อยากเขียนครับ ... (เขียนถึงสุนทรียเสวนาเมื่อวันเสาร์)
ประทับใจมากๆครับ ได้เห็นการแสดงออกถึงความเข้าใจเห็นใจกัน เห็นคนและคนสวมกอดกัน เห็นการส่งผ่านความรู้สึกกัน
ได้ยินน้ำเสียงในทุกๆการพูด ของรุ่นพี่ และรุ่นน้อง ที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ เห็นใจ อยากช่วยเหลือ ได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วย
ความรู้สึกดีๆ ได้เห็นการปลอบโยนความรู้สึกซึ่งกันและกัน....
รู้สึกโชคดีแฮะ....ที่ลูกมอบบททดสอบให้.....และโชคดีอีกชั้นที่ได้รู้จักฟลอร์ไทม์
นอกจากการได้รับการสะกิดให้ รู้จักตน(รู้เท่าทันตนเอง)ก่อนที่จะทำฟลอร์ไทม์(และขณะทำ) ก็มีหลายๆเรื่องที่คิดขึ้นมาได้...
หลักการคือเข็มทิศ ความเข้าใจคือแสงนำทาง ปัจจัยต่างๆคือพาหนะ ลูกคือหลักไมล์ เส้นชัยคือสิ่งที่หวัง
หลักการมีไว้เสริมให้มีความเข้าใจ(หรือใช้อ้างอิง) แต่ไม่ใช่มีไว้ให้ถือ(โดยไม่เข้าใจ)
ฉะนั้นความเข้าใจ(และเข้าถึงใจทั้งของเราและลูก) น่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
และต้องลงมือทำ จึงเห็นธรรม
ขอบคุณทุกท่านในวงเสวนาครับที่ทำให้คิดอะไรได้มากขึ้นครับ