แม่เด็กออทิสติกมือใหม่ขอคำปรึกษาค่ะ

[แม่หมั่นโถว]

ตอนนี้หมั่นโถวอายุสองปีเก้าเดือน ดิฉันพาลูกไปตรวจการได้ยินเบื้องต้นและพบผู้เชี่ยวชาญเรื่องเด็กพูดช้าเมื่อสองเดือนที่แล้ว เพราะลูกพูดได้แค่หนึ่งถึงสิบ (สองภาษา เราอยู่ที่ต่างประเทศค่ะ) บ่ะบาย ซียู เวลาจะไปข้างนอก นอกนั้นก้อภาษาต่างดาวของเค้าเอง
ลูกเป็นเด็กที่ซนมากกกกค่ะ กระโดดทั้งวัน เดินเขย่งเท้าบ่อยกว่าเดินลงส้นธรรมดา ก้อเลยเดาว่าอาจเป็นเด็กสมาธิสั้น และถามผู้เชี่ยวชาญเรื่องการพูดว่า นี่คือสมาธิสั้นใช่ไม๊ เค้าตอบว่ายังเร็วเกินไปที่เช็คเรื่องสมาธิสั้น แต่เค้าเห็นว่าหมั่นโถวนั่งนิ่งๆไม่ได้ และไม่สบตา ซึ่งเป็นอาการบางอย่างของออทิสติก ฟังแล้วตกใจมากค่ะ แถมยังแอบโกรธเค้าอีกด้วย การตรวจทั้งสองเรื่องไม่รู้ผล เพราะลูกไม่ยอมอยู่นิ่งเลยค่ะ
จากนาทีนั้นเป็นต้นมา ดิฉันก้อไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากหาข้อมูลเรื่องออทิสติก ยิ่งอ่านมากก้อยิ่งมั่นใจว่าลูกเราเป็นออทิสติกแน่ๆแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้คิวหมอเด็กเลยค่ะ ประเทศนี้ระบบโรงพยาบาลช้าาากว่าบ้านเราหลายเท่า และไม่มีรพ.เอกชน มีแต่ของรัฐเท่านั้น ต้องดิ้นรนหาความรู้เอง
อาการเริ่มมากขึ้นทุกวันต้ังแต่เดือนสค.ค่ะ จากที่เคยไปทานข้าวตามร้านอาหารได้ แต่ก้อนั่งได้ไม่นาน และต้องผลัดกันอุ้ม กลายเป็นว่าไม่เข้าร้านเลย พอเห็นร้านปุ๊บร้องทันที และหยุดเมื่อพาเดินออกไป และจะขึ้นลงบันไดเลื่อนตลอดเวลาถ้าอยู่ในห้าง เมื่อก่อนจะร้องกรี๊ดเมื่อถูกขัดใจ แต่ตอนนี้แค่ทำของเล่นหล่น ก้อร้องกรี๊ดขึ้นมา
ช่วงที่อาการเริ่มหนักขึ้นนั้น เราย้ายบ้าน พาเค้าเข้าเตรียมอนุบาล มีเด็กในห้องประมาณสิบสองคน ทำให้เห็นพัฒนาการที่ล่าช้าของลูกอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับเด็กๆคนอื่น แต่ก้อยังปลอบใจตัวเองว่าอาจเป็นเพราะปัญหาการได้ยิน. แต่เมื่อเห็นว่าลูกไม่สามรถร่วมกลุ่มกับคนอื่น เดินหนีกลุ่มไปหาของเล่นมาเล่นเอง โดยไม่สนใจเรื่องอาหารด้วยค่ะ คนอื่นกินอาหารตามปรกติ ลูกเรากินแต่ขนมปังกรอบอย่างเดียว(อาหารที่กินประจำมีแค่ไส้กรอก ข้าว คอนเฟล็กซ์ มาม่า ถั่ว ขนมปัง ไอศรีม ช็อคโกแลต และพวกขนมกรุบกรอบในบางครั้ง)
เรื่องไม่สนใจคนอื่นนี้ เพิ่งเป็นเมื่อตอนเข้าอนุบาล ก่อนหน้านั้นไม่กลัวใครเลย หรือว่าอาจไม่รู้จักกลัวเพราะกลัวไม่เป็นก้อไม่ทราบค่ะ จะเล่นกับทุกคน เช่นที่สระว่ายน้ำ จะเล่นน้ำ และชวนให้คนอื่นกระโดดน้ำ โดยดึงมือพวกเค้าให้มาที่ขอบสระ ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่
อาการที่ทำให้ดิฉันคิดเดาเอาว่าลูกเป็นออทิสติกแน่(รอหมอไม่ไหวค่ะ จะต้องช่วยลูกก่อน)คือ

เคยพูดได้หลายคำช่วงก่อนหนึ่งขวบต่อมาพอเดินได้ แล้วหยุดพูด ดิฉันคิดไปเองว่าลูกคงตั้งใจหัดเดินมาก เลยหยุดเรื่องพูดเอาไว้ก่อน

อาการชอบเดินเขย่งก้อตามมาแต่ดิฉันและญาติๆคิดว่าเป็นเรื่องตลก และลูกคงอยากเต้นบัลเล่ต์

ไม่รู้จักกลัวใคร
และไม่กลัวความมืด

ตอนเล็กๆชอบแอบกินสบู่เหลว โลชั่น ยาสระผม แบบหน้าตาเฉย ไม่แสดงอาการว่าขม

ชอบกระโดดบนเตียง จนกว่าแรงจะหมดจนม่อยหลับไปในตอนกลางคืน ส่วนกลางวันจะนอนง่ายหน่อยค่ะ

ถ้าเข้าห้างต้องขึ้นลงบันไดเลื่อนหลายสิบรอบ

ต้องการอะไร ไม่ชี้ จะใช้จูงมือผู้ใหญ่ให้ไปอยู่ใกล้สิ่งนั้น และผลักมือเราให้หยิบให้

กรีดร้องนานและดังมากกกกกกกเวลาเราบอกว่า ไม่ได้

ชอบอยู่กับแม่ แต่ไม่ถึงกับติดหนึบ แม่ไปข้างนอก ไม่เป็นไร อยู่กับใครก้อได้

อาการที่เพิ่งเกิดตั้งแต่เดือนสค.เป็นต้นมาคือ
ชอบปลีกวิเวก ไม่อยากเล่นกับคนอื่น ไปนอนเล่นในตู้เสื้อผ้า และปิดประตูตู้ไม่ให้แสงเข้า
นั่งดูทีวีอยู่ด้วยกัน จะดันหลังให้แม่ลุกออกจากโซฟา ดุนหลให้แม่เข้าห้องนอน ปิดประตูให้แม่ และกลับมากระโดดคนเดียวที่โซฟา

บางทีเค้าอยู่ในห้องนอน พอแม่เข้าไปหา ก้อดันให้ออกและปิดประตู บอกบ่ะบาย ซียู (สองข้อนี้ แกทำแค่บางครั้งเท่านั้นค่ะ ปรกติจะไม่รำคาญเราแบบนี้)

นอนเล่นเหมือนคิดอะไรอยู่ แต่ไม่เกินห้านาที เพราะปรกติจะอยู่เฉยไม่เป็น จะยุกยิกตลอดเวลา พอเห็นนอนเฉยๆเลยกังวลค่ะ

เริ่มไม่ชอบคนแปลกหน้า โดยที่เมื่อก่อนแกเฟรนด์ลี่กับทุกคน (จนมากเกินไป)

กรีดร้องกับทุกเรื่อง

ติดแม่มาก ไปอนุบาล ถ้าไปกับแม่ จะงอแงกว่าไปกับพ่อ

ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก้อไม่สามารถทำให้แกสงบจนนอนกลางวันได้ คือต้องรอให้หมดแรงไปเองเท่านั้น
และไม่ว่าจะนอนกลางวันหรือไม่ เที่ยงคืนถึงตีห้า จะไม่นอนค่า ดูการ์ตูนจนกว่าจะหมดแรงดู ไม่ให้ดู จะร้องและเราก้อต้องให้ดู เพราะกลัวเพื่อนบ้านบ่น เสียงของลูกจะดังกว่าเด็กปรกติประมาณห้าเท่าค่ะ
จากนั้นจะหลับแบบลึกมาก ปลุกยาก ผลคือไปอนุบาลตอนสิบเอ็ดโมงเกือบทุกวัน

ขอโทษที่เล่ายาวนะคะ
ขอเรียนถามความเห็นของอ.กิ่งแก้วว่า อาการที่เล่ามานี้น่าจะเป็นออทิสติกแน่แล้วใช่ไหมคะ
อยากกลับไปเมืองไทยเพราะว่าการช่วยเหลือลูกคงเป็นไปได้เร็วกว่าที่นี่ แต่ติดที่ลูกสาวคนโตแกเรียนหนังสือที่นี่ บวกกับค่าใข้จ่ายในการบำบัดที่เราต้องออกเอง ที่นี่ไม่มีค่าใช้จ่ายแต่ต้องรอนานมากค่ะ

ตั้งแต่รู้ว่าลูกเป็นออทิสติกแน่แล้ว จนถึงตอนนี้ก้อยังทำใจไม่ได้ค่ะ กลัวเรื่องอนาคตของลูกและสิ่งต่างๆที่จะตามมา ที่ทำได้คือร้องไห้เกือบตลอดเวลา จนได้มาเจอเว็บฟลอร์ไทม์ และอ่านบล็อคของแม่ก้อย จึงทำใจได้ขึ้นมานิดนึงค่ะ

ขอบพระคุณเพื่อนร่วมทางในอนาคตทุกๆท่านค่ะ

แม่หมั่นโถว

ลืมเล่าเรื่องความผิดพลาดที่สุดในชีวิตที่อาจเป็นสาเหตุให้อาการของลูกแย่ลงคือ ได้ปล่อยให้ลูกดูการ์ตูนทั้วันตั้งแต่อายุสี่เดือนค่ะ เมื่อเริ่มสงสัยในอาการของลูกจึงให้ดูน้อยลง แต่ดูเหมือนอาจจะสายไป เพราะทุกวันนี้ต้องดูจนหลับ ไม่งั้นแกกรี๊ดจนเราทนเกรงใจเพื่อนบ้านไม่ไหว ต้องรีบเปิดค่

[กิ่งแก้ว]

โดยปกติ ดิฉันจะหลีกเลี่ยงการวินิจฉัยจากคำบอกเล่า

วันนี้คงต้องละเมิดแนวปฎิบัติของตัวเอง ด้วยเหตุผล 2 ข้อ ข้อแรกอาการแสดงที่คุณแม่เล่าค่อนข้างชัดเจน ข้อสองคุณบอกว่าต้องรอการวินิจฉัยอีกนาน

หากไม่สรุปให้คุณ สิ่งที่เกิดขึ้น ก็คือละล้าละลัง สับสน อาการของลูกก็แสดงมากออกมากขึ้นทุกที

เอาเป็นว่า ดิฉันเห็นว่าน่าจะ "ใช่" ก็แล้วกันค่ะ

ปัญหาของลูกขณะนี้ คือ ขาดที่พึ่งพาทางใจ ไม่เข้าใจโลกรอบตัว สื่อสารตรง ๆ ไม่ได้

ปัญหาของแม่ คือ สับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก ขาดความรู้ความเข้าใจเรื่องพัฒนาการ

คำแนะนำ คือ ตั้งสติโดยเร็ว จะได้ "ลงมือ" ช่วยลูกเสียที เวลามีค่ามากเกินกว่าจะไปหวังพึ่งคนอื่น

เวลาที่จะใช้กับลูกต้องเป็น 1 ต่อ 1 ไม่ใช่ 1 ต่อ 12

ตอนแรกเน้นการเล่นเป็นหลัก เพราะให้ลูกรู้ว่าโลกมนุษย์นี้น่าอยู่ น่าสนุก ดึงดูดเขาออกจากโลกส่วนตัว

ส่วนเทคนิคนั้น คงพิมพ์ไม่ไหว

แนะนำให้ติดต่อญาติเมืองไทย ส่ง Dvd ไปให้เถอะค่ะ

ถ้าทำไม่ได้ เลือกคลิบ youtube ที่ดิฉันคัดไว้ให้แล้วในบทความ

ทำแบบไหนได้ ก็ทำไปก่อน ไม่มีคำว่าทำผิดหรอกค่ะ

[แม่หมั่นโถว]

ขอบพระคุณสำหรับคำตอบที่รวดเร็วของคุณหมอค่ะ จะเริ่มศึกษาคลิปในทันที มีคำถามอีก่ค
ตอนนี้จะตีสี่แล้ว แกก้อยังไม่หมดแรงดูทีวี คุณหมอ มีข้อแนะนำบ้างไหมคะ หรือว่าเรายังไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้

ช่วงเวลาแค่ไม่กี่เดือนทำไมแกถึงเปลี่ยนจากเด็กเฟรนด์ลี่มาเป็นเด็กปลีกวิเวกได้คะ คือกำลังคิดว่าเราผิดหรือเปล่าที่เอาเค้าเข้าอนุบาล เค้าเลยเครียดจากสิ่งแวดล้อมที่วุ่นวายเกินไปสำหรับเด็กออทิสติกหรือไม่น่ะค่ะ

แม่หมั่นโถว

[กิ่งแก้ว]

เรื่องทีวี คุณแม่บอกเองว่ายังทำไม่ได้ ทำไม่ได้ ก็อย่าเพิ่งคิดจะทำค่ะ

โรงเรียนสร้างความเครียดแน่ สำหรับเด็กที่ยังพูดไม่ออก บอกไม่ถูก ถึงความรู้สึกที่แท้จริง

แต่ไม่ใช่สาเหตุทั้งหมด

ยืนยันคำตอบเดิมนะคะ

ตั้งสติให้ดี หากสงสัยเรื่องอะไร ให้ถามตัวเองหลาย ๆ เที่ยวว่า คำตอบที่ได้ จะช่วยให้ลูกของคุณดีขึ้นหรือเปล่า

ถ้าใช่ ก็พยายามหาคำตอบให้ได้

ถ้าไม่ใช่ อย่าเสียเวลาคิดอีกเลย

ลงมือทำตามคำแนะนำในคำตอบแรกของดิฉันได้แล้วค่ะ

รบกวนผปค.ที่ผ่านจุดนี้ไปแล้วมาช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ

[พ่อน้องฟ้า]

ผมเริ่มต้นฟลอร์ไทม์กับน้องฟ้า ตอนอายุใกล้เคียงกับน้องเค้าเลยครับ
อาการที่คุณแม่เล่ามาเนี่ย น้องฟ้ามีหมดทุกอย่างเลยครับ

ตอนน้องฟ้า 4 ขวบ ผมยังนึกไม่ออกว่า ถ้าน้องฟ้าพูดออกมา จะมีเสียงเป็นยังไง
ผมพยายามช่วยลูกตามแนวฟลอร์ไทม์ใน 1-2 ปีแรก แต่ก็ไม่พัฒนาเท่าที่ควร มันต้องมีอะไรผิดพลาดสักอย่าง

แล้วก็ค้นพบเมื่อ 1 ปีมานี้เองว่า ที่ไม่พัฒนาเท่าที่ควร ก็เพราะมาจากตัวของเรานี่เอง
ตัวของเราเองมีมุมมอง , มีอารมณ์ , มีพฤติกรรม ที่สำคัญคือ มีทัศนคติ (ต่อลูก) ที่ไม่เหมาะสมในการทำฟลอร์ไทม์

ก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่ ได้ปรับเปลี่ยนตัวเราเองได้เร็วๆ เพื่อลูก มีอะไรก็ถาม จนกว่าจะตั้งหลักได้
-ทำทุกอย่าง (เล่นกับลูก) ให้ลูกหัวเราะให้ได้ (ก่อนเข้าไปเล่น คิดซะว่าเขาเพิ่งอายุไม่ถึง 1 ปี)

สุดท้าย
เมื่อไหร่ ที่เรานึกถึงความรู้สึกของคนอื่น ก่อนความรู้สึกของลูก ลูกของเราจะไม่ดีขึ้น

[แม่หมั่นโถว]

ขอบคุณพ่อน้องฟ้ามากค่ะ
ตอนนี้ทั้งครอบครัวดิฉันจะทุ่มเทเวลาให้ลูกมากที่สุด และขอถามรายละเอียดนิดนะคะ
"แล้วก็ค้นพบเมื่อ 1 ปีมานี้เองว่า ที่ไม่พัฒนาเท่าที่ควร ก็เพราะมาจากตัวของเรานี่เอง
ตัวของเราเองมีมุมมอง , มีอารมณ์ , มีพฤติกรรม ที่สำคัญคือ มีทัศนคติ (ต่อลูก) ที่ไม่เหมาะสมในการทำฟลอร์ไทม์"
ขอรบกวนยกตัวอย่างบางเรื่องใก้ฟังหน่อยนะคะ คือเพิ่งเริ่มเข้ามาในวงจรนี้ เลยไม่รู้ว่าเราต้องทำอย่างไร อยากได้คำปรึกษาเพื่อเก็บข้อมูลให้ได้มากที่สุดค่ะ และหลังจากคุณพ่อน้องฟ้าจับจุดได้แล้ว น้องฟ้าเป็นไงบ้างคะ และตอนนี้พัฒนาการของแกเป็นไปอย่างไรบ้าง

ขอบคุณที่ให้กำลังใจและที่สำคัญคือที่คุณบอกว่าลูกเราอาการใกล้เคียงกัน มันทำให้รู้สึกว่าดิฉันและครอบครัวไม่ได้อยู่บนเส้นทางนี้โดยลำพัง

แม่หมั่นโถว

[ta-mom]

สวัสดีค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ

ขออนุญาตยกข้อความจากคุณพ่อน้องฟ้ามาพูดนะคะ "เมื่อไหร่ ที่เรานึกถึงความรู้สึกของคนอื่น ก่อนความรู้สึกของลูก ลูกของเราจะไม่ดีขึ้น"

ขออภัยนะคะถ้าต้องพูดตรง คุณแม่ต้องงดทีวี อย่างเด็ดขาดให้ได้ก่อนเป็นลำดับแรก เอาไปเก็บไม่ให้เห็นเลยค่ะ เพราะคุณแม่เกรงใจเพื่อนบ้าน จึงไม่กล้าที่จะขัดใจลูก แต่ทราบไหมคะว่า นั่นเป็นการทำร้ายลูกของเราอย่างที่สุด ถ้าคุณแม่รักเขา อยากให้เขาหาย คุณแม่ต้องให้ความสำคัญกับลูกก่อน กรี๊ดเป็นกรี๊ด ร้องเป็นร้อง แต่ไม่ใช่ว่าปล่อยให้กรีดร้องไปเรื่อยๆ จนหยุดเองนะคะ ให้เราเข้าประกบทำงานอารมณ์ด้วย เริ่มแรกรับรองได้ว่าคุณแม่แทบจะสติแตกแน่ๆ ถ้าคุณแม่มีทัศนคติที่เป็นลบกับลูก เช่น คิดว่า "ร้องอยู่ได้ เมื่อไหร่จะหยุดซะที ชั้นหนวกหูจะแย่แล้ว" หรือ คอยแต่คิดว่า คนอื่นมาได้ยินเสียงดังเค้าจะคิดยังงัย แต่ถ้าเริ่มแรก เรานิ่งก่อนและทำความเข้าใจว่า "ลูกของแม่ แม่จะเป็นที่พึ่งให้กับลูกเอง ไม่ใช่ทีวี ลูกกรี๊ดเพราะลูกลำบากมานาน แม่จะอยู่ตรงนี้กับลูกคอยปลอบลูกเอง" นาทีนั้นคุณแม่ไม่ต้องสนใจอะไรหรือใครทั้งสิ้น สนลูกเราก่อน ถ้าเขาร้องดิ้น ลองอุ้มดู ถ้าดิ้นจะตกก็ปล่อยลงท่ีนุ่มๆก่อน แล้วลองอุ้ม หรือกอดปลอบ ทำไปเรื่อยๆค่ะ อาจจะกินเวลาเป็นชั่วโมงก็ทำไปค่ะ ผ่านไปสักสองสามสัปดาห์ น่าจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงบ้างคือ เค้าอาจจะไม่ร้องหาทีวีอีก (อาจจะ) แต่ช่วงเวลาธรรมดาคุณแม่ต้องเล่นกับเขานะคะ เล่นอะไรก็ได้ ตามเขาให้ถึงตัวค่ะ

ให้คุณแม่คิดว่า ลูกกรีดร้องแสดงอารมณ์ แม้จะไม่น่าพึงใจ แต่มันก็ยังดีกว่าเค้านั่งนิ่งๆ เรียงของ หรือเอาแต่จ้องมองสิ่งของ นะคะ

กลับมาที่เรื่องสำคัญ คือ เล่นกับลูก เมื่อคุณแม่กำจัดสิ่งเร้าออกไปแล้ว ตัวคุณแม่ต้องเล่นกับเค้าค่ะ (ถ้าคุณเป็นแม่บ้าน full time ก็ยิ่งดีเลย มีเวลาเยอะ) เริ่มแรก จะดูไม่เหมือนเล่นหรอกค่ะ เหมือนตามตื๊อมากกว่า ให้ตามไปมีส่วนร่วมกับทุกกิจกรรมของลูกค่ะ ปล่อยวางตัวตน ทำสีหน้าให้ยิ้มแย้ม ทำเสียงให้สดใส (แม้ในใจจะทุกข์ ก็ต้องฝืนเก็บไว้ค่ะ ผู้ปกครองในเว็บนี้ ผ่านจุดนี้มาแล้วเกือบทั้งหมดค่ะ) เช่น เขากระโดด คุณแม่ก็ต้องโดดด้วย เขาหยิบจับอะไร คุณแม่ตามไปคุยด้วย แรกๆ เขาหนีคุณแม่ชัวร์ค่ะ ตื๊อค่ะ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก บางคนตามกันเป็นเดือนๆ กว่าลูกจะสนใจ แต่พอเขาสนใจ ทุกอย่างจะง่ายขึ้นค่ะ ถ้าวันนึงเขามาจับมือคุณแม่ไปกระโดดด้วยเมื่อไหร่ นั่นละ ประตูแห่งความสำเร็จเริ่มแง้มมาแล้ว

( การจับจุดได้ คือ การที่เราสามารถยอมรับตัวตนของลูกได้อย่างจริงใจ ยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่ลูกทำสิ่งที่ลูกเป็น ไม่คิดว่าสิ่งที่ลูกเป็นคือโรค แต่เป็นแค่เด็กน้อยที่หวาดกลัวโลกจนปิดตัวเอง สร้างโลกส่วนตัวของเขาขึ้นมา ดังนั้น คุณแม่ต้องพยายามขอเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในโลกของเขาให้ได้ก่อน เมื่อไหร่ที่เขายอมรับไว้วางใจให้เราเข้าไป เมื่อนั้น เราก็สามารถเชิญชวนเขาให้ออกมาพบปะกับโลกภายนอกโลกเดียวกับเราได้เช่นกัน โดยมีความรักเป็นเครื่องนำทาง)

เรื่องโรงเรียน ถ้าเป็นไปได้ งดไปก่อนเถอะค่ะ มันไม่มีผลดีกับเขาตอนนี้ เขายังไม่พร้อม รอให้เขาพร้อมกว่านี้ดีกว่าค่ะ (ลูกของดิฉัน สี่ขวบสามเดือน ยังไม่เอาเข้าเรียนค่ะ รอหกขวบค่อยคิดดูอีกที แต่ตอนนี้คิดวางแผนเรื่อง โฮมสคูล ไว้ในใจละ)

ในเว็บนี้ มีบทความมากมาย คุณแม่ศึกษาไปก่อนค่ะ ระหว่างรอ ดีวีดี (ต้องดูนะคะ ย่นระยะเวลาศึกษาไปได้เยอะเลย)

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ

[สายป่าน]

ดิฉันคาดว่า ตอนนี้คุณแม่มีความกังวลในหลายเรื่อง เรื่องปลีกวิเวก โรงเรียน อาหาร ทีวี ขึ้นบันไดเลื่อนไปมา
ค่อยๆ เลือกงานที่จะทำทีละเรื่องค่ะ ถ้าคุณแม่จะเลือกทำเรื่องทีวีก่อน
คุณแม่อย่าคาดหวังหรือกดดันตัวเองนะคะ ว่าเมื่อทำเรื่องทีวีแล้วจะเห็นผลทันตาในไม่กี่วัน
เพราะเมื่อคุณแม่คาดหวัง ก็มักจะเกิดการจับจ้องว่า เอ มีอะไรเปลี่ยนไปในทางที่เราต้องการไหม
แล้วจะเครียด ทำอะไรก็ไม่สนุกค่ะ

ถ้าจะให้เขาดูทีวีน้อยลง ก็ต้องคิดต่อว่าจะทำอะไรดี ที่เขาจะสนุกมีความสุขกว่าดูทีวี เพราะเวลามีเท่าเดิมค่ะ
เขาใช้เวลาทำอย่างอื่นมากขึ้น เวลาดูทีวีก็ลดลงเอง ยังไม่ต้องคิดมากค่ะว่าจะหากิจกรรมอะไรดี
เอาเป็นว่าหาอะไรเล่นกับเขาให้สนุก ก่อนก็แล้วกันค่ะ แล้วก็ขอให้เป็นการเข้าไปเล่น ไปร่วมในสิ่งที่เขาทำอยู่
ช่วงแรก อย่าเพิ่ง แบบ หมั่นโถว มาเล่นอันนี้กับคุณแม่ไหม สนุกจัง
เพราะเขาอาจจะไม่สนใจเลย แล้วจะเสียกำลังใจได้
เขาสนใจอะไร ทำอะไร แม่ก็ไปเล่นอันนั้น กับเขานั่นแหละค่ะ เขากระโดด แม่ก็กระโดด
แต่ตรงนี้แม่ก็ create ไป ว่ากระโดดยังไง ถึงจะสนุก ดึงดูดความสนใจเขาได้ โดดแล้วมี sound effect ประกอบ
ลองดูค่ะ แล้วมาเล่าให้ฟังกันบ้างนะคะ

เรื่องที่คุณแม่กำลังเจอ เช่น ทานยาก ติดทีวี ชอบขึ้นลงบันไดเลื่อน เข้าไปอยู่ในตู้
ขอบอกว่าปัญหาเหล่านี้คุณแม่ไม่ได้เจอคนเดียวค่ะ มีเพื่อน น่าจะหลายคน เป็นกำลังใจให้ค่ะ
อะไรที่ยังไม่สำคัญมาก พอปล่อยผ่านได้ ก็ปล่อยไปก่อน ค่อยทำทีละเรื่องนะคะ

[แม่หมั่นโถว]

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจจากเพื่อนร่วมทางทุกๆท่านโดยเฉพาะคุณหมอกิ่งแก้วที่กรุณาตอบคำถามและให้คำแนะนำอย่างรวดเร็วค่ะ
พยา

[แม่หมั่นโถว]

ยามเล่นกับลูกให้มากที่สุดได้หลายวันแล้ว วันนี้แกเป็นหวัดงอมแงม ไม่ได้เข้าตู้ทั้งวัน เลยแอบดีใจ หรือเป็นเพราะเป็นหวัดก้อไม่รู้ เลยขี้เกียจเข้า เวลาจะเข้าตู้แต่ละครั้ง จะค่อยๆวิ้งหอบสัมภาระคือ หมอนเน่า หมอนหนุน ผ้าห่ม หนังสือ แล้วก้อเข้าไปนอนดูดนิ้วโป้งง ถ้าเราไปเปิดดู ก้อจะส่งยิ้มให้ หัวเราะคิกคัก แล้วรีบดึงประตูตู้ปิดดังโครมมมมม พออยากออกมาก้อค่อยๆขนสัมภาระทีละชิ้นสองชิ้น ไม่รู้ว่าอุปปาทานหรือไม่ บางทีรู้สึกเหมือนกับว่าถ้าถามแกว่า ลืมหมอนข้างหรือเปล่าลูก แกก้อจะวิ่งตื๋อไปหามาค่ะ

ไม่ยอมนอนในห้องนอนมาสองเดือนแล้วค่ะ เริ่มจากตอนนั้นไม่สบายหนัก และมี night terror (ภาษาบ้านเราเรียกว่าอะไรคะ ดิฉันก้อเป็นคนญาติเยอะ แต่ไม่เคยเห็นญาติคนใหนที่มีลูกที่มี night terror เลยไม่รู้ว่าเราเรียกมันว่าอะไร) เป็นอาทิตย์ละสองสามครั้ง ยิ่งถ้าไม่สบายก้อบ่อยขึ้นอีก นึกว่าแกอาจปวดหู หรือฝันร้าย เลยอุ้มเดิน พอร้องไม่หยุด เปิด pingu ให้ดู ก้อเลยไม่ชอบนอนในห้องนอนแต่นั้นมา แต่ก้อไม่ใช่ทุกคืน มาสองเดือนหลังนี้ไม่เอาเด็ดขาด บางทีแกม่อยหลับไปในห้องนอน พอตื่นมากลางดึก มองไปรอบๆตัว เห็นว่าเป็นห้องนอน ก้อร้องทันที และดันหลังแม่ให้ลุกจากเตียงพาไปที่โซฟา หยิบรีโมททีวีมาส่งให้ และนอนที่โซฟารอดูทีวี สลับกับกระโดด จนกว่าจะหลับอีกรอบ ซึ่งบางทีต้องใช้เวลาสามถึงห้าชม.กว่าจะหลับอีกรอบค่ะ แม่ก้อเป็นซอมบี้เลยค่ะ ในตอนเช้า จะต้องดู pingu เท่านั้น ถ้าเป็นกลางคืน กลางวันดูน้อยหน่อยแต่เรื่องอะไรก้อได้

ทุกวันนี้การนอนของหมั่นโถวเป็นเรื่องหนักหนาอยู่ค่ะ คือจะนอนประมาณตีสี่ ตื่นสิบหรือสิบเอ็ดโมง ช่วงเย็นบางทีนอนแค่ชม.เดียว แล้วก้อซนสลับงอแงถ้าโดนขัดใจ หลับอีกทีตีสี่ เมื่อคืนนี้หลับตอนเจ็ดโมงเช้า ตื่นบ่ายโมง
ทั้งหมดนี้ ต้องรอจนกว่าจะม่อยหลับไปเองค่ะ เมื่อก่อนคือเราเอาแกเข้าห้องนอน โดดจนหลับ ถ้าเป็นกลางคืน ส่วนตอนบ่าย แค่จับแกนอนโซฟา ปิดทีวี แกก้อหลับได้เอง สองเดือนหลังมานี่ ปัญหาสารพัดประดังเข้ามาพร้อมๆกันค่ะ

มีใครพอทราบข้อมูลไหมคะว่า ทำไมเด็กพิเศษจึงมีพลังในการกระโดดโลดเต้นได้อย่างมหาศาล และไม่ต้องการเวลานอนเยอะเหมือนเด็กปรกติ

แม่หมั่นโถว