ขอคำปรึกษา ให้สมาชิกใหม่ด้วยค่ะ

[Supa]

ขอบคุณแม่น้องตาค่ะ น้องตบมือยิ้มดีใจค่ะ พอดีอ่านเจอในกระทู้เก่าว่าบางทีที่น้องให้อุ้มเพราะชอบอยู่ที่สูงค่ะ น้องกันต์น่าจะเข้าข่ายนี้ค่ะ เพ ราะแม่อุ้มทีไร ชอบปีนตัวแม่ เหยียบแขน เหยียบไหล่แม่บ่อย ๆ ค่ะ ตอนนี้แม่ชักเล่นไม่สนุกแล้ว กำลังหามุขมาเล่นกับลูกค่ะ น้องมาชวนเล่นบ้างแต่ไม่ทั้งวันค่ะ ตอนนี้น้องกันตืเริ่มสนใจหนังสือค่ะ แม่พยายามเข้าไปมีส่วนร่วม แต่น้องดูแป๊บเดียวก็ไม่ดู พอแม่ไม่สนใจก็มานั่งดูคนเดียวค่ะ แสดงว่าความสัมพันธ์ของแม่กับลูกยังไม่แน่นแฟ้นพอใช่ไหมคะ

[Supa]

ช่วงลูกหลับแม่เลยเข้าไปอ่านกระทู้เก่า ๆ ทำให้รู้ว่าแม่หลงทางแล้วค่ะ แม่ไม่ได้เล่นสนุกอย่างเดียว แต่พยายามสอน พยายามสั่ง หวังผลลัพธ์มากเกินไป แล้วก็เครียดเอง สัมพันธภาพแม่กับลูกยังไม่แน่นแฟ้น ยิ่งมีปัญหาพี่อิจฉาน้องแม่ก็ยิ่งเครียดค่ะ แต่น้องก็ดีขึ้นบ้าง สบตาบ่อยขึ้น เรียกก็หันเป็นบางครั้ง อารมณ์ดีขึ้น ติดแม่มากขึ้น แสดงท่าทางบอกความต้องการได้นิดหน่อย เพียงเท่านี้แม่ก็มีกำลังใจมากขึ้นค่ะ มิน่าหล่ะ อ.กิ่งแก้วจึงย้ำว่าให้ทบทวนหนังสือ ดู dvd เดือนละครั้ง ขอบคุณอาจารย์นะคะ ไม่อย่างนั้นแม่คงหลงทางอีกนานค่ะ

[ta-mom]

เรื่องดูหนังสือ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกค่ะ ขอเข้าไปบ่อยๆ เดี๋ยวเค้าจะเริ่มชินและยอมดูกับเราค่ะ (ลูกดิฉันก็หนังสือค่ะ) แรกๆ อย่าบุกเร็วค่ะ ให้สัญญาณเค้าก่อนว่าเราจะเข้าไปดูด้วย แล้วก็เข้าไปแบบเหลือระยะห่างซักฟุตนึง เว้นระยะปลอดภัยให้เขาหน่อยค่ะ ทำไปเรื่อยๆค่ะ อย่าเพิ่งท้อซะก่อนนะคะ

ส่วนเรื่องพี่น้อง คุณ Supa คงเครียดมาก ยุ่งคูณสองเลย แต่ดิฉันอิจฉาคุณนะ ที่น้องกันต์ มีคู่ซ้อมโดยไม่ต้องไปหาใครอื่นเลย มองโลกในแง่บวกไว้ค่ะ ว่าพี่ของน้องกันต์นี่แหละคือผู้ช่วย (ในอนาคต) ของคุณ ในการพัฒนาน้องกันต์ค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

เป็นกำลังใจให้ครับ บททดสอบข้อแรกนี้ หนักและยากจริงๆ
สิ่งที่จะทำให้ลูกติด นอกจากการเล่นให้สนุกซึ่งยากมาในสภาพแบบนี้ แต่ก็ต้องทำให้ได้ครับ

อีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญ คือความเป็นพวกเดียวกันครับ
คุณแม่ลองเป็นเพื่อนกับลูกดูนะครับ อาจทำให้คุณแม่เปลี่ยนแนวคิดมุมมองได้ครับ

เราจะรู้สึกกับเพื่อนคนหนึ่งอย่างไร ถ้าเพื่อนคนนั้น คอยแต่จะบังคับเรา สอนเรา อยากทำอะไรก็ห้ามเราไปหมด
ชอบทำในสิ่งที่เรากลัวหรือไม่ชอบ ชอบโกรธเราอยู่เรื่อย หรือเป็นเพื่อนที่เอาแต่เศร้าโศกเสียใจ ขี้แย อมทุกข์
เป็นเพื่อนที่ขี้กลัวหรือเอะอะโวยวาย หรือเพื่อนคนนี้จะไม่อดทนกับเราหากเราทำไม่ถูกใจเขา

ตรงกันข้ามเพื่อนอีกคน
เราจะรู้สึกกับเพื่อนอีกคนหนึ่งอย่างไร ถ้าเพื่อนคนนั้นแสดงออกให้เห็น ทั้งสีหน้า ท่าทาง น้ำเสียง(จริงใจ)
ว่าเพื่อนเข้าใจความรู้สึกของเรา เห็นอกเห็นใจเรา ไม่ติ ไม่ห้ามเรา อยากจะช่วยเหลือเราทุกอย่าง
ไม่โกรธเราเวลาเราทำไม่ดี อยู่เป็นเพื่อนเราเสมอไม่ว่าเราจะทุกข์หรือสุข ยิ้มให้เราเสมอ เป็นเพื่อนที่เข้มแข็ง
คอยปกป้องเราจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เรากลัว หรือให้เวลากับเราเสมอเมื่อเราต้องการ ฯลฯ

ผมคิดว่า คุณแม่คงพอได้คำตอบบ้างแล้วนะครับ

ผมเอง เริ่มแรกก็ทำมาเรื่อยๆ ถูกบอกกล่าวมาเป็นปี แต่ก็ไปไม่ถึงครับ น้ำตาตก หวาดกลัว หดหู่ โกรธ
จนวันหนึ่งดึกมากแล้ว
ลูกยังนั่งเล่นอยู่คนเดียวในมุมห้องนอนที่มืด ผมออกมาสูดลมหายใจลึกๆแล้วกลับเข้าไปหาลูกใหม่
พร้อมกับความรู้สึกที่ว่า ต่อไปนี้พ่อจะไม่สนใจว่าหนูจะเป็นอะไร ไม่สนใจว่าหนูจะทำอะไรอยู่
ไม่สนใจว่าหนูจะนอนหรือเปล่า แต่พ่อจะอยู่เป็นเพื่อนหนู พ่อจะไม่ว่าหนู พ่อจะให้สัมผัสที่อบอุ่นปลอดภัย
พ่อจะกล่อมหนูด้วยความรักโดยไม่สนใจว่าหนูจะหลับไหม

มันเหมือนเป็นเฮือกสุดท้าย ที่ได้ผลคุ้มค่าครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ เหนื่อยก็พัก ลูกอายุยังน้อยและต้องการเรากว่าทุกสิ่งในตอนนี้

[Supa]

ขอบคุณค่ะ จะพยายามต่อไปค่ะ อ่านเจอของผู้ปกครองหลายท่านค่ะที่ฝึกอยู่นานกว่าจะลงตัว แต่เราเพิ่งเริ่มก็ท้อซะแล้ว คุณพ่อน้องฟ้าคะ คุณพ่ออยู่จังหวัดไหนคะ พอดีสงสัยว่าเราต้องมีหมอประเมินพัฒนาการน้องน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพ่อพาน้องฟ้าไปพบหมอที่ไหนคะ แนะนำด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

ผมอยู่ จ.อุดรฯ ครับ แต่มาเข้ากลุ่ม จ.ขอนแก่น ถ้าคุณแม่สนใจ ลองประสานครูติ๋ง หรือครูแทน นะครับ
กลุ่มเราจะพบกันราวเดือนละครั้งเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ และแชร์ประสบการณ์

ส่วนการพบหมอเพื่อประเมิน ก็มีหมอที่ศรีนครินทร์ ที่บอกว่าน้องฟ้าเป็น ออฯ เมื่อ 3 ปีก่อน
และท่านเป็นคนแนะนำให้รู้จักฟลอร์ไทม์ แต่ท่านย้ายไปแล้วครับ และผมก็ไม่ได้พาลูกไปหาหมอ
เพื่อประเมินที่ไหนอีกเลย

มีเพียง อ.กิ่งแก้ว ที่เจอตัวน้องฟ้าครั้งแรก เม.ย. ปี55 บอกว่าน้องฟ้าไวตา
ส่วน ไวอารมณ์ และ ไวเสียง นั้นดูจากพูดคุยทางบอร์ด
และ มีปัญหา สมองสั่งการกล้ามเนื้อในการออกเสียง (อันนี้ผมประเมินเอง จากการดูคลิป)
ส่วน SI อื่นๆ ยังไม่เคยครับ (ดูจากความสามารถในการเล่นของลูกเทียบกับเด็กปกติ อันไหนได้ ไม่ได้)

แต่ไม่ว่าน้องฟ้าจะมีปัญหาอะไร ผมกับแม่น้องฟ้าก็ต้องสู้กันต่อไป เรียนรู้กันไป ให้กำลังใจกัน
อีก 1 ปี 3 ปี 5 ปี 10 ปี จะเป็นยังไง ค่อยว่ากันอีกที
มีปัญหาก็โพสถาม มีรุ่นพี่เก่งๆหลายคน มีอาจารย์และทีมงาน คอยดูแลช่วยเหลือ ก็มีอะไรก็ช่วยกัน
แต่เราต้องช่วยตัวเองก่อน

บางช่วงอาจจะหายไปนานเป็นเดือนๆ แต่ผมจะเข้ามาอ่านทุกโพสเพื่อหาความรู้ ครับ

[krongkan]

สู้ๆ ค่ะ

[Supa]

เกือบสองเดือนแล้วที่เล่นกับน้อง ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกดีขึ้น แต่ยังไม่แน่นแฟ้น น้องยังเรียกไม่หันอยู่ค่ะ เวลาน้องสนใจสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วเหมือนเขาไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวเลยค่ะ น้องจะเรียกแล้วสนใจแม่ก็ต่อเมื่อแม่กลับจากโรงเรียน เรียกน้องกันต์ ไม่เกินสามครั้งเขาก็วิ่งมาหาแม่ บางทีได้ยินเสียง แต่ไม่เห็นแม่ ก็พยายามวิ่งหา เมื่อเจอแม่แล้วก็วิ่งมาหาชูแขนให้อุ้ม พอเจอกันสักพักเขาก็ไม่สนใจแล้ว เขาก็จะเล่นนั่น จับนี่ วิ่งไปโน่น แม่ก็พยายามเข้าไปมีส่วนร่วมตลอด แต่ก็เหมือนยังไม่สนุก แต่น้องกันต์ชอบให้อุ้มค่ะ แม่อุ้มแล้วก้ปืนตัว ปีนแขนแม่ เพื่อที่จะหยิบของเล่นของที่อยู่สูง ๆ ค่ะ แม่ก็เลยพาน้องขี่คอ วิ่งบ้าง ร้องเพลงบ้าง เต้นบ้าง ย่อลง ยืดขึ้น แต่ก็เหมือนยังเข้าไม่ถึงน้องสักทีค่ะ
พยายามต่อไปค่ะ

[krongkan]

วันนี้ลองใหม่ค่ะ เอาแบบเจอหน้าน้องแล้วไม่ต้องคิดอะไรเลย แค่เล่นกับน้องแบบหมดตัวหมดใจ อยู่กับน้องทั้งตัวทั้งใจ

ไม่ต้องคิดว่าจะเล่นอะไร จะได้อะไร ขอแค่สนุกอย่างเดียว จะเล่นบ้าเล่นบอหัวร่อหัวใคร่ทำเสียงตลกๆ ทำหน้าติงต๊องๆ

ทำท่าทำทางบ้อบอคอแตก ฯลฯ ให้แค่สนุกเท่านั้น

เมื่อได้ลองสัมผัสความรู้สึกเล่นสนุกกันอย่างจริงๆ สักทีแล้วจะรู้ค่ะว่าที่ผ่านอาจจะไม่ได้เรียกว่า "เล่น" เลยก็ได้ ลองดูนะคะ

[ta-mom]

เกือบสองเดือนแล้วที่เล่นกับน้อง ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกดีขึ้น แต่ยังไม่แน่นแฟ้น น้องยังเรียกไม่หันอยู่ค่ะ เวลาน้องสนใจสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วเหมือนเขาไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวเลยค่ะ น้องจะเรียกแล้วสนใจแม่ก็ต่อเมื่อแม่กลับจากโรงเรียน เรียกน้องกันต์ ไม่เกินสามครั้งเขาก็วิ่งมาหาแม่ บางทีได้ยินเสียง แต่ไม่เห็นแม่ ก็พยายามวิ่งหา เมื่อเจอแม่แล้วก็วิ่งมาหาชูแขนให้อุ้ม พอเจอกันสักพักเขาก็ไม่สนใจแล้ว เขาก็จะเล่นนั่น จับนี่ วิ่งไปโน่น แม่ก็พยายามเข้าไปมีส่วนร่วมตลอด แต่ก็เหมือนยังไม่สนุก แต่น้องกันต์ชอบให้อุ้มค่ะ แม่อุ้มแล้วก้ปืนตัว ปีนแขนแม่ เพื่อที่จะหยิบของเล่นของที่อยู่สูง ๆ ค่ะ แม่ก็เลยพาน้องขี่คอ วิ่งบ้าง ร้องเพลงบ้าง เต้นบ้าง ย่อลง ยืดขึ้น แต่ก็เหมือนยังเข้าไม่ถึงน้องสักทีค่ะ
พยายามต่อไปค่ะ

เข้าใจหัวอกตอนที่เล่นยังงัยก็ไม่คลิก ไม่โดนค่ะ มันน่าท้อใจจริงๆ แต่เราต้องไม่ยอมแพ้ค่ะ และก็อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปด้วย

จำได้ว่าเคยดูดีวีดี ของครูแอนน์ เธอบอกว่า ตอนจะเล่น ให้ทำตัวทำใจสบายๆ ร่างกายจะปล่อยคลื่นแอลฟ่า (ยากไปป่ะ) ซึ่งจะจูนกับเด็กได้ง่ายกว่า ส่วนตอนที่เราเครียด วุ่นวายใจ จะเป็นคลื่นเบต้า ซึ่งคลื่นไม่ตรงกับเด็ก จูนไม่ค่อยติด จะสังเกตได้ว่า แค่เปลี่ยนความคิดให้เป็นบวก เราจะมองเห็นพฤติกรรมที่น่าปวดหัวของลูก เป็นช่องทางแห่งการเชื่อมต่อได้ทันที ทำยากเหมือนกันค่ะ แต่ต้องลองดู วางความกลัดกลุ้ม วางภาระหน้าที่ วางความกังวลใจต่อเรื่องในอดีต และอนาคต ลงก่อน แล้วมีปัจจุบันอยู่กับแค่ลูกที่อยู่ตรงหน้าเราก่อน ลูกหนี เราตาม ลูกหนีอีก เราตามอีก ตัวเราโตกว่า แรงเรามากกว่า อย่ายอมแพ้ค่ะ (ถ้าใจไม่เหนื่อย กายก็พร้อมสู้ต่อค่ะ)

อ้อ อีกอย่าง ตอนเข้าไปมีส่วนรวมกับกิจกรรมของลูกทุกๆอย่าง อย่าลืม ทำตัว Over Acting ด้วยนะ
ตัวอย่าง เช่น
- ลูกวิ่งๆ ไปรอบห้องไม่หยุด คุณแม่วิ่งตีคู่เลย แล้วลองเพลง (ร้องดังๆ) ตุเลงๆๆ ตุเล้ง ตุเลง ตุเลง ตุ๊เหล่ง ฮี้ๆๆๆๆ
- ลูกดูหนังสือ เราส่งเสียงเข้าไปก่อน "ดูไรอ้าาา ดูด้วยดี๊" "โอ่โห้วววววว มีหมีพูห์ซะด้วยยยย" "ว้ะๆๆๆๆๆๆ ว้าว มีดอกไม้เต็มเล้ยยยย" แล้วค่อยขยับเข้าไปทีละน้อย
ฯลฯ

ถ้านึก ท่าเว่อร์ๆ ไม่ออก ให้ลองนึกถึงนักแสดงตลกที่คุณรู้จัก ทำไมคุณถึงขำเค้า ลองจำๆมาใช้บ้างก็ได้ค่ะ