www.floortimethailand.com

สวัสดีค่ะอาจารย์กิ่งแก้ว ครูพบ และทุกท่าน แม่น้องตาเข้าบอร์ดได้อีกรอบ เพราะบ้านนอกที่ย้ายหนีน้องน้ำสองเมตรมานี่เพิ่งมีเน็ตใช้ค่ะ ก็เข้ามาขอคำแนะนำจากทุกท่านอีกครั้งหนึ่ง

ย้อนไปเรื่องของน้องตา ตอนน้องใกล้สองขวบยังพูดไม่ได้ แยกตัวเล่นคนเดียวไม่สนใคร (เป็นหนักหลังจากมีการย้ายบ้าน) นอนยาก พอเริ่มเห็นความผิดปกติ พ่อกับแม่ก็เริ่มหาข้อมูลเลย และเลือกฟลอร์ไทม์เพื่อมาช่วยเหลือลูก ทั้งไปอบรมผู้เริ่มต้น อ่านหนังสือ ดูวิดิทัศน์ ผ่านมา 5 เดือนกว่าๆ ลูกดีขึ้นก็จริง แต่มันยังติดๆ อย่างไรชอบกล แม่เพิ่งพบคำตอบเมื่อได้พบครูพบครั้งล่าสุดนี่เอง ว่าแม่ยังใส่พลังไม่สุดๆ ตอนเล่นกัน เลยเรียกลูกออกจากโลกของเขาไม่ค่อยจะสำเร็จ เรียกว่า คลิกเลย ที่ผ่านมาครูพบเคยบอกแล้วแต่มันเหมือนมีอะไรบังตาจริงๆ พอวันนั้นครูพบบอกว่าคุณแม่เหมือนกั๊กๆไว้เลย นั่นล่ะ ตาสว่างเลย (ขอบคุณนะคะ ครูพบ สำหรับกุญแจดอกสำคัญ วันนั้นครูพบแตะไหล่บอกคุณแม่ทำดีแล้วนี่ กลั้นน้ำตาเกือบไม่อยู่) ถึงแม่เหมือนว่าจะต้องเริ่มใหม่ ก็จะสู้ต่อค่ะ

หลังจากเล่นแบบเว่อร์จัดๆ ใส่อารมณ์เยอะๆแค่ไม่กี่วัน ดูลูกจะชอบกว่าเล่นแบบเก่าๆค่ะ ความคืบหน้าเป็นอย่างไรจะมาขอคำชี้แนะอีกค่ะ (ทุกวันนี้ต้องกินข้าวเพิ่มสองเท่าเดี๋ยวพลังสู้ลูกไม่ได้ 55)

อ้อ พรุ่งนี้แม่น้องตาจะไปอบรม วิเคราะห์เจาะลึก1-4 กะจะไปเก็บความรู้แบบสุดๆ

ดีใจด้วยค่ะ เด็กบางคนต้อง "จัดเต็ม" จึงจะสนุกด้วย คุณแม่จะได้ออกกำลังกายด้วย

ดีใจด้วยเช่นกันครับ

แวะมาเล่า

หลังจากเจอครูพบมาประมาณสองอาทิตย์ และแม่ปรับตัวเองให้น่าสนใจสำหรับลูกโดยเพิ่มพลังการเล่นใส่เข้าไป ลูกชอบและต่อกันติดง่ายขึ้น แม้ว่าบางครั้งลูกจะยังแยกตัวออกไป (น่าจะเพื่อดูแลระบบของตัวเอง)แต่พอตามเข้าไปเล่นก็เชื่อมต่อกันได้เร็วขึ้น และตอนนี้การเล่นกับลูกก็กลายเป็นเรื่องสนุกสำหรับแม่แทนว่าจะสรรหามุขอะไรมาเล่นกัน ก่อนหน้านี้เคยเล่นแบบนำเสนอซึ่งจะทำให้เหนื่อยและหมดมุขเร็วมาก แต่พอเล่นตามแล้วหาทางยิงมุขใส่ลูกกลับกลายเป็นไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ ฝึกลับมุขไปในตัวด้วยค่ะ

ความก้าวหน้า :

ลูกมีอารมณ์แจ่มใสกว่าเดิม พอจะมีสัมพันธภาพกับสมาชิกคนอื่นในบ้านได้บ้าง เช่น ยิ้มให้ จูงมือให้พาไปเดินเล่น หยิบของให้ (อันนี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะเห็นเป็นแค่เครื่องมือหยิบของสำหรับเค้าหรือเปล่านะคะ ก็คอยดูกันไป) แสดงอารมณ์ได้ชัดขึ้น เช่น ดีใจก็ยิ้มและทำท่าวิ่งซอยเท้า ถูกใจก็ยิ้มและกรี๊ด โกรธก็มีทุบตีแม่บ้าง ขัดใจก็ร้องไห้โวยวาย กลัวก็วิ่งมาหา (ไม่แน่ใจว่าเวลากลัวจัดๆจะเป็นงัยนะคะ)

นอกจากเล่นสนุกเพิ่มสัมพันธภาพอารมณ์ด้านบวกแล้ว แม่ก็ทำงานอารมณ์กับลูกตอนลูกมีอารมณ์ด้านลบ และแม่รู้สึกว่าอารมณ์ลูกไม่ปรี๊ดแตกง่ายเหมือนเก่า พอเริ่มขึ้นแม่ก็รีบเข้าทำงานทันที แต่บางทีถ้าร้องแล้วก็ปลอบกันไปลูบหน้าลูบหลังเดี๋ยวก็หาย อุปสรรคก็มีคือคุณยายชอบเข้ามาเบี่ยงเบนให้หยุดร้อง เฮ้อ เสียดาย และก็ทำใจ

เรื่องการริเริ่มสื่อสาร เช่น ลูกแสดงความต้องการว่าอยากไปเดินเล่นสวนหน้าบ้าน แม่ก็ถือโกาสฝึกให้เค้าใส่รองเท้าเอง และลูกชอบใส่สลับข้างซ้ายขวา แม่ก็แอบตื๊อเบาๆให้ใส่ถูกข้าง ลูกไม่ยอมเริ่มโวยวายแม่ก็ "โอ๊ะๆ หงุดหงิดและ" "อ๋อ อยากใส่แบบนี้นี่เอง" ตื๊อไปตื๊อมาก็ยอมให้ใส่ผิดข้างแหละค่ะ

ความก้าวหน้าที่สำคัญคือความก้าวหน้าของแม่เอง เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ห้าเดือนฟลอร์ไทม์ของแม่สะเปะสะปะมาก แต่มาวันนี้ใจแม่นิ่งขึ้นมากและสามารถตามไปสนุกกับลูกได้ทุกอย่าง และมันทำให้แม่รู้สึกว่าลูกก็รับรู้ถึงความรักที่มีต่อเขาเช่นกัน (และบางครั้งลูกเริ่มเดินมาหอมแก้มแม่เองแล้วค่ะ วันก่อนหลังจากกลับจากอบรมที่มหิดล กลับถึงบ้านเค้าทำท่าดีใจมาก แม่ก็รีบเข้าไปกอดหอมเขา เขาก็หอมแม่จุ๊บแม่ตั้งนานแน่ะค่่ะ จนพ่อเดินมาแซว ) ใจเราเริ่มใกล้กันมากขึ้นแล้วค่ะ

ไว้แวะมาเล่าความก้าวหน้าอื่นๆเพิ่มเติมค่ะ

ดีใจด้วยครับ

ขอบคุณค่ะครูพบ เจอกันคราวหน้าขอแบบฝึกหัด (พ่อแม่) หนักๆเลยนะคะ 55

ได้เลยครับ จัดให้
สัก 5 ตันเป็นไง?

ขอบคุณค่ะครูพบ ได้มาสิบตันแล้วค่ะเมื่อวาน 55

แวะมาเล่า

ครูพบคะ พอหลังจากที่น้องตาไปร้องลั่นที่ธนบุรี2 กลับมาบ้านไม่รู้นึกอะไรข้ึนมาได้อยู่ๆก็เบะปากร้องไห้ขึ้นมา ต้องปลอบกันพักใหญ่เลย ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เดี๋ยวนี้เป็นดาราเจ้าน้ำตาไปซะแล้ว ร้องน้ำตาหยดแหมะๆเลยค่ะ (มีร้องหายายด้วย 55 หาตัวช่วย)

ความก้าวหน้า

ถึงแม้จะมีคำพูดที่มีความหมายออกมาน้อยมาก แต่ลูกก็ริเริ่มสื่อสารมากขึ้นค่ะ น้องตามาชวนพ่อกับแม่เล่นในแบบที่เค้าต้องการได้บ้างแล้ว เช่น เล่นลากรถด้วยห่วงฮูลาฮูป เล่นตบมือร้องเย้เสียงดังๆ เล่นขี่ม้า อยากไปเดินเล่นในสวนก็จูงแม่ไปด้วย (เพื่อไปเป็นม้าให้ขี่) หรือบางทีก็จะให้เล่นอะไรก็ไม่เข้าใจลูกค่ะ ไม่ได้แกล้งงง งงจริงเลย เช่นเอาหมอนข้างมายื่นให้ แม่ก็เอามาแหย่ๆจิ้มๆเค้ากลับบ้าง เอามารัดตัวลูกบ้าง เอามาทำท่ากล่อมเด็กบ้าง ไม่ถูกสักอย่าง งงไปเลย ตอนนี้แม่ก็เน้นเล่นสนุกเพิ่มสัมพันธภาพกันต่อไป มีแอบใส่อุปสรรคนิดหน่อย เช่น น้องอยากปีนเก้าอี้ขึ้นไปหยิบของจากที่สูงมาเล่น แม่ก็แอบหงายเก้าอี้แล้วลากไปไกลๆ น้องก็เดินไปคว่ำเก้าอี้แล้วเข็นกลับมาปีน ปีนไม่ถนัดก็ไปดึงมือพ่อมาช่วยปีนค่ะ

เมื่อคืนก็มีเรื่องชวนงงอีก ปกติตากับยายจะกลับจากขายของประมาณสามทุ่มก็นั่งล้อมวงกินข้าว น้องตาก็จะชอบไปเดินๆเล่นแถวที่เค้ากินข้าวกันอยู่แล้ว กินเสร็จยายก็จะมาเล่นกับหลานเป็นประจำ แต่เมื่อคืนตรงที่นั่งกันอยู่มี ตา ยาย แม่ น้าชาย อยู่ น้องตานอนกินนมที่ตักแม่แล้วก็นอนมองตาไปด้วย ซักพักตาลุกเดินไปนั่งไกลๆ น้องตารีบลุกทันที เดินไปจูงตากลับมานั่งที่เดิม แล้วก็ลงนอนตักแม่กินนมต่อ ยายเลยบอกว่าไหนลองอีกทีซิ ตาก็ลุกไปใหม่ ก็เหมือนเดิม ลุกขึ้นไปจูงกลับมาที่เดิมแล้วนอนกินนมต่อ สักพักน้าก็ลุกออกไปจะไปกินน้ำ น้องก็เดินกลับไปดึงมือน้าให้กลับมาอีก แม่เลยขำๆ บอกว่า "ทุกคนห้ามลุกไปไหน มาดูหนูนอนกินนมเดี๋ยวนี้นะ" เลยกลายเป็นตลกกันไป แต่แม่กลับเริ่มคิดว่า เค้าอาจจะเริ่มมีความกังวลเรื่องการเปลี่ยนแปลงแม้เพียงเรื่องเล็กน้อย เดี๋ยวจะคอยสังเกตต่อไปอีกค่ะ

ไว้แวะมาเล่าอีกค่ะ