www.floortimethailand.com

สวัสดีคะ ขอเเนะนำตัวก่อนนะคะ ดิฉันมีลูกชายชื่อน้องภู ตอนนี้น้องอายุ 4 ขวบ 3 เดือนแล้วคะ ดิฉันทราบว่าลูกเป็นเด็กที่มีความต้องการดูแลเป็นพิเศษตอนน้องอายุประมาณ 1 ขวบ 6เดือนคะ เนื่องจากสังเกตว่าลูกไม่ค่อยส่งเสียง มีปัญหาเรื่องร้องไห้ ไม่สบตา และเรื่องการทำท่าบ้ายบ้าย สวัสดีครับ หอมแก้ม หรือเรียกว่าทำตามคำสั่งไม่ได้นั่นเองคะ และไปปรึกษาคุณหมอพัฒนาการเด็ก คุณหมอ บอกน้องเป็น pdd และแนะนำให้รู้จักฟลอร์ไทม์ ดิฉันก็เริ่มทำมาตลอดน่ะคะ อาศัยอ่านหนังสือ ดูดีวิีดี สิ่งที่ได้คือ น้องรู้จักหอมแก้ม รู้จักใส่หมวก รู้จักสบตามากขึ้น เข้ามาหอม มากอดแม่ มากอดย่า สามารถบอกได้ว่าไม่เอา (ภาษากายจากการส่ายหน้า หรือปัดมือ) น้องชอบให้เล่นจักจี้ ทำเสียงสัตว์ เวลาจะชวนเล่นขี้หลังก็จะมาเกาะหลัง เวลาจะเล่นยกสูง ก็มาเกาะขา ส่วนเรื่องอารมณ์น้องก็สามารถสงบลงเร็วขึ้น เข้าใจว่าโกรธได้ เจ็บได้ เดี๋ยวอารมณ์ก็เย็นลงได้ โดยไม่ต้องช่วยเบี่ยงเบนความสนใจเหมือนเมื่อก่อนมากนักคะ

แต่เรื่องการพูด น้องยังไม่สามารถพูดได้เป็นคำที่มีความหมาย ส่วนใหญ่จะชอบเลียนเสียงสัตว์เพราะเค้าชอบให้แม่ทำให้ดู ยังไม่สามารถบอกถ่าย บอกฉี่ได้ ยังทานข้าวเองไม่ได้ ไม่ทราบว่าเป็นการพัฒนาที่น้อยไปไหมคะสำหรับเวลา 3 ปี ช่วงเวลาที่แม่อยู่กับน้องจะเป็น 10.00- 15.00 น. และอีกทีก็ตอน 22.00 น. คะ (ช่่วงเวลางานแม่จะเป็นช่วงเย็นนะคะ) ส่วนเวลานอกจากนั้นนอกจะอยู่กับย่าคนเดียวถึง 17.00 น. แล้วจะมีอามาอยู่ด้วยอีกคน แล้วแม่ควรจะเพิ่มเติมการฝึกยังไงคะ

ส่วนเรื่องการฝึกนั้น
น้องชอบดูภาพต่างๆ ภาพเครื่องดนตรีจะชอบมาก โดยเฉพาะภาพที่กดแล้วมีเสียง แม่ก็พยายามเข้าไปปั้นดินน้ำมันรูปเครื่องดนตรี แล้วทำเสียงตาม น้องก็เริ่มสนใจ่คว้ามาดู แล้วก็ขว้างทิ้ง แต่พอทำไปบ่อยๆ เค้าก็หยิบดินน้ำมัน มาให้เรา พร้อมชี้ไปที่รูปภาพที่อย่ากให้ปั้น แล้วแม่ก็ใช้วิธีนี้แต่เปลี่ยนเป็นวาดรูปให้ดูบ้าง เ

หากคุณหมอวินิจฉัยว่า pdd แสดงว่าความรุนแรงไม่เท่ากับ autism แบบเต็มพิกัด

หลังพยายามทำฟลอร์ไทม์ด้วยตัวเอง 3 ปี ดูเหมือนระดับยังไม่ถึงขั้น 4 เลย

ดิฉันคิดว่าก้าวหน้าช้าเกินไป

ลองดูตัวอย่างความก้าวหน้าของน้องภูในบทความนะคะ

หากเป็นไปได้ แนะนำให้หานักบำบัดฟลอร์ไทม์ช่วยโค้ชให้เถอะค่ะ

ดูรายชื่อใน 'เกี่ยวกับเรา' นะคะ

ขอบคุณคะ จากบทความของพ่อน็อต ทำให้รู้ว่าแม่อาจจะตื้อไม่เก่ง ทำให้รอบการสื่อสารน้อยไป ส่วนที่ปรึกษาฟลอร์ไทม์ที่ใกล้ที่สุด น่าจะไปโรงพยาบาลจิตเวชสงขลาดูคะ

ดีค่ะที่คุณแม่เข้าใจประเด็นที่ขาดไป

ลองติดต่อที่สงขลาดูนะคะ

หากไม่ได้คิว นักบำบัดอีกคนหนึ่งที่เดินทางไปดูเคสที่สงขลาเป็นครั้งคราว คือครูอุ๊ค่ะ ดู link หน้าเว็ปนะคะ

ขอบคุณมากคะ สำหรับคำแนะนำจากกระทู้ที่ถามถึงการข้ามจากระดับ 4 ไประดับ 5 สำหรับเรื่องการเลี้ยงอารมณ์ในการตื้อเนี่ย คือพอน้องเริ่มทำสีหน้าโกรธ แม่ควรพยายามตื้อต่อยังไงดีคะ ควรจะดูยังไงว่าถึงจุดไหนที่เป็นจุด่ควรยอม จุดไหนยังยื้อต่อได้ คือ กิจกรรมที่น้องชอบ ส่วนใหญ่น้องจะชอบให้วาดภาพให้ดูนะคะ หรือ ปั้นดินนั้ำมันตามรูปภาพ น้องจะไม่ชอบเล่นรถ เล่นสัตว์ แม่ก็ไม่มั่นใจว่าการตื้อในการวาดภาพของแม่นั้นถูกต้องหรือเปล่า

เช่น
น้องภู: มองไปที่รูปกีตาร์
แม่: แม่ชี้ไปที่กีตาร์ พร้อมออกเสียง อ๋อ กีตาร์ วาดรูปไหม พร้อมยื่นสีให้
น้องภู: หยิบสีมาให้แม่ พร้อมมองหน้า
แม่: อ๋อ วาดรูปเนอะ
น้องภู: ชี้ที่กีตาร์
แม่: แกล้งขีดเป็นเส้นๆ
น้องภู: ชี้ที่กีตาร์
แม่: อ๋อ วาดกีตาร์
น้องภู: ชี้ที่กีตาร์ พร้อมพลักมือแม่ให้วาด
แม่: แม่ก็วาดกีตาร์ให้ แต่วาดไม่ครบ
น้องภู: ก็ไปชี้ส่วนที่ยังไม่ได้วาด
แม่: วาดกีตาร์ เหรอ
น้องภู: ผลักมือต่อ พร้อมเริ่มทำหน้าโกรธ
แม่: ก็พยายามวาดช้าๆ แล้วบอกว่า อ๋อ ให้แม่วาดกีตาร์เหรอ
น้องภู: หันมามองหน้า แล้วบ่นพึมพำ นะคะ แล้วชี้ให้วาดให้เสร็จ

ซึ่งแม่ก็รู้ตัวนะคะ ว่าแม่ทำได้ไม่ดี ยังพลิกแพลงไม่เก่ง รบกวนอาจาร์ยช่วยแนะนำด้วยคะ แม่รู้สึกว่าแม่กว่าจะพาให้ลูกผ่านแต่ละขั้น แม่ทำได้ไม่ดี ใช้เวลาค่อยข้างนาน อยากปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นนะคะ

การตื๊อยื๊อไม่มีกฎ ว่าจะตื๊อกี่รอบ จะยอมให้เมื่อไร

คล้ายการเล่นว่าว บอกไม่ได้ว่าจะสาวเชือกป่านเมื่อไร แค่ไหน จะปล่อยแค่ไหน ขึ้นอยู่กับลมบน ตำแหน่งของว่าว สถานที่ กำลังของคน

โดยทั่วไปบอกได้แค่ว่า ใช้ท่าทางกระตือรือล้น กุลีกุจอ อยากจะช่วย แต่ช่วยทีละน้อย เลี้ยงความหวังเอาไว้

เท่าที่เล่ามาก็พอใช้ได้ แต่ต้องดูภาพรวมของทั้งวันว่าต้งสลับกับเสียงหัวเราะด้วย ถ้าตื๊อบ่อยเกิน มันน่าหงุดหงิด

ไม่ทราบว่าคุณแม่ได้เคยเข้าอบรม หรือมีโค้ชหรือยัง ถ้ายังไม่มี อยากแนะนำให้หาโอกาสเข้าร่วมอบรมบ้าง จะได้มองเห็นภาพได้ชัดเจน หรือไม่ก็หาครูฝึกช่วยโค้ชให้เป็นระยะ ๆ นะคะ เพื่อจะได้ช่วยปรับท่าทีและโปรแกรมให้นะคะ

คะ ได้คิวนัดพบครูอุ้ ช่วงกุมภาพันธ์นะคะ เห็นครูอุ้บอกว่าจะย้ายมาอยู่หาดใหญ่คะ ช่วงนี้ก็ฝึกไปเรื่อยๆ ก่อนคะ แต่floortime เนี่ยยิ่งลงมือทำ ยิ่งรู้ว่าละเอียดมากเลยคะ

รบกวนถามอาจารย์นิดนึงนะคะ คือเด็กที่เคยทนกับความขับข้องใจได้แล้ว คือเวลาโกรธก็ลงง่ายแล้ว แต่ว่ากลับมามีพฤติกรรมโขกหัวอีกเนี่ย เป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นหรือถดถอยคะ
คือเค้าเคยโขกมากตอน 2 ขวบจนต้องได้ยา respiridone ขณะนี้ทานยาอยู่ 2 มก/วันคะ แบ่งเป็น 1 มก เช้า-เย็น แต่เป็นยาที่คุณหมอจิตเวชเด็กให้คะ
แต่หมอพัฒนาการเด็กบอกว่าความจริงเด็กอายุตำ่กว่า 5 ขวบคุณหมอพัฒนาการจะไม่ให้ จะทำให้พัฒนาการเค้าช้า แม่เลยสับสนคะ แต่คุณหมอพัฒนาการเด็กก็บอกให้ทานตามที่คุณหมอจิตเวชแนะนำนะคะ

แต่พฤติกรรมที่โขกเมื่อก่อน เราไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเค้าโขกจากอะไร ไม่แน่ใจว่าเค้าทนกับสิ่งไหนไม่ได้ ที่บ้านอาศัยเวลาโขกก็จะเบี่ยงเบน เช่นกอดแน่นๆ ให้กินนม ร้องเพลงปลอบ หรือพาไปขับรถเล่น แต่พอตอนหลังอาการก็สงบลงไปเรื่อยๆ คะ แต่ตอนหลัง ก็กลับมาโขกอีก

แต่พฤติกรรมครั้งนี้จะโขกแบบทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเค้า เช่น เค้าเล่นวาดรูปอยู่แล้วแม่วาดให้ช้า หรือว่าเวลาพยายามยื้อให้ทานข้าวแล้วเค้าไม่อยากทาน เป็นต้นคะ แม่ก็อาศัยนิ่งๆ เวลาเค้าอารมณ์ขึ้น แล้วพูดบอกว่าโกรธเหรอ พี่ภูโกรธ หรือบางทีแกล้งทำเป็นเดินออกมาจากบริเวณที่เค้าโขก

และที่สังเกตคือ เค้าจะมีความเป็นตัวตนมากขึ้นคะ เช่น
1.ซื้อรองเท้าคู่ใหม่มา เค้าไม่ยอมใส่เลย จะใส่แต่คู่เก่า
2. ไม่ยอมทานข้าวจะทานแต่นม ทั้งที่เมื่อก่อนยอมทานข้าวมื้อเย็นได้ดี แต่มื้ออื่นทานได้นิดหน่อย
3. เวลาเค้าอยากเล่น ต้องเล่นให้เสร็จก่อน จะชวนไปอาบน้ำ หรือไปไหน เค้าจะไม่ไป เหมือนเค้าได้หนังสือ abc มาเค้าต้องรอให้แม่ปั้นดินน้ำมันตัวอักษร a-z ให้จบก่อนถึงจะยอมทำอย่างอื่น
4. วันก่อนไปฝึกกิจกรรมบำบัดที่โรงพยาบาล เค้าให้ต่อตัวอักษร abc ลงในบล็อค แล้วเผอิญที่ห้องขาดตัว Z ไป เค้าต่อจนครบ แต่ตัว Z หาย เค้าก็ไม่ยอมออกจากห้อง ครูเลยตามแม่เข้าไป พอแม่เข้าไปเค้าก็ชี้ตรงตัว Z ให้แม่ดู แม่บอกว่าอ๋อ มันหายไปนะพี่ภู มันต่อไม่ได้ครับ ออกไปกับเถอะ มีเพื่อนรออยู๋นะ เค้าก็โวยวายกระทืบเท้า แล้วเค้าก็จับมือแม่ให้ออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูให้แม่ออกไป แต่เค้ายังอยู๋ในห้องแล้วพยายามจับมือครูฝึกให้ไปหาให้เค้า ครูฝึกก็เลยช่่วยกันหาใหญ่ พอครูเจอก็ยื่นให้เค้า พอเค้าได้เค้าก็เอาไปต่อ แล้วจึงยอมออกมา คะ

ในความคิดของแม่ มันเป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นใช่ไหมคะ คือลูกเรารู้จักบอกสิ่งที่เค้าต้องการ รู้จักแก้ปัญหา แต่ในสายตาของย่า ย่าว่าลูกถดถอยหรือเปล่า เมื่อก่อนเคยเจ้าอารมณ์แล้วดีขึ้นแล้ว กลับมาแย่อืก อาจารย์ช่วยวิเคราะห์ให้หน่อยได้ไหมคะ แล้วแม่ต้องปรับยังไงบ้างคะ

ดิฉันไม่ค่อยแน่ใจหรอกค่ะว่าข้อ 1-4 เป็นการแสดงตัวตนของเด็กขั้น 4

หลายอย่างคล้ายการคับข้องใจที่กิจกรรมยึดติดของเด็กถูกขัดขวาง ของเด็กขาดสัมพันธภาพที่ดี

สิ่งที่เราจะพิจารณาความก้าวหน้าและถดถอย คือสัมพันธภาพกับการสื่อสาร

ทั้งสองเรื่องนี้ บางทีก็ดูผิด คิดว่าใช่ แต่ไม่ใช่

คับข้องใจของข้ัน 1 กับโกรธของขั้น 3-4 ก็แยกกันยาก
้
คำแนะนำคือ งดการตื๊อ ยื๊อ แกล้งงง บังคับ ให้เขาทำโน่น นี่ นั่น

เล่นสนุกเอาเสียงหัวเราะอย่างเดียว สัก 1-2 สัปดาห์ แล้วค่อยว่ากันใหม่ค่ะ

สวัสดีคะ เข้ามาเล่าถึงความเปลี่ยนแปลงของน้องคะ ช่วงที่ผ่านมาตลอดหลายเดือน ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของลูกมากขึ้นคะ เลยทำให้ทราบว่าช่่วงที่คิดว่าลูกเข้าขั้นที่ 4 ความจริงลูกยังไม่ถึงคะ เพิ่งรู้สึกได้ว่าเค้าพยายามใช้ภาษากาย เข้าใ่่จที่เราพูดมากขึ้น และทนการสื่อสารได้นานขี้น แม้อารมณ์โกรธเมื่อประมาณ สิงหาคมนี้เองคะ

เช่น เราเล่นร้องเพลงแล้วโยนตุ้กตากัน พอแม่หยุดร้องเพลง น้องก็ไปหยิบตุ้กตามาแล้วมองหน้า แม่ก็แกล้งเอาตุ้กตามากอดเฉยๆ น้องก็หยิบมาแล้วชี้ที่ปาก แม่ถามว่าร้องเพลงเหรอ น้องก็ยิ้ม พอร้องสักพักเราแกล้งนอนฟุบ ลูกก็มาดึงแม่ให้ลุกขึ้น เพื่อร้องต่อ

แม้น้องอาจยังไม่พูด แต่รู้สึกได้ถึงการมีตัวตนระหว่างเรากันมากขึ้นคะ เวลาไปห้างน้องก็จะจับมือแม่จูงเดินตลอด ไม่ต้องนั่งในรถเข็น สามารถเดินใกล้ๆ ได้ ถึงวิ่งไปก็จะวิ่งกลับมา

แต่นักกิจกรรมบำบัดบอกว่าน้องแย่ลง น้องไม่มีสมาธิเวลาฝึก อะไรที่น้องไม่สนใจ น้องจะไม่ทำ ต้องย้ำบ่อยๆ คือทุกวันนี้แม่ไม่ได้ฝึกให้แบบนั่งโต้ะ ยกเว้นตอนนั่งกินข้าวคะ คือส่วนใหญ่เล่นกันที่นอน ลูกไปหยิบอะไร แม่ก็เล่นอย่างนั้น เช่นลูกไปหยิบตะกร้า แม่ก็จับน้องนั่งตะกร้า ให้มองหน้าแม่แล้วร้องเพลงกัน พอจบเพลงแม่ก็แกล้งเขย่าตะกร้า น้องจะหัวเราะ แล้วจับมือแม่มาเขย่าตะกร้าอีกแบบนี้คะ คือวิธีการเล่นคือ แม่ก็ลองเล่นตามกิจกรรมตัวอย่างบ้าง คิดขึ้นเองบ้าง ตามสถาณการ์ณบ้าง เช่นวันก่อนแม่พาไปสวนสาธารณะที่เค้าชอบ แต่แกล้งไม่จอดรถ เค้าก็โวยวาย แล้วหยิบรองเท้าในรถมาให้แม่ แม่ก็ถามว่าอยากลงเหรอ พี่ภูจะลงเหรอ เค้าก็กระทืบเท้า แล้วชูรองเท้า แม่ก็บอกว่าอ๋อ ใส่รองเท้าแล้วไปกันนะ เค้าก็ยิ้ม แม่ก็วนรถกลับ เค้าก็ยื่นขามาให้


ตอนนี้น้องเข้าใจคำสั่งมากขึ้นคะ เช่น เปิดปิดพัดลม หอมแก้ม หอมจมูก หอมคาง หอมหู ใส่หมวก ใส่รองเท้า ใส่กางเกง แต่ส่วนใหญ่เวลาแม่สอน แม่สอนเวลาน้องอยากได้อะไรมากๆ แล้วยื้อให้ทำก่อน ถึงจะได้คะ ใช่วิธีบังคับไม่ได้ แต่น้องก็ไม่ใช่ว่าทำพร่ำเพรื่อนะคะ เช่นน้องชอบขี้นมาชั้นสองมา กระโดดบนเตียง เค้าปีนมาบนเตียง แม่จับเค้ากลิ้งเล่นในผ้าห่ม เค้าก็หัวเราะชอบใจ หยิบผ้าห่มให้แม่ แม่บอกว่าไปเปิดพัดลมก่อน แรกๆ เราก็จับเค้าไปที่พัดลม แล้วบอกว่าเปิด พอตอนหลังแค่พูดว่าไปเปิดพัดลม เค้าก็ไปเปิด อยากฟังคำแนะนำของอาจารย์นะคะ ว่าควรไปทิศทางไหนต่อ