายเลย อดช๊อบปี้ง) ผมคิดว่าคงเป็นครั้งแรกที่น้องฟ้าเห็นเรือที่มีเสียงดัง


29 ก.ย. เรามีโปรแกรมขึ้นรถไฟฟ้า(ครั้งแรกของน้องฟ้า) จากสะพานควายไปพญาไท ตลอดเส้นทางตั้งแต่การเข้าออกสถานี
ขึ้น-ลง(เข้า-ออก)รถไฟ น้องฟ้า ไม่มีสีหน้าอาการอะไร ตอนรถไฟฟ้าวิ่ง น้องฟ้าก็นั่งกับแม่ ถามน้องฟ้าว่า “กลัวไหม” ฟ้าบอก “ไม่”
“ชอบหรือไม่ชอบ” ฟ้าบอก “ชอบ” ระหว่างทางเราก็พูดคุยกับน้องฟ้า สะท้อนอารมณ์ น้องฟ้าอยากยืนจับเสา พ่อก็ให้ทำ
น้องฟ้าอยากยืนปล่อยมือ พ่อก็ให้ทำ พ่อถามว่า “สนุกไหม” ฟ้าบอก “สนุก” ยิ้มหัวเราะ คนไม่ถึงขนาดแน่น คนเห็นเราคุยกับน้องฟ้า
คงสงสัยว่าเราทำอะไรกัน

ถึงสถานีพญาไท เราเปลี่ยนไปต่อรถไฟฟ้าอีกสาย ไปสนามบินสุวรรณภูมิ แต่รถสายนี้เวลาประตูปิด เสียงจะดังพอสมควร
พ่อเห็นน้องฟ้าหันไปมอง เลยถามว่า “เสียงดังจัง........ ฟ้า ตกใจ หรือกลัว” ฟ้าบอก “ตกใจ”
พ่อ “ใช่ๆ ประตูปิดเสียงดัง...........ฟ้าตกใจ”

ถึงสนามบิน คนเยอะ สถานที่ใหญ่โต(ฟ้าเคยกลัว) ครั้งนี้เดินจับมือกับแม่เดินสำรวจไปทั่ว ไม่กลัว
เจอหุ่นยักษ์ ฟ้าไม่กลัวเดินไปลอดรั้วแล้วจับที่เท้ายักษ์ พ่อบอก “โอ้โฮ...ตุ๊กตายักษ์ ตัวใหญ่ มากๆ เลย ....กลัวไหม” ฟ้าบอก “ไม่”
พร้อมกับให้พ่อถ่ายรูปให้หลายรูป จู่ๆก็มีเสียงเครื่องตัดเหล็ก เสียงดังพอสมควร(มีซ่อมบริเวณดูเครื่องบิน)
น้องฟ้าจับมือพ่อเดินเลี่ยงไปเล็กน้อย พ่อพูดว่า “เสียงดังจัง...........ฟ้า ตกใจ หรือกลัว” ฟ้าบอก “กลัว”
แต่คงกลัวไม่มาก น่าจะตกใจด้วย น้องฟ้าดึงมือพ่อให้พาขึ้นไปสำรวจด้านบน(ใกล้ตรงตัดเหล็ก) อยากเข้าไปดูทุกห้องเลย
แต่พ่อบอกเข้าไม่ได้

โดยภาพรวมความกลัวหายไปเยอะเลยครับอาจารย์ น่าจะเป็นผลมาจากการฝึกตาด้วยหรือเปล่า
แต่ภาษาพูด ยังพูดออกเสียงได้ไม่ชัดครับ บางทีเธอตั้งใจมากจนลิ้นรัวไม่รู้เรื่อง เห็นใจน้องฟ้ามากเลย

ครูปัดก็ให้การบ้านเยอะทีเดียว อาจารย์เห็นว่าไงบ้างครับ

[กิ่งแก้ว]

เรื่องกลัวทางกายภาพ แสง สี เสียง ก็คงจะค่อย ๆ ดีขึ้น เมื่อค่อย ๆ พาเผชิญด้วยความเข้าใจแบบที่ทำอยู่

เรื่องกลัวการบาดเจ็บก็เหมือนกัน ก็เป่าไป ปิดพลาสเตอร์ไป รับรู้ความรู้สึกไป

เรื่องการรับรู้ความโกรธของคุณพ่อ....ดิฉันไม่คิดว่าจะถึงเวลา

ถ้าจะห้าม ก็ห้ามไป บอกเค้าว่าทำไม่ได้ หัดให้เขาอ่านภาษากายของการห้ามปราม ก็พอแล้วค่ะ

เด็กต้องรู้จักความโกรธของตัวเองก่อน ซึ่งมาถึงหลังความกลัว

และตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะรู้จักความโกรธของคนอื่นหรอกค่ะ

สอนไป ก็ใช้ผิดที่ เพราะไม่เข้าใจ

พัฒนาการเรื่องความกลัวและความโกรธ มีอยู่แล้วในคู่มือนะคะ

อย่าลืมใช้ชีวิตแบบสนุกด้วยกันด้วยนะคะ

[พ่อน้องฟ้า]

ขอบคุณครับอาจารย์

เดี๋ยวผมจะให้ความสำคัญของความโกรธของน้องฟ้าก่อน ให้เขาเข้าใจอารมณ์โกรธของตัวเองก่อน


ส่วนภาษากายในการห้าม น้องฟ้าก็เข้าใจหลายแบบครับ ทั้งระยะใกล้ระยะไกล สามารถห้ามได้โดยไม่ต้องพูดครับ


ตั้งแต่ไปกรุงเทพ คราวปลาย มิ.ย.56 และครั้งที่แล้ว ผมกับแฟน คิดว่าต้องไปเติมแบตเตอร์รี่เป็นระยะ
แบตเตอร์รี่เต็มแล้ว ต้องรีบทำ

[กิ่งแก้ว]

แถมอีกนิด เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาเข้าใจคำว่ากลัวแล้ว ไม่ต้องถามเขาบ่อย ๆ ก็ได้ค่ะ คุณหมอกรีนสแปนบอกไว้ว่า การมีคนมาแคะคุ้ยความรู้สึกส่วนตัวมากเกินไปก็ทำให้หลายคนอึดอัดค่ะ เก็บไว้ถามเฉพาะเวลาที่คุณพ่อไม่แน่ใจ ....ถ้าแน่ใจก็ใช้ภาษากายปลอบไปค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

12-13 ต.ค. ที่ผ่านมา ที่ขอนแก่น มีกิจกรรมให้ความรู้เกี่ยวกับ SI และ ประเมิน SI เด็กของเราด้วย โดยคุณครู ปูเป้
ก็ทำให้ผมมีความเข้าใจเกี่ยวกับ SI และอาการที่เกิดจากความบกพร่องและส่งผลต่อเด็กของเรามากขึ้น
ในส่วนของการประเมินน้องฟ้า น้องฟ้าก็แสดงให้ผมเห็นความสามารถของเธอที่เพิ่มขึ้น และสิ่งที่เราต้องช่วยเสริมสร้างให้เธออีก

ตั้งแต่วันประเมิน เราก็ลองเริ่มเลย โดยให้น้องฟ้าเสริมความแข็งแรงที่แกนกลางของร่างกาย หลัง ไหล่ แขนและขา ดังนี้ครับ
ทำท่าซูเปอร์แมนบนหมอน ท่านอนหงายยกมือและเท้า(ท่ากางมุ้ง) ท่า 4 ขา และ ท่าแมงมุม (ทั้งอยู่กับที่ และเดิน)
ยืนขาเดียวกางแขนสลับขา (ทั้งหมดนี้ พ่อจะนับ 10 สองรอบครับ)
ท่าจระเข้เดิน(พ่อต้องใช้มือกดหัวน้องฟ้าไว้) ท่าคลานศอก ท่านอนหงายเอาเท้ายันถีบพื้น ระยะทางประมาณ 3-4 เมตร
กระโดดเท้าชิดข้ามหมอนอันใหญ่(สูง/กว้าง 1 ฟุต) กระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง(หมอน-เบาะ) 3-5 ชิ้น ที่วางเว้นระยะไม่เท่ากัน
เดินบนหนอนข้าง-ที่นอนม้วนกลม-หมอนสามเหลี่ยม มาวางต่อกันยาว 4 เมตร เดิน ไป-กลับ
ท่าถูบ้านแต่ใช้หมอนสามเหลี่ยมใหญ่แทน ระยะ 4 เมตร เดิน ไป-กลับ
ยืนกางขาก้มรับบอลที่กลิ้งมากับพื้น(ฝึกเหลือกตาขึ้น-ขา-ไหล่)
เดินเลี้ยงบอล แล้วเตะเข้าประตู(กล่อง) ระยะ 3-4 เมตร เดินบนเส้นตรง(เส้นกระเบื้องปูพื้น)

ทั้งหมดนี้ น้องฟ้าทำได้ดีครับ ร่วมมือดีทำได้ดี(กว่าที่เราคิดไว้)
บางครั้งดีที่มีพี่ชาย(8 ปี) หลานสาว (3 ปี) มาทำด้วยกัน น้องฟ้าไม่เครียดแถมบางครั้งมีหัวเราะสนุกสนาน
ผมฝึก แม่น้องฟ้าจะคอยช่วยเชียร์ แรกๆเราก็กลัวน้องฟ้าจะเครียดหงุดหงิดแต่พอได้ทำแล้ว ก็ไม่เท่าไหร่ครับ แถมเธอยังเข้าใจคำสั่ง
เพิ่มอีก

ใน 1 วัน ไม่ได้หมดหรอกครับ กลัวน้องฟ้าเครียด แต่โดยประมาณได้ 50-70% ก็พอใจ
ช่วงนี้ก็ลองปรับการฝึกที่ผสมผสานระหว่าง การมอง กับกล้ามเนื้อแกนกลาง แขน ขา เพื่อลดการฝึกที่ซ้ำซ้อนลงครับ
สรุป คือ ยังจัดหนักอยู่ครับ
แต่ โดยรวมแล้วตอนนี้ น้องฟ้ามีการวางแผนสั่งการกล้ามเนื้อได้ดีขึ้นครับ ทำอะไรที่ซับซ้อนและไม่มีรูปแบบตายตัวได้ดีขึ้น
การประสานการใช้มือและตา ทำได้ดีขึ้น เช่น
แก้สายไฟ(เส้นเล็ก-ใหญ่)ที่ม้วนพันไว้ 10 รอบ 2-3 จุด ได้เร็วขึ้น(อยากดูโน๊ตบุ๊ค เธอต้องแก้สายเมาส์ สายปลั๊ก)
ใส่เสื้อเองได้ถูกทางแล้วครับ (มีผิดบ้างบางตัวที่ หน้า-หลัง ไม่ชัดเจน)
ช่วงนี้เริ่มฝึกให้ติดกระดุม-แกะกระดุมเสื้อตัวเองบ้างแล้ว ก็ทำได้ดีครับ วันละ 2-3 เม็ด