แนะนำทีคะ

[yammoo mooham]

มีปัญหาใหม่มาสอบถามคะ ช่วงเดือนที่ผ่านมาคือน้องมีอาการเอาใจตัวเองมากขึ้น เวลาไม่พอใจจะล้มตัวนอนไม่ว่าพื้นจะเป็นอะไรร้องไห้อยู่อย่างนั้นคุณแม่ก็เลยทำเป็นไม่สนใจ แรกๆลุกขึ้นมาหาเรา คุณแม่ก็คุยกับน้องอธิบายเหตุและผลไปเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างเพราะยังเล็กเหลือเกิน ช่วงหลังมีมาอีกแบบ คือ ประมาณตี สาม จะลุกมาร้องไห้ ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรคุณแม่สำรวจที่นอน ตรวจร่างกายก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ ตอนนี้เราอาศัยบ้านพักในที่ทำงาน เป็นบ้านเดี่ยว ติดกันพอประมาณ คือถ้าลูกร้องนี่เกรงใจบ้านอื่น อุ้มลงมาชั้นล่างยิ่งร้องใหญ่คุณแม่จะใช้วิธีอุ้มเข้าห้องน้ำไปโอ๋กันในห้องน้ำดูนั่นดูนี่ แรกๆสัก 5 นาทีก็เงีบย ตอนหลังไม่ไหวร้องด้วย ดิ้นพรวดพลาดจะลงไปนอนกับพื้นให้ได้ เล่นสารพัดวิธีก็ไม่ยอมหยุด ทั้งปล่อยทิ้งไว้ ทั้งโอ๋ ทั้งเล่น ก็ไม่หยุดร้องนาน มากเปลี่ยนกันอุ้มกับพี่สาวเขา(พี่สาวอายุ15ปีรักน้องมาก)อยู่ๆก็จะเงียบเอง หมดแรงกันสามคน บางทีเครียดจนแม่ต้องร้องไห้เลยคะ ใครช่วยแนะนำได้บ้างคะ

[กิ่งแก้ว]

ดิฉันกลุ้มใจแทนคุณแม่จริง ๆ

เข้าใจค่าว่าเครียด เข้าใจค่ะว่าเหนื่อย และเข้าใจว่าสับสน

ตอนนี้....สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณแม่ คือคุณแม่มองว่าพฤติกรรมของลูกมีปัญหา

หากดูดีวีดีแล้ว ถามตัวเองดูสิว่าจริง ๆ แล้ว ลูกแย่ลง หรือดีขึ้น จริง ๆ แล้ว เป็น "ปัญหาใหม่" หรือ "พัฒนาการที่เพิ่งเริ่มต้นใหม่"

ถ้าคิดว่าแย่ลง คุณแม่ก็จะเขียนมาถามด้วยอารมณ์นี้ แถมเชื่อมโยงสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับเด็กมาเต็มไปหมด

แต่ถ้าคุณแม่รู้สึกว่าแท้จริงแล้ว ลูกดีขึ้น ปฏิกิริยาก็จะเป็นอีกแบบ

แต่ความจริงก็คือเด็กเริ่มสื่อสารเป็น เพียงแต่เขาสื่อสารด้วยวิธีที่คุณแม่ไม่ชอบ (กลางคืน นาน หนวกหูชาวบ้าน)

แต่หากพิจารณาให้ดี เมื่อเด็กถูกขัดใจ เด็กกลัว เด็กกังวล เด็กสับสน เด็กอึดอัด คับข้องใจ แต่บอกใครไม่ได้ ก็ต้องร้องไห้ ไม่ร้องไห้....จะให้ทำอย่างไร

แถมยังขาดความสามารถที่จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่เป็น ก็หยุดร้องไม่ได้ ร้องนาน

เขาไม่รู้ว่าแม่เหนื่อย ไม่เข้าใจว่าต้องเกรงใจเพื่อนบ้าน

คุณแม่ว่าสำรวจที่นอนแล้ว "ไม่มีอะไร"

ดิฉันแนะนำให้เปลี่ยนมุมมองใหม่

คุณแม่หาไม่เจอ หรือไม่เข้าใจ แปลว่าคุณแม่ไม่รู้

ไม่ผิด...ที่ไม่รู้ เพราะว่าระบบประสาทของคุณแม่ไม่เหมือนของเขา

คุณแม่ไม่เคยรู้สึกว่าแมลงที่เกาะมุ้งลวดกำลังจะเจาะแก้วหูของตัวเอง

คุณแม่ไม่เคยรู้สึกว่าพระจันทร์กำลังจะพุ่งชน

คุณแม่ไม่ได้รู้สึกว่าหมาที่หอนอยู่ไกล ๆ ราว 1-2 กิโลเมตร กำลังวิ่งมาทางบ้านของคุณแม่

นี่เป็นเพียงตัวอย่างที่เด็กซึ่งโตแล้วเล่าให้ดิฉันฟัง

สำหรับลูกของคุณแม่ ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้เขาร้อง

แต่ไม่รู้สาเหตุ ไม่ได้หมายความว่าช่วยเหลือเขาไม่ได้

ความช่วยเหลือคือ "ใจที่เป็นห่วง" พร้อมเข้าใจ เป็นเพื่อนร่วมทุกข์

เมื่อ "ใจที่รู้สึกเป็นห่วง" มา...ท่าทีของความเข้าใจก็จะตามมา

ไม่อย่างนั้น ท่าทีก็จะเป็นท่าทีของความละล้าละลัง เบื่อ ๆ อยาก ๆ เครียด บีบคั้น สลับกับเฉยเมย มึนงง หงุดหงิด

การจะช่วยให้เด็กจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ ผู้ใหญ่ต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ก่อน

ความรู้สึกนี้จัดการได้ไม่ง่ายเมื่อกัน นั่นคือความรู้สึกคาดหวัง อยากให้ปัญหาต่าง ๆ จบลง

เรื่องของเรื่อง คือ คุณแม่ดูดีวีดีหรือยังคะ

การนำพาลูกไปตลอดรอดฝั่ง ศรัทธาและวิริยะ ไม่พอ ทั้งสองสิ่งต้องนำไปสู่ความเข้าใจที่แท้จริงด้วยค่ะ

[not510tp]

พ่อแม่ในที่นี้ ผ่านความรู้สึกนี้มากันหมดทุกคนครับ

ความคาดหวัง กับสิ่งที่เราทุกๆคนคุ้นเคยมาตั้งแต่เกิด มันทำให้เราไม่ค่อยเข้าใจลูก และไม่ค่อยมีความอดทนกับอาการ หรือพฤติกรรมต่างๆของลูก

อาจารย์กิ่งแก้วอธิบายละเอียดเลยครับ อยากให้คุณแม่ปรับความคิด ปรับทัศนคติใหม่ครับ

ขอยกคำพูดอาจารย์ข้างบนมาอีกทีนะครับ

สำหรับลูกของคุณแม่ ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้เขาร้อง
แต่ไม่รู้สาเหตุ ไม่ได้หมายความว่าช่วยเหลือเขาไม่ได้
ความช่วยเหลือคือ "ใจที่เป็นห่วง" พร้อมเข้าใจ เป็นเพื่อนร่วมทุกข์
เมื่อ "ใจที่รู้สึกเป็นห่วง" มา...ท่าทีของความเข้าใจก็จะตามมา
ไม่อย่างนั้น ท่าทีก็จะเป็นท่าทีของความละล้าละลัง เบื่อ ๆ อยาก ๆ เครียด บีบคั้น สลับกับเฉยเมย มึนงง หงุดหงิด
การจะช่วยให้เด็กจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ ผู้ใหญ่ต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ก่อน
ความรู้สึกนี้จัดการได้ไม่ง่ายเมื่อกัน นั่นคือความรู้สึกคาดหวัง อยากให้ปัญหาต่าง ๆ จบลง
เรื่องของเรื่อง คือ คุณแม่ดูดีวีดีหรือยังคะ
การนำพาลูกไปตลอดรอดฝั่ง ศรัทธาและวิริยะ ไม่พอ ทั้งสองสิ่งต้องนำไปสู่ความเข้าใจที่แท้จริงด้วยค่ะ

อย่าคาดหวังให้อาการหรือพฤติกรรมขณะนั้นของลูก หยุดลงโดยเร็วตามความต้องการของคุณแม่เอง

ตื่นมากลางดึก ร้องไม่หยุด ก็แสดงความเห็นใจ เข้าใจ พยายามอยู่ข้างเค้าด้วยท่าทีและน้ำเสียงที่อยากจะช่วยจริงๆ

ร้องนานก็นานสิครับ ร้องดังก็ดังสิครับ เค้าพยายามสื่อสาร แต่มันสื่อสารออกมาในรูปแบบร้องให้เสียงดังไม่หยุด

ก็อยู่ข้างๆเค้า ใช้ท่าทีและน้ำเสียงที่เห็นใจ เข้าอกเข้าใจกันไป เจ็บตรงไหนหรือเปล่าน้า ฝันร้ายหรือเปล่าน้า

เสียใจอะไรหรือเปล่าน้า กลัวอะไรหรือเปล่าน้า ถึงจะไม่รู้สาเหตุ ถึงจะจบลงด้วยการไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร

แต่ลูกก็จะได้รับความรู้สึก ว่าแม่คนนี้ห่วงใย พยายามเต็มที่จะหาทางช่วย และอยู่เคียงข้างด้วยความอดทนและใจเย็น

ดีกว่าที่จะกลัวข้างบนหนวกหู แล้วพาไปหลบให้ร้องเสียงดังในห้องน้ำ อาจจะยิ่งเพิ่มอาการหรือพฤติกรรมที่คุณแม่รับไม่ได้ขึ้นไปอีก

อย่าใจเสียครับคุณแม่ คุณแม่เลือกทางที่ถูกสำหรับลูกแล้ว อย่าหมดกำลังใจหรือยอมแพ้ไปก่อนครับ

ศึกษาหลักการฟลอร์ไทม์เรื่อยๆ ลงมือทำไปเรื่อยๆ พบข้อสงสัยหรือปัญหาคาใจ ก็มาโพสแบบนี้แหละครับ

เดี๋ยวจะค่อยๆเข้าใจและจะปรับตัวได้ขึ้นทีละนิดๆแน่นอนครับ

[Waraporn.2556]

ลูกของดิฉันก็เป็นค่ะ ในครั้งแรกก็ไม่รู้ ก็หงุดหงิด เหมือนกัน ปลอบมาเป็นชั่วโมง แต่มารู้วันรุ่งขึ้นว่าน้องท้องเสีย อ่ะก็เลยรู้ที่แท้ไม่สบายตัว แต่ตอนน้องร้องก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ ปล่อยให้เค้าร้องอยู่บนตัก และกอดตัวเค้าไว้ หรือไม่ก็อุ้มเดินไปเดินมา ปลอบไปปลอบมา เค้าสบายใจก็พาไปนอนต่อ และคงต้องปล่อยวางอารมณ์ตัวเองก่อน (จริง ๆ ตัวเองก็พึ่งทำได้ เพราะเราทุกข์ เราเหนื่อย เราหงุดหงิด แต่ถ้าเราคิดใหม่ ไม่ว่าเค้าเป็นยังไง เราก็รักเค้านี่นะ ปล่อยให้เค้าร้องและเราอยู่ข้าง ๆ และบอกว่าเราอยู่นี่ ไม่ได้ไปไหน เค้าอาจจะฟัง ครั้กแรกไม่ฟัง ครั้งถัดไป อาจได้ยิน หรือฟังเรามากขึ้นก็ได้ แต่คงต้องปล่อยใจเราให้สบายก่อน คิดว่าเค้าคงสัมผัสความรู้สึกเราได้ ถ้าเราไม่สบายใจ เึค้าก็จะรู้สึกมากขึ้นไปด้วย แต่เราปลอบเค้า แบบใจเราสบาย ๆ และพยายามรับรู้ความรู้สึกเค้าเข้าไปด้วย เค้าน่าจะดีขึ้น เป็นกำลังใจให้นะคะ)

[yammoo mooham]

จริงๆแม่ก็ปลอบนะคะ แต่คงอย่างอาจารย์ว่าแม่คงต้องมองตัวเองใหม่ขอบคุณทุกคำแนะนำ วันนี้หรือจะต่อไปอีกเมื่อไหร่ไม่รู้แม่จะสู้ๆเพื่อหมูน้อยคะ
สู้ตายคับบบบบบ

[yammoo mooham]

เรียนอาจารย์กิ่งแก้ว
หลังจากที่คุณแม่ได้เข้ารับฟังการเริ่มต้นใหม่ ยอมรับคะจากทีแรกเราคิดว่าใช่ แต่พอเข้ารับการอบรมแล้วมีหลายอย่างต้องเปลี่ยน อันดับแรกเปลี่ยนที่ตัวเองก่อน และเปลี่ยนอีกหลายอย่างที่เปลี่ยนได้ ไม่ใช่ว่าเราอ่านกระทู้หนึ่งแล้วเปลี่ยนให้เหมือนเขาแต่ใช้กับลูกเราไม่ได้ คุณแม่กลับมาพร้อมกับสติที่เต็มเปี่ยมเพื่อลูก ตอนนี้ผ่านขั้นที่1และ2 อย่างสวยงามในระหว่างที่ทำ1,2แม่ก็ศึกษาขั้นสูงกว่าไปเรื่อยๆ ดู VDO อาจารย์หลายรอบ ทุกรอบที่ดูจะมีไอเดียใหม่ๆ แม่ก็จดไว้กันลืม ขอบคุณอาจารย์ที่ทำให้เราสนุก ขอบคุณที่ทำให้แม่น้ำหนักลดลงหลังจากพยายามแล้วทุกวิธี อยากแนะนำผู้ปกครองที่ยังไม่แน่ใจว่าเข้าใจ DIR floortime จริงๆหรือเปล่าให้รับฟังอาจารย์สักครั้ง จากที่สลัวๆอาจสว่างอย่างดิฉันแต่ก็ต้องเริ่มที่เราก่อน ตอนนี้คุณแม่ก็ยังแค่เริ่มต้น แต่มันเป็นการเริ่มที่สวยงาม ช้าๆ ได้ผลชัดเจน ทุกเช้าพอตื่นนอน เจ้าตัวน้อยประคองหน้าแม่แล้วจุ๊บเรา ถึงเขายังไม่เรียกแม่แต่แค่นี้หัวใจแม่ก็พองโตเหมือนจะระเบิดแล้ว รักหมูน้อยสุดๆเลยคะ

[กิ่งแก้ว]

ยินดีด้วยนะคะ พอ "ใช่แล้ว" ความรู้สึกดี ๆ ระหว่างกันและกันก็จะมาให้คณแม่รับรู้ได้ แล้วอะไร ๆ ที่เคยรู้สึกว่าเป็นปัญหามันจะค่อย ๆ หายไปค่ะ รักษาเส้นทางไว้นะคะ

[yammoo mooham]

วันนี้กลับมาขอคำแนะนำอีกครั้งจากผู้มีประสบการณ์ รบกวนด้วยคะ คือมีปัญหาเดิมของน้องว่าถ้าใครทำอะไรให้ไม่พอใจหรือบางทีกำลังหลับอยู่ตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้ น้องจะล้มตัวลงนอนแล้วกลิ้ง เอาหัวโดนพื้นแรงๆ บางทีปูดบ้างเขียวบ้างแล้วนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น อุ้มก็จะสะบัดตัวไปมา จนจะตกลงมาให้ได้ พอทิ้งไว้ให้นอนก็เอาหัวโขกพื้น แต่ถ้าเราทำทีไม่สนใจเขาก็นอนร้องไห้ แอบมองเราเป็นระยะ ตอนแรกแม่ทำเป็นไม่สนใจ ร้องสัก 15 นาทีก็หยุด แล้วเดินมาหาเราก็จะโอ๋แล้วก็ชมว่าเก่งหยุดร้องได้เอง หรือหาวิธีเบี่ยงเบนสนุกๆก็หยุดได้ ตอนหลังไม่ยอมลุก ร้องไห้นานมาก แม่ก็เลยลงไปนอนเป็นเพื่อน ชวนเล่น เอานะๆ แม่ร้องเป็นเพื่อน เอ๊ะไม่หยุดกลิ้งหนีเราอีก ลองไปซ่อนแอบดูห่างๆ ก็มีแอบมองหาเราเป็นระยะจากนั้นลุกเดินออกนอนบ้านแม่อยากรู้ว่าเขาจะยังไงต่อ ก็เลยแอบชุ่ม เดินออกไปในที่แคบๆเรื่อยๆเช่นช่องระหว่างเครื่องซักผ้า ผนังบ้าน เราเห็นว่าอันตรายรีบเข้าไปก็ล้มตุ๊บลงไปนอนตรงนั้นเลย ร้องจนได้ที่แล้วก็หยุด แม่ก็จะโอ๋ ตกใจหรือกลัวอะไรหรือปลอบกันไป พูดไปเรื่อย แม่เสียใจนะหนูทำแบบนี้ เห็นไหมแม่จุ๊บหนู เพราะหนูเก่งหยุดร้องไห้ได้เอง จากนั้นก็วิ่งเล่นได้ปกติ แต่ก็ไม่ได้ทำบ่อย บางทีอาทิตย์ละครั้ง หรือสองอาทิตย์ครั้ง เรายังจับไม่ได้ว่ามันมาจากอารมณ์ไหน บางทีดูเหมือนกับจัดการณ์กับอารมณ์ไม่ได้ บางทีทำได้ดีทั้งๆทีสถานการณ์คล้ายกัน ทุกวันนี้แม่มีบันทึก เล่มใหญ่คอยจดพฤติกรรมไว้ อันไหนใช้ได้ พอครั้งที่สองใช้ไม่ได้ก็เอาใหม่ ใครพอจะแชร์คำแนะนำให้ได้บ้างคะ แม่อยากไดมุขใหม่ๆบ้าง แต่พัมนาการการพูดของเขาเริ่มได้มากขึ้น มีเรื่องตลกด้วยคะด้วยความที่ถ้าเขาได้มีประสบการณืของจริงเมื่อไหร่ พอเราให้ดูครั้งที่2-3 จะเริ่มพูดได้ ด้วยความที่แม่ชื่อแม่แมวก็เลยอยากได้ยินลูกพูดชื่อเรา มันมีสระแอด้วย เอาวะ เผื่อ มีหลุดมา แมะๆ แมวๆ แม่ๆ ลงทุนแอบเอาแมวมาเลี้ยง 1 ตัว เพราะบ้านพักเขาไม่ให้เลี้ยงสัตว์ สองอาทิตย์ต่อมาเจ้าหมูนอนเรียกชื่อเรา มาวๆ ก็ไอ้ตัวที่เอาเลี้ยงดันเป็นตัวผู้ มันร้องม้าวๆ ไม่ร้องเสียงเล็กๆ เหมือนตัวเมียแมวๆ
เอาแม่มาวก็แม่มาวแล้วกัน

[not510tp]

สถานการณ์นี้เกิดที่บ้าน คุณแม่ยังคาดหวังให้อารมณ์และพฤติกรรมนี้จบลงโดยเร็ว แล้วถ้าเกิดขึ้นนอกบ้าน หรือในห้าง จะทำยังไงครับ

สถานการณ์ทางอารมณ์แบบนี้ คุณแม่ต้องใช้น้ำเสียงและท่าทีที่เข้าใจ เห็นอกเห็นใจจริงๆ อยากที่จะช่วยเหลือเค้าจริงๆ

ไม่หวังให้เค้าหยุดอาการหรือพฤติกรรมโดยเร็ว

เข้าไปคอยประคองไม่ให้เค้าได้รับบาดเจ็บ ด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่เป็นห่วงจริงๆ จะรู้สาเหตุหรือไม่รู้สาเหตุก็ช่าง

จะนานสองนานสามนาน ก็อยู่กับเค้าไป ถ้าอุ้มไม่ไหวก็นั่งประคองและใช้น้ำเสียงและท่าทีครับ ถ้าคุณแม่เข้าใจ คุณแม่จะมองสถานการณ์เหล่านี้เป็นโอกาส

จะไม่มองว่าสถานการณ์แบบนี้น่ารำคาญ หรือควรทำให้มันหยุดโดยเร็วอีกต่อไป


ลูกผมก็มีอาการแบบนี้ตอนที่เค้าอายุ 2 ขวบ ในห้างด้วยครับ (บ่อยๆเลยละ)

โดนขัดใจ ลงไปดิ้นหัวโขกพื้นห้าง (อุ้มไว้ไม่ไหวเหมือนกัน เคยอุ้มไว้ เจ็บระบมกันไปทั้งพ่อและลูกเลย)
ผมก็เข้าไปประคอง น้ำเสียงอยากช่วยจริงๆ เข้าใจจริงๆ ปลอบกันไป นานสองนาน บางครั้งเกือบชั่วโมง นั่งประคองและคุยกันอยู่อย่างนั้น

คนทั่วไปคงจะมองว่าพ่อลูกคู่นี้มันบ้าหรือเปล่า หรือคงสงสัยว่าลูกของผมเป็นอะไร และคงสงสัยว่าทำไมผมไม่พาลูกของผมไปจากตรงนั้น

ตอนที่ผมเริ่มเข้าใจหลักการฟลอร์ไทม์มากขึ้น ผมไม่สนใจเลยว่าลูกของผมจะเรียกปะป๊าม่าม๊าได้ตอนไหน

ลงมือไปเรื่อยๆ ทำความเข้าใจไปเรื่อยๆ มีข้อสงสัยอะไรเอามาถามที่นี่เลยครับ

ที่นี่มีครู มีอาจารย์ มีพ่อแม่ ที่คอยให้คำแนะนำที่มีประโยชณ์กับคุณแม่เสมอครับ

[yammoo mooham]

ขอบคุณคุณพ่อมากนะคะ สำหรับคำแนะนำ ขอบคุณครอบครัวนี้ที่ไม่ว่าคุณแม่จะเหนื่อย จะท้อแค่ไหน ที่นี่มีกำลังใจมีคำแนะนำ มีเพื่อนที่เข้าใจเราตลอด คงต้องอาศัยบ้านหลังนี้ตลอดไป ขอบคุณคะ