**คุณ krongkan : ตอนนี้ไม่ใช่คนอื่น ๆ ที่มองเราแปลก พ่อของลูกเองยังว่าแม่แปลก และตามใจลูก แต่คำว่าตามใจเค้าคือ เราปลอบเค้าเวลาเค้าร้องไห้ เสียใจ หรือตกใจ คือ เมื่อเรารับรู้เวลาเค้ามีอารมณ์ต่าง ๆ เนี่ยอ่ะค่ะ (พ่อเค้าว่าเราโอ๋ลูก) พ่อเค้ายังไม่เข้าใจเรื่องของฟลอร์ไทม์ ซักเท่าไหร่ เค้ายังคิดว่าถ้าเมื่อไหร่ที่เค้าชนอะไรเจ็บ ถ้าเรายิ่งปลอบเค้าจะร้องนาน แต่ถ้าแม่อยู่แม่จะทำำงานอารมณ์ พ่อเค้าก็มักบอกว่ายิ่งพูดเค้ายิ่งร้อง แต่หลังจากทำไปครั้งแรกอาจร้องนานหน่อย แต่หลัง ๆ ร้องเดี๋ยวเดียว มีคนรับรู้อารมณ์เค้า เค้าก็เงียบเร็วขึ้น ก็พยายามอธิบายพ่อเค้าไป
**ส่วนพ่อเค้าจะช่วงแบ่งเบาในบางช่วงเวลา พาลูกไปขับรถเล่นซะมากกว่า บางทีก็ยากเหมือนกันที่จะให้ทุกคนเชื่อและเข้าใจว่า ฟลอร์ไทม์ช่วยได้จริง ๆ แต่แม่ก็ไม่ท้อหรอกนะคะ ก็พยายามกันต่อไป ส่วนคุณยายก็ช่วยบ้าง สอนให้ช่วยตัวเองบ้าง (แต่ส่วนใหญ่ก็ยังทำให้ซะมากกว่าค่ะ 555) อันนี้ไม่รู้จะแก้อย่างไร กลางวันอยู่กับคุณยายทั้งวัน
**คุณสายป่าน : ลูกยังไม่พูดเลยยังเถียงแม่ไม่ได้ค่ะ แต่ก็ืดื้อเอาการเชียว ขนาดมีเสียงห้ามจากหนักเบา ๆ ไปจนเข้ม ลูกก็ยังไม่ค่อยเชื่อเลยค่ะ แต่ยายบอกว่าอยู่กับแม่ดื้อน้อยกว่า คงต้องรอดูกันต่อไป
**ตอนนี้้อยู่ระหว่างการพัฒนาการสื่อสาร ระดับ 3 - 4 อยู่ค่ะ ครูอุ๊ที่ดูฟลอร์ไทม์ให้บอกว่า ระดับ 1-2 เกือบเต็มแล้ว (แม่แอบยิ้มแก้มปริ) ความพยายามที่เห็นผล แม่ไม่ค่อยกล้าประเมิน กลัวให้คะแนนตัวเองสูงไป