www.floortimethailand.com

สวัสดีค่ะ คุณหมอ คุณครู 

แม่นุ่นค่ะ เริ่มรู้จักฟลอร์ไทม์ประมาณปลายปี 53 หลังจากเข้าฟังบรรยายก็คิดว่าจะใช้กับลูกเราได้มั๊ยนะ ต้องบอกก่อนว่าตอนแรกที่สนใจ เพราะคิดว่าน่าจะเป็นวิธีที่ช่วยพัฒนาเรื่องการพูดของ ภีม แต่หลังจากได้เรียนรู้ ฟลอร์ไทม์ ช่วยได้ทั้งแม่ทั้งลูกค่ะ 

ภีมพัฒนาการช้าค่ะ ตอนปลายปี 53 เค้าเกือบ 4 ขวบแล้ว แต่พูดได้แค่ "หม่ำ" คำเดียว นอกนั้นเป็นภาษาต่างดาว 

ตอนนี้ ภีม อายุ 5 ขวบกว่า สื่อสารเป็นคำพูดได้บ้างแล้ว เป็นคำคำ แต่ถ้วยอารมณ์เล็ก คิดแก้ปัญหาก็ยังไม่หลากหลาย และข้อจำกัดของเค้าอีกอย่าง คือ ภีมมีปัญหาในการมองเห็นค่ะ เมื่อตอนเกือบ 2 ขวบ ไวรัสทำลายสมองส่วนควบคุมการมองเห็น จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเค้าเห็นแบบไหนกันแน่ เท่าที่สังเกตดู วัตถุที่เค้าเห็นแน่ๆ ในระยะ1 ฟุต คือ ขนาดเท่ากับกำมือของเรานี่แหละ เพราะฉะนั้นเวลาเล่นกับภีม ก็ต้องเน้นที่เสียงกับสัมผัส ให้เค้ารู้ที่มาที่ไป 

พอลูกเริ่มพูดได้ เราก็ดีใจ พูดอะไรมาเราตอบสนองทันที เพื่อให้เค้าเข้าใจและรับรู้ว่ามันคือสิ่งนั้นที่เค้าพูดจริงๆ อย่างเมื่อก่อนตอนที่ยังพูดไม่ได้ เวลาที่แย่งของกัน ภีมก็จะใช้ทั้งมือทั้งเท้ามาผลัก มาถีบ เพื่อให้ของสิ่งนั้นหลุดไปอยู่กับเค้า ส่วนแม่ก็พูดแทนลูกไป ว่า "ปล่อย ปล่อย แม่ปล่อย" จนหลังๆ เค้าเริ่มพูดได้ แค่ลูกพูดปล่อยมาคำเดียว ไม่ต้องออกแรงอะไร เราก็ปล่อยแล้ว เพื่อให้เค้ารับรู้ว่า คำที่เค้าพูดออกมามันได้ผล 

แรกๆ เรียกหาอะไร สิ่งนั้นก็ลอยมาอยู่ในมือ เพราะเราคิดว่าเค้าไปหาเองไม่ได้แน่ๆ ขอแก้ว ก็เอาแก้วมาให้ ขอขวด ก็ได้ขวด ไม่เคยแกล้งเอาสิ่งที่ไม่ตรงกับคำที่พูดมาให้ กลัวเค้าสับสน 

หลังๆ ก็เริ่ม ไม่เอามาให้ แต่จะชวนเค้าไปหาด้วยกันแทน แต่วันนี้ 
ภีม : แก้ว แก้ว
แม่ : อยากได้ แก้ว เหรอ 
ภีม : แก้ว แก้ว 
แม่ : อ้อ อยากได้แก้ว นี่เอง 
ภีม : แก้ว แก้ว แก้ว แก้ว (เริ่มพูดเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ) 
แม่ : อยากได้แก้ว งั้นทำไงดีหละ 
ภีม : แก้ว แก้ว แก้ว (น้ำเสียงหงุดหงิด และเริ่มร้องไห้ เอามือฟาดพื้น)
แม่ : หงุดหงิดแล้วนะ (ก็พูดบอกอารมณ์ เค้าไปค่ะ)

ภีมเริ่มร้องไห้ ดังขึ้น แล้วก็เอามือฟาดพื้น  แม่ก็เลยเข้าไปลูบหลังเค้า 
แม่ : ไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไงใช่มั๊ย มันหงุดหงิด ขัดใจ ไปหมดเลย...พอเสียงร้องเริ่มเบาลง...ก็เลยถามภีม ว่า ยังอยากได้แก้วอยู่มั๊ย 
ภีม : แก้ว 
แม่ : งั้นเอาไงดี...ก็รอคำตอบ อยู่แป๊บนึงค่ะ แต่ ภีม ก็พูดแต่แก้ว ๆ 

แม่ : งั้นไปหาด้วยกันมั๊ย 
ภีม : หา 

แม่เลยวางภีมบนตักภีม เค้าถึงได้จับมือแม่ ลุกขึ้น แล้วค่อยลากแม่ออกเดิน...เดินจูงมือกันไปซักพัก แม่ก็คว้าแก้วมาเคาะกับตู้เพื่อให้เค้ารู้ว่าแก้วอยู่ตรงนี้ 

แม่ : ใช่แก้วของภีมมั๊ยน๊า
ภีม : ขอ 
แม่ : ก็เอาไปเลย 
ภีม : เข้ามาแย่ง โดยการดึงแขนแม่ออก แล้วก็พูดว่า "ปล่อย" 

..มานั่งนึกตอนหลัง แล้วก็สงสัย ว่าภีมจะรู้มั๊ยนะ ว่าที่แม่พูดว่า "หงุดหงิดแล้วนะ" แม่พูดแทนตัวเค้า 
แต่ที่แม่รู้ คือ น้ำเสียง ตอนที่บอกภีมว่า "ไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไงใช่มั๊ย มันหงุดหงิด ขัดใจ ไปหมดเลย" เป็นน้ำเสียงและภาษากายของการปลอบโยน 

สรุปคือ สะท้อนอารมณ์ไม่เป็นใช่มั๊ยคะเนี๊ยะ ขอคำแนะนำด้วยนะคะ

ดีใจจังที่วันที่ข้ามขอบของตัวเองได้ซะที (จะเขียนหลายที แล้วก็ไม่กล้า)

แม่นุ่น

ไม่แน่ใจว่าแม่นุ่น ใช่นุ่นที่่เคยเข้าค่ายรุ่น1ด้วยกันหรือเปล่า

ถ้าใช่ ก็อยากบอกว่าดีใจที่ได้เจอกันอีกและดีใจที่เห็นน้องดีขึ้นจนพูดได้แล้ว

พยายาม และสู้นะคะ เป็นกำลังใจให้

ส่วนคำตอบรออาจารย์และผู้รู้มาช่วยตอบนะคะ ยังไม่เก่งพอค่ะ

ใช่ค่ะ นุ่นเอง

ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ รู้สึกมีพลังเพิ่มขึ้นในทันที
สู้ ไปด้วยกันนะคะ

เข้าใจว่าที่น้องภีมหงุดหงิด อาจจะเกิดจากสองสามสาเหตุ

เรื่องแรก อาจจะเป็นเพราะคำถามนั้นยากไป ที่เล่ามาเหมือนกับว่าเขาเพิ่งรู้จักใช้คำนาม เช่น แก้ว ขวด

แต่คำถามของคุณแม่ คือ แล้วจะทำอย่างไรล่ะ

ดิฉันว่ามันตอบยากมากค่ะ

เรื่องที่สอง ท่าที ไม่แน่ใจว่าคุณแม่ลืมท่าที น้ำเสียง แสดงการกระตือรือล้น แบบอยากช่วยเต็มที่หรือเปล่า

เช่น อ้อ แก้ว ได้ ได้ จะเอาแก้วใส่น้ำ หรือแก้วใส่นม อ๋อที่แท้จะเอาแก้วใส่นม ได้ ได้ เอาตอนนี้เลยหรือเปล่า ใช่ ใช่ ตอนนี้ แล้วจะให้ใครหยิบล่ะ

อย่างนี้เป็นต้นค่ะ

แต่ถ้าพลาด "ของขึ้นไปแล้ว" ก็ปลอบไปค่ะ ใช้คำสั้น ๆ น้ำเสียงเป็นหลักค่ะ

เวลาตั้งใจมากๆ
อารมรณ์สนุก เย้าแหย่ แบบหยอกๆ ขำๆ ก็หายไป
เมื่อหายไป น้ำเสียงก็เปลี่ยน เป็นแห้งแล้ว เข้มข้น
ยิ่งมองไม่เห็น ก็ยิ่งได้ยินชัด
..เขาจะได้ยินอะไร?

เหมือนคุณหมอกับครูพบมานั่งอยู่ที่บ้านด้วยเลยค่ะ 

ภีมเพิ่งรู้จักใช้คำนาม และยังรู้จักไม่กี่คำ ส่วนใหญ่ที่พูดได้จะเป็นคำกิริยาและเรียนรู้จากการกระทำ 

พอมานั่งทบทวนอีกที ก็เห็นความคาดหวังในใจของตัวเอง หวังว่าภีมจะเอาคำที่พูดได้มาใช้ เช่น หา หรือ ช่วย 
พอความคาดหวังมา น้ำเสียงหรือท่าที เลยกลายเป็นจ้องรอเอาคำตอบ เหมือนที่คุณหมอบอกนั่นแหละค่ะ ไม่มีความกระตือรือร้น เอาใจช่วยเค้าจริงๆ 
และอย่างที่ครูพบเขียน "ยิิ่งมองไม่เห็น ก็ยิ่งได้ยินชัด" อ่านถึงตอนนี้อยากร้องไห้มากมาก เพราะ ภีมได้ยิน ได้ยินทั้งน้ำเสียงที่คาดคั้น และได้ยินความรู้สึกที่อยู่ข้างในของแม่ทั้งหมด เค้าจับความรู้สึกของเราได้จริงๆ แม้มองไม่เห็นหน้า

ขอบคุณคุณหมอ ขอบคุณครูพบ ที่ให้คำแนะนำ และ เตือนสติค่ะ

สวัสดีค่ะแม่นุ่น ไม่รู้จำดิฉันได้หรือเปล่า เราเจอกันในค่ายอยู่กับลูก(ต่อยอด )
เป็นกำลังใจให้นะคะ และจากประสบการณ์ของตัวเอง เมื่อใดก็ตาม
ที่ปลอบแล้ว สะท้อนแล้วเหมือนลูกจะอ่อนลง มักจะแปลว่าทำถูกค่ะ
ถ้าลูกยังคงขึ้นต่อและขึ้นต่อ ก็มักจะแปลว่าเราเองคงไม่นิ่งพอ ก็ปรับ
ก็แก้ ก็เอาใหม่ ท้อแล้วเก็บเป็นบทเรียนนะคะ
สู้ๆ ค่ะ

อ่านแล้วยินดีด้วยท่ี่น้องภีมก้าวหน้าขึ้นมาก เย้!
ดีใจที่นุ่นบอกว่าข้ามขอบได้ด้วย
ยังจำที่เจอน้องภีมถือไมรโครโฟนของเล่นได้อยู่เลยอ่ะ
เอาใจช่วยเสมอจ้า

จำได้สิคะ ขอบคุณทุกคนเลยค่ะ ตอนนี้พลังใจเต็มเปี่ยม
อ่านข้อความของแต่ละคนแล้วให้ความรู้สึกเหมือนตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ที่บ้านผู้หว่านเลย (ชอบ จริงๆ)

ขอบคุณอีกครั้งและหวังว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ

เช้านี้ ภีมชวนไปกระโดดแทรมโพลีนค่ะ
ภีม : จั๊มพ์ จั๊มพ์ 
แม่ : ok (ก็กระโดดด้วย กันไปซักพัก แล้วแม่ก็หยุด ภีมก็เลยกระโดดเข้ามาใกล้ๆ)
ภีม : จั๊มพ์ จั๊มพ์
แม่ : ได้เลย (ก็เป็นแบบนี้ไปซัก 2-3 รอบ แล้วแม่ก็หยุดอีก) 
ภีม : จั๊มพ์ จั๊มพ์
แม่ : ให้จั๊มพ์ด้วยเหรอ 
ภีม : เหรอ 
แม่ : (จับตัวภีมไว้ให้หยุดกระโดด) เดี๋ยว ภีม ให้แม่จั๊มพ์ด้วยมั๊ย 
ภีม : ด้วย 
แม่ : (ยังจับตัวภีมอยู่) พร้อมรึยัง 
ภีม : พร้อม 
แม่ : เอ้า ระวัง (ยังจับตัวภีมอยู่)
ภีม : อะตัว ไป (แต่กระโดดไม่ได้ เพราะแม่ยังจับตัวเค้าอยู่ ภีมก็เลยต้องพยายามดิ้นให้หลุด แล้วก็หลุดค่ะ เป็นแบบนี้ไปอีกหลายรอบ กระโดดด้วยกัน แล้วหยุด แล้วถูกจับ มีทั้งใช้ร่างกายตัวเองเพื่อจะให้หลุด ทั้งพูดให้ปล่อย แต่วันนี้ไม่เห็นอารมณ์หงุดหงิด เห็นแต่ความมุ่งมั่นที่อยากจะกระโดดต่อ โดยมีแม่กระโดดด้วย เพราะแรงจากการกระโดดของเราทำให้ตัวเค้าลอยสูง พอลอยได้สูงก็หัวเราะเอิ้กอ้าก ซักพักก็เริ่มเหนื่อย แม่ก็เลยเปลี่ยนมากระโดดเบา ๆ)
แม่ : กระโดด เบาเบา นะ (กระโดดแบบนั้นไปซักพัก ให้เค้าพอจับได้ว่าแบบนี้ คือ เบา) หรือ จะเอา แรงแรง (แม่กระโดดแรงขึ้น) เอาเบาเบา หรือ แรงแรง 
ภีม : แรงแรง 
แม่ : ok แรงแรง (ภีมลอยสูง ก็หัวเราะชอบใจไป แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นกระโดดเบาเบาอีกครั้ง) ภีม เอา เบาเบา หรือ แรงแรง (เงียบค่ะ ไม่มีคำตอบ ก็เลยกระโดดแบบเบาเบาไปอีกซักพัก แล้วลองถามใหม่) ภีม เอา เบาเบา หรือ แรงแรง (เงียบอีก พักใหญ่ แต่ยังคงกระโดดอยู่แบบเบาเบา แล้วภีมก็พูดออกมา)
ภีม : แรงแรง 
แม่ : ok แรงแรง (แต่ด้วยความที่รอคำตอบมานาน พอเค้าตอบมา แม่เลยจัดเต็ม ภีมลอยสูงมากกว่าทุกครั้ง)
ภีม : มือ (หน้าเสีย)
แม่ : (หยุดกระโดด คว้าภีมไว้ ลูบหลังเค้า) หวาดเสียว จริงจริง กล้วด้วย จั๊มพ์อีกมั๊ย
ภีม : อิอีก 
แม่ : พร้อมนะ
ภีม : พร้อม 
แม่ : หนึ่ง สอง... 
ภีม : ไป (แล้วก็เริ่มกระโดดกันใหม่ จนเหนื่อย)...พอ
แม่ : พอแล้วเหรอ
ภีม : พอ (ภีมเดินเอามือลูบตาข่ายไปเรื่อย เหมือนหาทางออก)
แม่ : ลงมั๊ย 
ภีม : ลง อะบ้าม
แม่ : ขึ้นบ้านเน๊อะ 
ภีม : บ้าม 

พอขึ้นมาบนบ้าน ภีมก็เรียกหาแก้วอีก 
แม่ : แก้วน้ำนะ 
ภีม : แก้ว 
แม่ : งั้นรอแป็บนึง เดี๋ยวเอามาให้ ภีมรอตรงนี้นะ (แล้วก็เดินไปเทน้ำใส่แก้วมาให้ เพราะเข้าใจว่าเค้าหิวน้ำ กระโดดมาซะขนาดนี้ เราเองยังอยากกิน พอเอาแก้วใส่น้ำเย็นมาให้เค้าจับ ภีมผลักแก้วน้ำออก พร้อมกับส่งเสียง อื้ม ไม่พอใจ) 
แม่ : อ้าว ผิดเหรอ ก็แก้วไง ใส่น้ำด้วย (ลองยื่นให้อีกที พอเค้าจับโดนแก้ว รู้ว่ามันเย็น และมีน้ำหนัก เค้าก็ผลักออก ส่งเสียง อื้ม ไม่พอใจ อีกครั้ง) 
แม่ : อ๋อ หรือภีมอยากได้แก้วเปล่า (เอาแก้วเปล่ามาเคาะให้ได้ยิน) 
ภีม : (ลุกขึ้นตามเสียง) เปล่า 
แม่ : ok เอาไปเลย 

ขอคำแนะนำด้วยนะคะ