แม่น้องเจ๋งขอคำแนะนำค่ะ

[แม่น้องเจ๋ง]

น้องเจ๋งอายุ 2 ขวบ 8 เดือน พ่อแม่สังเกตุเห็นความล่าช้าของพัฒนาการตั้งแต่อายุ 1 ขวบ 8 เดือน ตอนนั้นน้องยังไม่พูด ไม่สบตา ชอบหมุนตัว ชอบกระโดด เดินเขย่ง เล่นรถของเล่นโดยยกล้อขึ้นมาหมุน มีการพูดภาษาต่างดาว ขับถ่ายยาก ทานข้่าวสวยไม่ได้ ทานได้แต่ข้าวบด เมื่อโกรธจะโขกหัวไปข้างหลัง วิ่งตลอดเวลาไม่เคยเดิน คุณแม่จึงเข้าไปพบคุณหมอจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นที่โรงพยาบาลจิตเวชนครราชสีมาราชนครินทร์แต่ต้องรอคิวคุณหมอ 3 เดือน แต่ได้รับการแนะนำจากพยาบาลในโรงพยาบาลให้อ่านหนังสือเล่มเหลืองของคุณหมอกิ่งแก้วซึ่งโรงพยาบาลมีจำหน่าย และเมื่อพบคุณหมอ 2 ครั้งแรกคุณหมอยังไม่วินิจฉัย คุณหมอให้ฝึก floortime กับนักจิตวิทยา พบคุณหมอครั้งที่ 3 คุณหมอวินิจฉัยว่าน้องเป็นไฮฟังก์ชั่น น้องเริ่มพูดคำสั้น ๆ เรียกพ่อแม่ได้เมื่ออายุ 2 ขวบ

เมื่อได้พบคุณหมอพบนักจิตวิทยาได้รับคำแนะนำ คุณพ่อคุณแม่ก็เริ่มฝึกตามหนังสือจากตัวอย่างเด็กคนที่ 1 จากกิจกรรมที่น้องชอบเช่นน้องชอบกระโดดบนที่นอนเราก็จับมือกระโดดด้วยกัน ร้องเพลงพร้อมกับกระโดด ปรบมือตามจังหวะที่น้องกระโดดแต่งเพลงร้องไปด้วยมองหน้าน้องหัวเราะไปด้วยกันซึ่งน้องก็หัวเราะตลอดเวลา จนกระทั่งน้องเหนื่อย พยายามพาไปออกกำลังกาย เล่นสนุกกับน้อง

โดยภาพรวมพัฒนาการในปัจจุบันสงบ สนใจ จดจ่อ / สัมพันธภาพ / การสื่อสาร / การแก้ปัญหา / การเล่นสมมติ / การเชื่อมโยงเหตุผล
ช่วงอารมณ์ดีเล่นกับพ่อแม่ได้วิ่งไล่จับ เตะฟุตบอล ไปเที่ยวสวนสาธารณะ ไปเที่ยวสวนสัตว์ ดีใจเวลาพ่อแม่กลับมาจากทำงานจะเรียกชื่อพ่อแม่เสียงดัง เวลางอแงโกรธใคร หกล้ม เจ็บ จะร้องไห้หาคุณยาย(คนเดียว) ไม่หาแม่ บอกความต้องการได้ "แม่เจ๋งจะเอานม" "แม่ไม่กินน้ำซุปจะกินไส้กรอก" "แม่เจ๋งจะอึเอากระโถนให้หน่อย" บอกปฏิเสธ "ไม่ให้ยายหอม" "ไม่อาบน้ำ" "ไม่หวีผม"
เวลาอยากได้ของเล่น "แม่เจ๋งจะไปเดอะมอลล์ไปซื้อรถไฟโทมัส"

น้องทำตามคำสั่งได้ เช่น บอกให้ไปเอาที่ตัดเล็บในลิ้นชักให้แม่ บอกเปิดไฟ ปิดไฟ ได้ เอากล่องนมไปทิ้งถังขยะได้

การเล่นสมมติ จะเล่นเรื่องที่ตนเองชอบเรื่องที่มีประสบการณ์เช่นเรื่องรถไฟ รถไฟ ของเล่น)ขับไปจอดสถานีรับผู้โดยสาร เอานมแพ็คมาต่อกันยาว ๆ เป็นรถไฟ (เพราะหลังบ้านเป็นทางรถไฟเห็นรถไฟทุกวัน) เล่นเรื่องคุณหมอ เป็นคุณหมอ เจาะน้ำเกลือ ฟังปอด ตรวจให้คุณพ่อ คุณแม่ คุณตา คุณยาย หรือนำตุ๊กตาของเล่นมาสมมติเป็นคนป่วยน้องเป็นคุณหมอตรวจให้ (จากประสบการณ์)

น้องตอบคำถามใคร อะไรได้บ้าง (บางครั้งก็ตอบเป็นเรื่องจริงบางครั้งก็ไม่จริง) แต่ตอบคำถามเมื่อไร ทำไมยังไม่ได้ เช่นน้องเจ๋งไปโลตัสกับใคร "ไปกับป้าปุ๊กกับคุณย่า

การวางแผนการสั่งการกล้ามเนื้อ
สังเกตการเล่นตั้งแต่ยังไม่ 2 ขวบ เวลาคุณแม่ต่อบล็อคไม้ให้น้องจะชอบมาพังล้มแล้วหัวเราะ ปัจจุบันสังเกตการเล่นดินทรายในกองทรายกับเด็กคนอื่น ๆ วันวัยใกล้เคียงกัน ซึ่งเด็กคนอื่น ๆ เค้าจะตักดินมากองเป็นภูเขา แต่น้องตักดินมาเทแล้ววิ่งออกไปข้างนอกกองดินซักพักวิ่งมาตักใหม่เทไปไม่มีทิศทางเล่นวิ่งเข้าวิ่งออกกองดินทราย ขี่จักรยาน 3 ล้อยังไม่ได้ ชูนิ้วหัวแม่มือไม่ได้ บังคับนิ้วมือไม่ได้ ทานอาหารใช้มือกำช้อน 5 นิ้ว

ระบบ SI
สังเกตว่าน้องมีปัญหาเรื่องไวเสียง เพราะเมื่อมีเสียงเครื่องบินดัง ๆ หรือเสียงฟ้าร้อง เสียงพลุ น้องก็จะเอามืออุดหูหรือแม้กระทั่งเสียงที่เราไม่ได้ยินแต่น้องจะเอามืออุดหูแล้ว ไวสัมผัส น้องจะไม่ชอบให้หน้าโดนน้ำ สระผมยาก ไปเล่นน้ำที่สวนน้ำจะไปยอมให้น้ำเปียกหน้า ระบบข้อต่อเมื่อยังเด็กจะชอบกระโดดบนเตียงมากปัจจุบันไม่ค่อยกระโดด

การบอกอารมณ์
บอกดีใจ เสียใจ กลัว เจ็บ ได้ เช่น "ดีใจจังเลยได้มาเดอะมอลลฺ์" ถ้าหกล้ม ก็บอก เจ๋งเจ็บ เวลาได้ยินเสียงเครื่องบิน ก็จะบอกเจ๋งกลัว แต่อารมณ์โกรธยังไม่บอก เข้าใจความรู้สึกของผู้อื่นบ้าง เช่นโดนแม่ดุก็จะบอก "แม่อย่าทำหน้าอย่างงี้สิ" "แม่ไม่ต้องใจดีหรอกใจร้ายเลย" "พ่อโกรธทำหน้าบึ้ง"

พัฒนาการในแต่ละขั้นที่ค่อนข้างจะยังไม่สมบูรณ์คือ
สงบ สนใจ จดจ่อ สัมพันธภาพมักจะเล่นอะไรได้ไม่นาน หยิบของเล่นมาเล่นซักพักแล้วเปลี่ยนไปอันอื่น ไม่ค่อยตอบคำถาม ต้องเข้าไปถามย้ำใกล้ ๆ เวลาเล่นกับเพื่อน เล่นวิ่งไล่จับกันซัก 3 รอบ ก็วิ่งออกมาหาของเล่นเล่นคนเดียวต้องกระตุ้นโดยผู้ใหญ่จึงจะกลับไปหาเพื่อน

การสื่อสารการแก้ปัญหา
เวลาที่ทำกิจกรรมอะไรไม่ได้เช่นเอารถไฟของเล่นมาต่อกันเป็นพ่วง น้องจะโวยวายพูดเสียงดัง ไม่มีเหตุผล ขัดใจไม่ได้้ จะร้องโวยวาย เมื่อมีอารมณ์โกรธยังใช้การตีการขว้างปาของ ซึ่งคุณแม่ก็จะจับมือไว้ให้หยุดตี พยายามบอกอารมณ์ ถ้าไม่อยากอาบน้ำ แปรงฟันจะร้องไห้ โวยวาย มักจะไม่ทำอะไรด้วยตนเองจะร้องโวยวายให้คนอื่นทำให้ รอคอยไม่ได้

การเล่นสมมติ
เล่นเรื่องเดิม ๆ ไม่ค่อยเปลี่ยน

ในปัจจุบันคุณแม่พยายามจะเล่นกับน้องในเรื่องที่น้องสนใจ ส่งเสริมการออกกำลังกาย ส่งเสริมการเล่นสมมุติ ซึ่งคุณแม่อยากเรียนถามคุณหมอเรื่องการเล่นสมมติจะมีเหตุการณ์หนึ่งคือน้องไปเล่นน้ำที่สวนน้ำซึ่งอยู่ในสวนสัตว์มีสไลเดอร์เตี้ย ๆ สำหรับเด็กเมื่อไปถึงแรก ๆ น้องก็เล่นสไลเดอร์อย่างสนุกแต่โดยปกติคุณพ่อจะคอยรอรับแต่ไปครั้งนี้คุณพ่อรอรับไม่ทันน้องจึงเปียกน้ำทั้งหน้า (ซึ่งน้องไม่ชอบให้น้ำโดนหน้า) เล่นไปซักระยะมีเด็ก ๆ มาเล่นที่สไลเดอร์มากขึ้นน้องก็ปีนขึ้นไปแต่พอเห็นเด็กเยอะก็ไม่ลื่นลงมาแต่เดินย้อมกลับมาตรงบันได คุณแม่นั่งสังเกตอยู่ขอบสระเห็นเป็นอย่างนี้ 5 - 6 รอบ คือขึ้นแล้วไม่ลื่นลงแต่เดินลงบันได เมื่อเล่นน้ำเสร็จ คุณแม่จึงถามว่าเป็นอะไรถึงไม่ลื่นลงมา เขาตอบว่า "เจ๋งกลัวเพื่อนเยอะ" "เจ๋งกลัวจมน้ำ" เม่ื่อกลับบ้านมาเล่นสมมติกัน คุณแม่ก็พยายามจะเล่นกับน้องเชื่อมโยงกับเรื่องเล่นน้ำซึ่งน้องก็หนีไม่เล่น เลิกเล่นเลย น้องเล่นรถไฟอยู่คุณแม่พยายามเอาตัวสัตว์มาขอไปสวนสัตว์ไปเล่นน้ำน้องก็จับสัตว์โยนทิ้ง แม่ก็จับสัตว์ขึ้นรถไฟใหม่บอกสัตว์อยากไปเล่นน้ำ น้องก็บอกสวนสัตว์ปิด คุณแม่จึงถามว่าอยากไปเล่นน้ำในสวนสัตว์ไหม น้องก็บอกไม่อยากไป แล้วก็ไม่เล่นต่อ หันไปเล่นอย่างอื่น

คุณแม่สังเกตุว่าน้องมักจะหนีในเหตุการณ์ที่น้องกลัว ควรจะช่วยน้องอย่างไรต่อไปคะ

[กิ่งแก้ว]

กระทู้นี้ เป็นการบอกเล่าเรื่องลูก แบบคนที่เข้าใจปัญหาแล้วจริง ๆ ต้องขอบคุณนักบำบัดโคราชที่ช่วยให้คุณแม่เดินตรงทางได้เร็ว

สำหรับคำถามเรื่องกลัว ก็ดูว่ามันรบกวนชีวิตเขามากไหม ยอมอาบน้ำไหม เวลาเดินใกล้น้ำ ต้องคอยหลบคอยเลี่ยง จนชีวิตไม่เป็นสุขหรือเปล่า

ถ้าดูว่ารบกวนมาก เทคนิค คือ ค่อย ๆ พาเผชิญสิ่งที่กลัวทีละน้อย ด้วยความเข้าอกเข้าใจ สลับกับทำงานรับรู้อารมณ์ และความคิดแก้ปัญหา
ี
ถ้าไม่รบกวน เขากลัวแค่บางครั้งบางคราว เมื่อจินตนาการถึงเรื่องที่กลัว เช่น ว่ากลัวจะตกเปียกเหมือนวันก่อน จะใช้การเล่นสมมุติเป็นหลัก และค่อย ๆ พาเผชิญภายหลังก็ได้

ในการเล่นสมมุติ แนะนำให้สร้าง "สัญลักษณ์ที่เป็นตัวช่วย" เช่น จะเอาผ้าเช็ด หรือจะเอากระป่องมาตักไปทิ้ง ทั้งนั้นทั้งนี้ เขาต้องมีประสบการณ์จริงของการทำให้น้ำหยดเล็ก ๆ หายไปได้ด้วย

ตอนนี้ได้เวลาชวนเขาช่วยงานบ้านแล้ว จะได้พัฒนาการวางแผนสั่งการกล้ามเนื้อไปด้วย

การแก้ไขความกลัวนอกจากการทำความรู้จักเรื่องอะไรอันตราย ไม่อันตรายแล้ว

ความมั่นใจในแขนตา ลำตัว ของตัวเอง ว่าจะเผ่นหนีทัน เมื่อภัยมา ก็มีความจำเป็นค่ะ

สรุปก็คือมีหลายเรื่องที่ต้องทำพร้อม ๆ กัน

เนื่องจากดิฉันเข้าใจว่าครอบครัวนี้ ได้ส่วนสำคัญ คือฟลอร์ไทม์แล้ว

จึงแนะนำให้เปิดหน้างานเพิ่มได้ค่ะ

ศึกษาและเก็บรายละเอียดให้ดีนะคะ

ผลลัพธ์ปลายทางนั้น คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

เรียกได้ว่าไม่มีการลงทุนครั้งไหน ให้ผลตอบแทนคุ้มค่าเท่านี้แล้ว

[แม่น้องเจ๋ง]

เรียนถามคุณหมอเรื่องอารมณ์โกรธกับอารมณ์ตื่นเต้นค่ะ

เรื่องอารมณ์โกรธ

ในสถานการณ์ที่ทำให้น้องเจ๋งมีอารมณ์โกรธเช่น ถูกคุณแม่ดุ น้องก็จะหน้าบึ้งทำตาคว่ำ แล้วก็เอามือมากำแขนแม่และเอาเล็บข่วนแม่ แต่น้องจะไม่บอกว่าโกรธ หรือไม่พูดอะไร

ยังแสดงความโกรธในระดับพฤติกรรมอยู่ คุณแม่ก็จะบอกน้องว่า "น้องเจ๋งโกรธนะลูก น้องเจ๋งกำลังโกรธ "

"น้องเจ๋งโกรธได้นะลูก แต่ห้ามข่วน" ประโยคหลังคุณแม่พูดทำหน้าตาและน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับส่ายหน้าและโบกมือห้าม

เรื่องอารมณ์ตื่นเต้น

ในสถานการณ์ที่ลูกตื่นเต้น เช่นเล่นซ่อนหากับคุณพ่อ พ่อเอาหมอนมาปิดหน้า น้องจะไม่กล้าเข้าไปเปิดหมอน แต่จะพูด "พ่ออย่าซุกซิ เอาหมอนออก" แล้วก็ยิ้มหัวเราะ

คุณแม่นั่งอยู่ใกล้ ๆ น้องจะโถมตัวเข้าหาคุณแม่แล้วก็เอาเล็บข่วนคุณแม่แบบตื่นเต้นมาก คุณแม่สังเกตหลายครั้ง เช่นเล่นรถไฟกับคุณตา คุณตาลากขบวนรถไฟไปรอบ ๆ ตัวคุณตา

ให้น้องตามแย่ง ถ้าน้องแย่งไม่ทัน ก็จะหันมาโถมตัวใส่คุณแม่ข่วนคุณแม่แบบตื่นเต้น หัวเราะ สนุก (สังเกตว่าเหมือนในคลิปวิดิโอที่คุณหมอเปิดให้ดูที่เด็กไปดูละครหุ่นมือแล้วตื่นเต้นยกเก้าอี้ขึ้นตี

หัวค่ะ)

คุณแม่ก็จะบอกอารมณ์ "โอ้โหน้องเจ๋งตื่นเต้นจังเนอะ สนุกตื่นเต้นจังเลย"

"ตื่นเต้นจังเลยเนอะ แต่อย่าข่วนคุณแม่นะ คุณแม่เจ็บ"

น้องเจ๋งก็จะหันมาบอกคุณแม่ว่า "ไม่ได้ตื่นเต้นซักหน่อย น้องเจ๋งโกรธ" ซึ่งสีหน้าท่าทางในการเล่นกับคุณพ่อ กับคุณตา ไม่ได้แสดงออกว่าโกรธเลย เพียงแต่สนุกสุด ๆ

คุณแม่อยากเรียนถามคุณหมอว่า ที่ลูกบอกคุณแม่แบบนี้แสดงว่า เค้ายังไม่เข้าใจอารมณ์โกรธหรือตื่นเต้นจริง ๆ ใช่มั๊ยคะ เพียงแต่เข้าใจว่าที่ห้ามข่วนเฉพาะอารมณ์โกรธเท่านั้น

อยากขอคำแนะนำจากคุณหมอ เพราะคุณแม่คิดว่าคุณแม่เองยังบกพร่องในเรื่องการทำงานอารมณ์กับลูกโดยเฉพาะอารมณ์โกรธค่ะ

[กิ่งแก้ว]

เรื่องอารมณ์โกรธ ทำที่ทำอยู่ไปเรื่อย ๆ ค่ะ อาจจะเปลี่ยนคำศัพท์บ้าง เช่น โมโห หงุดหงิด ขอเป็นคำหรือวลีที่สั้นกว่าที่ใช้อยู่ก็ดีค่ะ

ส่วนเรื่องตื่นเต้น แนะนำให้ลดความแรงของการเร้า ลงหน่อยค่ะ

เลี้ยงไว้ให้พอดี ๆ ที่น้องเจ๋งจะคงสติ คิด และสื่อสารได้ค่ะ

แต่ถ้าพลาด เร่งเร้าอารมณ์แรงไปหน่อย เกิดการ "หลุด" อย่างที่เล่า ก็ทำงานอารมณ์กันไปค่ะ

ส่วนเรื่องปิดหมอน ก็โอเคนะคะ กลัว ตื่นเต้ร หวาดเสียว แต่ยังพูดได้ค่ะ

ทำไปเรื่อย ๆ แต่อย่าเผลอหวังผลลัพท์ให้เขาหายกลัว หายตื่นเต้น หรือพูดบอกออกมาให้ได้โดยเร็วนะคะ

[แม่น้องเจ๋ง]

เรียนถามคุณหมอเรื่องระบบการรับรู้ค่ะ

พัฒนาการของน้องเจ๋ง ปัจจุบันอายุ 2 ขวบ 11 เดือน คุณแม่เพิ่งเริ่มให้ไปโรงเรียนนับถึงวันนี้ได้ประมาณ 10 วัน วันแรกที่ไปจะร้องไห้หาพ่อหาแม่ จนถึงปัจจุบันวันที่ 10

ก็ยังร้องไห้อยู่ และทุกทุกเช้าจะบ่นว่าน้องเจ๋งไม่อยากไปโรงเรียน เมื่อคุณแม่ถามว่า "ทำไมไม่อยากไปหล่ะลูก" เค้าจะตอบว่า "เจ๋งไม่อยากเข้าแถว" เป็นคำตอบที่ได้ทุกวัน คุณแม่ก็จะถามว่า

"เข้าแถวแล้วเป็นไงลูก" บางครั้งลูกก็จะไม่ตอบ คุณแม่ก็จะให้ตัวเลือกว่า เข้าแถวแล้วยืนเหนื่อย หรือเบื่อ เค้าก็ตอบว่าเหนื่อย และจะบ่นในลักษณะของการแสดงความกังวลใจ

ทุกว่า จะถามว่าคุณครูน้อย (ชื่อสมมติ) ครูประจำชั้น กับคุณครูผู้ชายอีกคนนึงนอนหรือยัง ตื่นหรือยัง แม่ก็จะถามเค้าว่า ที่ถามเนี่ยคิดถึง หรือไม่คิดถึงคุณครู ชอบหรือไม่ชอบคุณครู

คุณครูเป็นยังไง เค้าก็จะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

ถ้าวันไหนอารมณ์ดีดี ก็จะเล่าเรื่องโรงเรี่ยนให้ฟังว่าโดยไม่ใช้ชื่อตนเองเป็นตัวละคร จะเป็นชื่อสุนัขในบ้านเช่น โชคกับแอ๊น (ชื่อสุนัข) ไม่อยากไปโรงเรียน..... ไม่ชอบเรียนเปียโน กลัวครูที่มีหนวด

ก็เลยหนีขึ้นไปอยู่ข้างบนคนเดียว (ห้องประจำชั้นน้องเค้าอยู่ข้างบนค่ะ) คุณแม่ก็จะถามต่อทำไมถึงกลัวหล่ะลูก ก็ไม่ตอบ ก็ให้ตัวเลือกกับเค้า กลัวเสียงเปียโนดังหรือกลัวคุณครูดุ บางครั้งลูกก็ตอบ

บางครั้งก็ไม่ตอบ ถ้ากลัวจะทำยังไงดีลูกจะทำไงดีลูก ก็ไม่ค่อยตอบ คุณแม่ก็ให้ตัวเลือกว่าจะไปนั่งหลังเพื่อน หรือหลังคุณครู(ประจำชั้น) เค้าก็ตอบจะไปนั่งหลังเพื่อน (แสดงว่าเค้าหล่นไปในจินตนาการ

ใช่หรือเปล่าคะ เราต้องตามเค้าไปเรื่อย ๆ ถามในลักษณะที่ไม่ใช่ชื่อเค้าเป็นชื่อสุนัขต่อไปเรื่อย ๆ ใช่มั๊ยคะ จนกว่าเค้าจะหาทางคลี่คลายปัญหาได้เอง)

เวลาคุณแม่ไปแอบดูเค้าที่โรงเรียน เห็นคุณครูร้องเพลงแล้วให้เด็ก ๆ ทำท่าทางประกอบ เด็ก ๆ คนอื่นก็จะทำตามคุณครู ร้องเพลงตามคุณครู แต่น้องเจ๋งนั่งเหม่อ ไม่ทำตาม คุณครูต้องเรียกชื่อ

จึงยกมือขึ้นทำ แต่ทำไม่นานก็เหม่อต่อ คุณแม่สอบถามคุณครูว่าเค้าเหม่อบ่อยมั๊ย คุณครูก็บอกว่าเหม่อบ่อย ๆ ต้องเรียกชื่อกระตุ้นเค้า

อยากเรียนถามคุณหมอว่าระบบการรับรู้ของน้องเจ๋งจะเป็น 2 อย่าง คือทั้งไวและเฉื่อย

เช่นเรื่องเสียง (จะเอามืออุดหูเวลาไม่ชอบเสียงอะไร) แต่เสียงบางเสียงก็ไม่อาจกระตุ้นเค้าได้ (เรื่องการนั่งเหม่อในห้องเรียนไม่แน่ใจว่าสนใจเสียงครูหรือเปล่า)

แต่จะเฉื่อยในอารมณ์ เช่น ไม่มีเหตุผล รอคอยไม่ได้ (คุณแม่อ่านจากหนังสือเล่มแดง)

เรื่องไวอ่านจากในหนังสือบอกว่าค่อย ๆ เพิ่มสิ่งเร้าค่ะ แต่ในเรื่องเฉื่อย ต้องช่วยเติมเต็ม ถ้าเป็นเฉื่อย เราะไม่มีเหตุผล รอคอยไม่ได้จะช่วยเหลือน้องอย่างไรคะ (เป็นการเฉื่อยในอารมณ์ของเค้าค่ะ)

คุณแม่สังเกตดูอีกเรื่องนึงคือการเล่นกับเพื่อน ในกลุ่ม 3 คน เพื่อนมาเล่นที่บ้าน (เล่นต่อรางรถไฟ) เด็กที่มาเล่นด้วยเด็กผู้ชายอายุมากกว่า 9 เดือน และเด็กผู้หญิงอายุน้อยกว่า 6 เดือน เด็ก ๆ ที่มาเล่นด้วย

จะนั่งตั้งใจต่อ มีสมาธิในการเล่น ต่อรถไฟ ต่อรางเป็นขบวน แต่น้องเจ๋งจับรถไฟได้ก็วิ่งไปวิ่งมาตื่นเต้น แสดงว่าขั้น 1 สงบ สนใจ จดจ่อยังไม่เต็มขั้น ต้องส่งเสริมต่อไปใช่มั๊ยคะ เพราะเด็กที่มาเล่นด้วย

เค้าจะนั่งเล่นเป็นเรื่องเป็นราว ต่างกับเพือนเลยค่ะ


ขอโทษที่รบกวนถามคุณหมอหลายเรื่องค่ะ แต่ช่วงนี้คุณแม่ปิดเทอมได้ดูแลสังเกตเค้าใกล้ชิดค่ะ

[กิ่งแก้ว]

"แต่จะเฉื่อยในอารมณ์ เช่น ไม่มีเหตุผล รอคอยไม่ได้ (คุณแม่อ่านจากหนังสือเล่มแดง)"

ตรงนี้ เข้าใจคลาดเคลื่อนค่ะ

เด็กไวความรู้สึก ก็รอคอยไม่ได้เหมือนกัน

การควบคุมมือ ร่างกาย ให้สงบ เวลาหงิดหงิด พบได้ในเด็กที่พัฒนาการระดับ 6 ไม่เต็มขั้น หรือเด็กที่ปรับระบบ SI ยังไม่เรียบร้อยค่ะ

ก็ทำไป อย่าลืมใช้าที ที่ออกจากใจ อยากรู้ อยากเข้าใจ อยากช่วย

ระหวังการคาดหวังผลลัพท์ (เป็นคำตอบสำเร็จรูป) นะคะ

[แม่น้องเจ๋ง]

เรียนถามคุณหมอและคุณพ่อคุณแม่ floortime ค่ะ

จากการสังเกตลูกชายพบว่ากล้ามเนื้อมัดเล็กที่มือ ไม่แข็งแรง ทำให้น้องไม่ชอบกิจกรรมเกี่ยวกับการเขียนการวาดรูป ระบายสี พยายาม

ชักชวนให้ทำก็หนี ให้เล้่นลากเส้นระบายสี ก็ไม่ค่อยอยากทำ ทุกวันนี้กิจกรรมที่ลูกชายทำเพื่อฝึกกล้ามเนื้อมือที่เขาชอบมีอย่างเดียวคือ

เล่นแป้งโดว์ มีอุปกรณ์เล่นทำขนมจากแป้งโดว์ ส่วนกิจกรรมฉีกกระดาษ พับกระดาษอะไรก็ไม่เอาเลยค่ะ

กล้ามเนื้อหลังก็ไม่แข็งแรง นั่งเล่นได้ซักพักก็นอน คุณพ่อก็พยายามชวนเล่นโยนบอล แต่ให้วิ่งให้กระโดดไม่ค่อยเอาค่ะ

อยากขอคำแนะนำกิจกรรมสนุก ๆ เพื่อพัฒนากล้ามเนื้อมัดเล็ก มัดใหญ่ค่ะ ขอบคุณค่ะ

[กิ่งแก้ว]

เข้าใจว่าตัวอย่างกิจกรรมในคู่มือ บทความในเวีป มีมากพอสมควรนะคะ

ตอนที่ทำขอให้แน่ใจว่า

1. ใช้ท่าทีเป็นเพื่อน ไม่คาดหวัง สนุก

2. เพิ่มความยากทีละน้อย ๆ

3. ร่วมยินดีในความก้าวหน้าของลูก แม้เพียงเล็กน้อย

4. เพิ่มเวลาฟลอร์ไทม์ เพื่อทำสิ่งที่เขาชอบด้วยกันด้วย ค่ะ

[แม่น้องเจ๋ง]

เรียนถามคุณหมอเรื่องการต่อต้านและการบอกอารมณ์ของน้องค่ะ

ปัจจุบันน้องเจ๋งอายุ 3 ขวบถ้วนค่ะ

ในบางเวลาเช่นตื่นนอนใหม่ ๆ น้องจะเรียกหาแต่แม่ โดยที่คุณพ่อ คุณตา คุณยาย เข้าใกล้ก็ไม่ได้

จะตะโกนใส่เสียงสูง "ไม่ให้พ่อเข้าม๊า....." "ไม่ให้มอง....."

แม่ก็จะถามเค้าว่า "ทำไมไม่ให้พ่อเข้ามา"

เจ๋ง "เจ๋งโกรธพ่อ เจ๋งไม่ชอบพ่อ" (เจ๋งเพิ่งตื่น พ่อก็เพิ่งเข้ามาในห้องไม่มีสาเหตุแห่งความโกรธเลยค่ะ)

แม่ "ทำไมถึงโกรธพ่อ ทำไมไม่ชอบพ่อ"

เจ๋ง "..........." (ไม่ตอบ)

แม่ "ถ้าเจ๋งไม่ชอบพ่อ เวลาเจ๋งไม่สบายเวลาเจ๋งเดินเหนื่อย เจ๋งจะขี่หลังใคร"

เจ๋ง "ขี่หลังคุณตา" (จริง ๆ คุณตายิ่งโดนต่อต้านมากกว่าพ่ออีกค่ะ ไม่เอาคุณตาเลยมองก็ไม่ได้ยิ้มก็ไม่ได้)

แม่ "คุณตาแก่แล้วให้เจ๋งขี่หลังไม่ได้หรอก"

เจ๋ง "เจ๋งจะขี่หลังคุณยาย"

แม่ "คุณยายก็แก่แล้ว"

เจ๋ง "ขี่หลังคุณแม่"

แม่ "ขี่หลังแม่ไม่ได้หรอก แม่มีน้อง"

จนสุดท้ายก็ต้องยอมให้พ่อเข้าใกล้ แต่งอแงอยู่นานค่ะ

เวลาที่เค้าไม่ชอบใครหรือตีใครทำใคร

ถ้าแม่ห้ามไม่ได้ทำ จับหยุด น้องเค้าจะตอบสวนมาเลยว่า "เจ๋งไม่ชอบ เจ๋งโกรธ" เช่น

วันนึงเตะสุนัขที่บ้าน แม่ห้าม เค้าก็จะบอกว่า "เจ๋งไม่ชอบแอ๊น เจ๋งโกรธแอ๊น" (ทั้งที่ไม่มีสาเหตุที่จะโกรธมันเลยค่ะอยู่ดี ๆ ก็เดินเตะสุนัข

ก่อนหน้านั้นก็ยืนกินขนมอยู่ดีๆ ค่ะ) แม่ก็ งง เหมือนกันว่าโกรธตอนไหน

จะยากมากเวลาอาบน้ำ แต่งตัวด้วยค่ะ จะใช้เสียงสูง ๆ "ไม๊ ไม๊ ไม่..." ตลอดเวลา

จนคุณตาคุณยายความดันขึ้นกันถ้วนหน้าค่ะ (เดี๋ยวนี้คุณตาบอกว่าหาวิธีการแก้ปัญหาของตนเองคือ

เดินหนีไปนอกบ้านหรือหน้าบ้านเพราะทนฟังไม่ได้ รักหลานไม่อยากดุค่ะ)

คุณแม่ก็สงสารคนแก่ในบ้านค่ะ

เรียนถามคุณหมอว่า วิธีการที่ใช้ถามเวลาน้องต่อต้านคนอื่น จะต้องเพิ่มเติมอะไรอีกบ้างคะ

และการบอกอารมณ์ของน้องเป็นแบบแผนแบบนี้คุณแม่จะต้องช่วยทำงานอารมณ์เพิ่มเติมอย่างไรอีกคะ

[กิ่งแก้ว]

ตอนที่เค้าไล่พ่อ บอกว่าโกรธพ่อ คุณแม่เล่ามาโดยวงเล็บว่า ไม่มีสาเหตุ นั้น

ดิฉันอยากจะให้ปรับความคิดใหม่ค่ะ

ไม่ทราบสาเหตุ ไม่ได้แปลว่า ไม่มีสาเหตุ

เด็กอาจจะรู้สึกเมื่อวาน แต่เชื่อมโยงไม่ถูก

เด็กอาจจะรู้สึกอย่างอื่น แต่ว่าไม่มีคำจะใช้

เช่น กลัวว่าจะต้องไปไหน จะต้องทำอะไรกับพ่อ

ทางเดียวที่จะรู้ ก็คือจะต้องเป็นเพื่อนคู่คิดลูก อยากเข้าใจ อยากช่วย

ไม่ใช่พยายามหว่านล้อมว่า ถ้าโกรธพ่อ แล้วจะเสียโอกาสทำนู่น ทำนีี่่ ค่ะ