www.floortimethailand.com

สวัสดีคะ.....แม่น้องเพชร คะ พอดีในกระทู้ที่ Web เก่า ไม่ถนัดที่จะย่อคะ
ขอสรุปประวัติการใช้ FT ย่อๆดังนี้คะ
เริ่มเมื่อพี่เพชร อายุ 1 ปี 6 เดือน รู้จักวิธีนี้จากการพาลูกไปรอพบแพทย์ แต่ไม่ได้รับการตรวจวินิจฉัยคะ
เพราะลูกหลับไปก่อน ตัวคุณแม่เป็นคนเข้าฟัง การประชุมที่ทาง โรงพยาบาลสรรพสิทธิจัด ฟังไปก็ร้องไห้ไปคะ
เพราะรู้สึกว่ามันใช่ไปหมด ลูกไม่พูด เรียกไม่หัน นอนยาก วิ่งเขย่งเท้า กินยาก แย่แล้วทำไงดี
จัดการซื้อหนังสือ CD ทุกอย่างที่ทาง รพ.แนะนำ อ่านแล้วทดลองก็ยังไม่เข้าใจหนัก
ได้รับคำแนะนำให้ไปพบ ครูพบ ก็พาลูกไปเลยคะ เริ่มที่เล่นขั้น 1
จากนั้นก็พบครูเป้ และครูหลุน ซึ่งเป็นนักกิจกรรมบำบัดที่ รพ.สรรพสิทธิ อาทิตย์ละ 1 ครั้ง
พบคุณหมอแก้วตา 3-4 เดือนครั้ง
ในที่สุดลูกก็เริ่มพูดได้เมื่ออายุ 3 ขวบ ปัจจุบัน อายุ 4 ขวบ กำลังฝึก FT ในขั้นที่ 4,5,6
ทั้งนี้ในปี 54 ได้จัดตั้งเป็นชมรม โดยการรวมกลุ่มผู้ปกครอง 10 ครอบครัว และได้รับการสนับสนุนจาก คุณหมอกิ่งแก้ว และคุณหมอแก้วตา จัดการประชุมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ขึ้นภายในจังหวัดอุบล โดยต่อเนื่องมาเป็นเวลา 4 ครั้งแล้ว
ปัจจุบันพี่เพชรในสายตา คุณแม่ เป็นดังนี้
1.มีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างได้ สามารถพูดคุยต้อตอบคำถามได้
2.การสื่อสารทางภาษา ได้ตรงกับเหตุการณ์ประมาณ 80 % ยังมีรูปประโยคซึ่งใช้ไม่ถูกต้องอยู่บ้าง
3.การแสดงออกทางอารมณ์ เช่น กลัว ไม่พอใจ พอใจ รัก ชอบ โกรธ เสียใจ ดีใจ คิดถึง สมารถแสดงออกได้ตรงกับสถานการณ์
4.สามารถใช้ประโยคคำถามเมื่อมีข้อสงสัย , สามารถเปรียบเทียบความแตกต่างของสิ่งต่างๆได้ ,ใช้ประโยคคำถามแบบให้ตัวเลือกได้ เช่น วันนี้ แม่จะไปส่งเพชร หรือปาป๋า จะไปส่ง
5.การแก้ปัญหาที่ไม่ซับซ้อนจะสามารถทำได้ดี แต่ถ้าเพิ่มความซับซ้อนมักจะงอแงเป็นระยะๆ
6.มีความสนใจที่จะเล่นกับเด็กๆ แต่ยังต้องอาศัยผู้ใหญ่ช่วยบ้าง ยกเว้นกับน้องสาว สามารถเล่นกันได้ดี
7.เรื่องของการใช้เหตุผล การทำตามคำสั่ง สามารถทำตามได้พอควร
8.การเล่นสมมุติยังไม่ซับซ้อนเท่าใดหนัก
สำหรับวันนี้แค่นี้ก่อนนะคะ

วันนี้พยายามเล่นสมมุตกับลูก
เริ่มด้วยพี่เพชร แบ่งให้เลยว่าให้แม่เป็น โฟกัส ( เพื่อนที่ โรงเรียน ) ของพี่เพชรเป็นดิว ส่วนน้องสาวเป็น เปรม
จากนั้นลูกทั้งสองก็พากันไปปั่นจักรยาน โดยพี่เพชรจะเป็นคนซ้อนท้าย แล้วให้น้องขี่
แต่พี่เพชรถือหนังสือนิทานเล่มโปรดอยู่
พี่เพชร " แม่ เอาหนังสือใส่ให้หน่อย "(ตระกร้ารถจักยาน )
แม่ "เรียกแม่หรือ เรียกโฟกัส"
พี่เพชร "โฟกัส ใส่ให้หน่อย "
แม่ " ใส่อะไร "
พี่เพชร "ใส่หนังสือ ให้หน่อย "
แม่ " ใส่ตรงไหน "
พี่เพชร " ใส่ตรงนี้ "(ชี้ให้ดูที่ตระกร้า)
แม่ "ทำไมต้องใส่ด้วยละ "
พี่เพชร "กลัวมันยับ "
แม่ " งั้นก็ใส่ไว้เลย "
พี่เพชร " แม่ ทำให้หน่อย "
แม่ " เดี๋ยวตกลงให้เป็นแม่ หรือโฟกัส"
พี่เพชร "โฟกัส "
แม่ " โฟกัสทำไม่เป็น "
พี่เพชร " ทำเป็น " เริ่มทำเสียงงอแง
แม่ "ทำยังไง ละ "
พี่เพชร ทำท่าเอาหนังสือใส่ตระกร้า
แม่ " เออ ทำเองได้นี่น่า "
พี่เพชร เอาหนังสือออกมา " ให้โฟกัสทำให้ "
แม่ "แต่โฟกัสทำไม่เป็นนะ "
พี่เพชร " โฟกัส ทำเป็น "
แม่ "ทำไม่เป็น ทำให้ดูหน่อย "
พี่เพชร เอาหนังสือใส่ตระกร้า ท่าทีหงุดหงิดเล็กๆ
แม่ " เย้ พี่เพชรทำได้แล้ว " พร้อมทำท่าปรบมือดังๆ
ไม่ทราบว่าตื้อยื้อ พอใช้ได้ไหมคะ

ขออนุญาตออกความเห็นค่ะ
เอ่อ ตอนที่ "พี่เพชรทำได้แล้ว" ตอนนั้น เป็นพี่เพชร หรือเป็นดิว คะ (ตอนต้น ที่คุณแม่เล่า พี่เพชรสมมติว่าเป็นดิวใช่ไหมคะ)
เพราะถ้ายังเป็นดิว ก็ไม่น่าเกี่ยวกับพี่เพชร
เดี๋ยวสมมติกับจริงจะปนกันค่ะ

ดูเหมือนบรยากาศโดยรวมค่อนข้างน่าหงุดหงิดนะคะ

ลองตรวจสอบดูหน่อยนะคะว่า ท่าทีเหมือนพวกเดียวกัน แต่มันงง อยากทำให้จริง ๆ นะ

หรือมีท่าทีจริงจัง ลูกไม่มีหวัง และรู้สึกว่าถูกขัดใจ

ขอขอบคุณนะคะสำหรับคำแนะนำ
สำหรับวันนี้ ตอนก่อนนอน ระหว่างเล่นกัน ลูกก็ทำท่าเดินขบวนพาเหรด
โดยทำท่าเดินพร้อมร้องเสียงกลอง ตึงๆๆๆ ประกอบจังหวะเอง
แม่ "พี่เพชร กำลังทาอะไรเหรอ "
พี่เพชร " เดินพาเหรด เนี่ย เป็นดรัมเมเยอร์ "ทำท่าถือไม่เบสบอลของเล่นเหวี่ยงไปมา
แม่ "โอ้โฮ เป็นดรัมเมเยอร์ด้วย วันนี้ที่โรงเรียนคุณครูพาเดินเหรอ"
พี่เพชร "ไออุ่นเป็น ดรัมเมเยอร์ "
แม่ " อ้อ พี่เพชรเห็นไออุ่น ได้เป็นดรัมเมเยอร์ด้วย "
แม่ " แล้วพี่เพชรละ "
พี่เพชร " เพชรเดินตาม เดินตามพาเหรด "
แม่ "อ้อ เพชรเดินตามหลังในขบวน "
พี่เพชร " ทำไม เพชรไม่ได้เดินละ "เริ่มมีนำ้เสียงงอแง
แม่ "ตกลงพี่เพชร ได้ดเิน หรือไม่ได้เดินลูก " พูดพร้อมกอดลูกไว้ เนื่องจากเริ่มงอแงเข้ามาหาทำหน้าคล้ายๆจะร้องไห้
พี่เพชร "ทำไม เพชรไม่ได้เดินละ ๆ ๆ"เริ่มงอแงมากขึ้น
แม่ " อ้อ นั่นนะสิทำไมพี่เพชรไม่ได้เดิน "
พี่เพชร " ทำไมครูให้เพชรนั่งดูละ "
แม่ "ตกลงคุณครูให้พี่เพชรนั่งดู เพชรเลยไม่ได้เดิน "
พี่เพชร "ทำไมเพชรไม่ได้เดินละ " แม่กำลังพยายามมองอารมณ์ลูก เลยตีความว่าลูกน่าจะอยากเดินพาเหรด แต่คุณครูไม่ให้เดิน
แม่ " พี่เพชร อยากเดินพาเหรด " พูดพร้อมกอดปลอบ เพราะลูกเริ่มร้องไห้
พี่เพชร " ทำไมเพชรไม่ได้เดินละ " ยังคงถามอยู่และร้องไห้มากอดแม่
แม่ " โอ๋ พี่เพชรเสียใจ ไม่ได้เดินพาเหรด"แม่ก็พยายามกอดลูบหลัง สักพักเริ่มหยุดร้อง
พี่เพชร " ทำไมคุณครูให้เพชรนั่งดูละ "
แม่ " คุณครูให้พี่เพชรนั่งดู แล้วเพื่อนๆ ละลูก "
พี่เพชร " เพชรนั่งกับเพื่อนๆ "
แม่ " สงสัยคุณครูให้รอก่อนมั้ง "............
ไม่ทราบว่าได้ทำงานสะท้อนอารมณ์ลูกถูกหรือไม่คะ เพราะบ่อยครั้งที่ลูกจะใช้คำถามว่าทำไมๆๆๆๆ

ถ้อยคำที่ใช้ในการรับรู้อารมณ์นั้น ถูกค่ะ

แต่สิ่งที่สำคัญกว่า คือน้ำเสียง สีหน้า ท่าทางประกอบถ้อยคำนั้น จะต้องสอดคล้อง คือเกิดจากความเข้าใจ เห็นใจ หรือบางทีอาจจะเป้นการรับรู้ความหงุดหงิด เจ็บใจ ของเขาด้วย

คุณแม่ลองศึกษาเทปที่ครูปูเป้ดูอีกครั้งนะคะ ดิฉันรู้สึกว่าน้ำ้เสียงที่คุณแม่ใช้ปลอบโยน ตอนที่น้องเพชรงอแงนั้น ยังแฝงความคาดหวังว่าลูกจะเข้าใจและหยุดร้องค่ะ

ลองปรับดูนะคะ

ขอขอบคุณคะสำหรับคำแนะนำ จะพยายามต่อไปคะ
วันนี้ไปที่ รร.ของลูก ก็เลยลองถามคุณครูดู ว่า เหตุการณ์จะตรงกับที่ลูกบอกไหม ก็ตรงคะ เลยฝากคุณครูว่าแกอยากมีส่วนร่วม
ถ้าไม่ลำบากก็ขอให้แกได้ลองดูหน่อย....................
ตกเย็น พอไปรับ ลูกพูดคุย หน้าตามีความสุข ว่า ได้เดินพาเหรด คุยให้แม่ฟังไม่พอ คุยให้คุณยายฟังด้วย
เล่าว่าเดินกับเพื่อนคนไหนบ้าง คนไหนไม่ได้เดิน แม่ก็เลยสะท้อนอารมณ์แก " เพชรดีใจ ถูกใจที่ได้เดินพาเหรด"
แม่ก็รู้สึกมีความสุขคะ ที่ลูกมีความสุข
วันพรุ่งนี้ จะไปเข้าค่าย กับครูพบ ที่โชคดีย้าย มาจัดที่อุบล ฯ แล้วจะมาแชร์สิ่งดีๆที่ๆด้รับในโอกาสต่อไปนะคะ......

อ้าว...

ตกลงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่ใช่โอกาสของฟลอร์ไทม์หรอกหรือ

แล้วคุณแม่ต้องคอย "วิ่ง" "แสวงหา" ความสุข สมหวัง ให้ลูก เพื่อให้ได้ความสุข และรอยยิ้มให้ลูกรักทุกครั้งหรือ

สำหรับฟลอร์ไทม์ เรามองว่าคุณสมบัติที่ยากยิ่งของมนุษย์ ที่ต้องอดทน อดกลั้น ด้วยความอยากจะได้ แล้วไม่ได้ หรือไม่อยากจะทำ แต่ต้องทำ นั้น สำคัญมาก และเด็กจะผ่านด่านพวกนี้ไปได้ ด้วยความเข้าอกเข้าใจ เห็นใจ จากพ่อแม่และผู้ใกล้ชิด ซึ่งเป็นคนละอย่างกับ "การตามใจ" ค่ะ

ขอบคุณคะ.........ที่เตือนสติ
โดยเฉพาะ ยิ่งมาบวกกับความรู้ที่ได้จากการเข้าค่าย
ทำให้ถึงบางอ้อ เลยคะ.......ยิ่งเมื่อสำรวจอารมณ์ตนเอง ณ เวลาที่ไปที่ โรงเรียนลูก เป็นอารมณ์และความต้องการของคุณแม่ล้วนๆคะ
ต่อไปจะพยายาม อยู่กับปัจจุบันของลูกให้ได้คะ
ยิ่งคิดก็ยิ่งใช่ นี่แม่คลี่คลายอารมณ์ของตนเองจริงๆด้วย
เพราะเรารู้สึกสงสารลูก และรักลูกมาก..........ตอนนี้เข้าใจมากขึ้น ในหลักการทำงาน อารมณ์ จะพยายามต่อไปคะ

นึกขึ้นได้คะ ....เมื่อเย็นนี้ ขณะที่ พี่เพชร เล่นอยู่กับน้องสาว ก้หยิบไม่เบสบอลของเด็ก มาตีน้องสาว
คุณยาย นั่งอยู่ก็บอก "อย่าตีน้อง "
พี่เพชร ก็เดินเข้ามาตียาย พร้อมกับพูดว่า " ยายดื้อ ไม่เชื่อฟัง "
คุณยาย "ใครกันที่ดื้อ มาตียาย "
พี่เพชร ทำท่าจะมาตียายอีก คุณแม่ก็เข้าไปกอด พามานั่งแล้วพูด
แม่ " พี่เพชรอยากตียาย เนอะ "
พี่เพชร " จะตียาย ยายดื้อ "ทำท่าจะตี แต่หน้ายิ้มๆ
แม่ " ไม่พอใจยาย อยากตีเลยเนอะ "
พี่เพชร " ไม่พอใจยาย จะตียาย "แต่หน้าก็ยังยิ้มๆ ไม่ได้งอแง
แม่ "ยังอยากตียาย อยู่เลยเนอะ ไม่พอใจ หรือโกรธกันแน่"
พี่เพชร " โกรธยาย เพชรจะตียาย "พูดพร้อมนำเสียงเข้มขึ้น
แม่ " แม่รู้เพชร โกรธเลยอยากตียาย แต่ถ้าไม่ตียายละ "
พี่เพชร " เพชรจะตี พื้นยาย "ว่าแล้วก็ตีไม่เบสบอลที่พื้น
แม่ " อ้อ ตีพื้นยายเลย ก็มันยังโกรธอยู่ " ........
แม่ " ว่าแต่ยายทำอะไรให้เพชรโกรธ บอกแม่ได้ไหม" .....ทำท่าคิด
พี่เพชร " เพชรโกรธ ไม่พอใจยาย เพชรจะตีพื้นยาย "ทำท่าตี
แม่ " พี่เพชรไม่พอใจยายที่ยายดุ หรือยายห้ามตีน้อง "
พี่เพชร "ยายดุ ".....
อยากขอคำแนะนำคะ เพราะไม่แน่ใจว่าตนเองประเมินอารมณ์ลูกถุกไหม ดูลูกไม่ได้โกรธมาก หรือลูกกลัวคะ