www.floortimethailand.com

ลูกชายเป็นเด็กที่ปัญหา SI มีคำศัพก์ ค่อนข้างเยอะ ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ(น้องเป็นเด็ก2 ภาษา) พูดจาสื่อสารได้ แต่ประโยคจะสลับกันไปมา บางครั้งเหมือนพูดอยู่คนเดียวพูดภาษาไทยเสร็จ แปลเป็นภาษาอังกฤษเฉยเลย น้องสามารถเล่นแบบใช้จินตนาการได้ ช่วงนี้สนใจคนรอบข้างค่อนข้างเยอะ โดยจะบอกคนนั้นทำนู่นทำนี่ แล้วก็บอกจะทำแบบพี่ แต่พอเขาเข้ามาใกล้ก็จะไม่ยอมพูดด้วยไม่ยอมมองหน้า รบกวนขอความเห็นหน่อยค่ะ ลูกชาย จะชอบเป็นเวลาเราบอกทำอะไรไม่ได้ เช่นเขาจะปีนขึ้นโต๊ะที่เป็นกระจก แล้วแม่บอกว่าปีนโต๊ะนี้ไม่ได้นะ เขาก็จะเริ่มร้องไห้แล้วก็พูดแต่สิ่งที่เราเคยบอกเขาว่าทำไม่ได้ไปเรื่อยๆ แม่บอก ปีนโต๊ะนี้ไม่ได้นะ ลูกชาย (ร้องไห้) ปีนขึ้นหลังคาได้ แม่บอก ปีนขึ้นหลังคาก็ไม่ได้ ลูกชาย (ร้องไห้) ปีนขึ้นทีวีได้ แม่บอก ปีนขึ้นบนทีวีก็ไม่ได้นะ ลูกชาย (ร้องไห้) ปีนขึ้นบนหัวแม่ แม่บอก ปีนขึ้นบนหัวแม่ก็ไม่ได้นะ ลูกชาย(ร้องไห้) ปีนขึ้นบนตู้เย็นได้ แม่บอก ปีนขึ้นบนตู้เย็น ก็ไม่ได้นะ จะต่อกันไปแบบนี้จนเธอหมอมุข แล้วเอาแต่ร้องไห้ จนแม่ต้องเบนความสนใจไปเรื่องอื่น เกิดเหตุการณ์ลักษณะนี้ขึ้นบ่อยมาก เลยอยากขอความเห็นหน่อยค่ะว่าเราจะทำฟลอร์ไทม์กับตรงนี้พอจะได้ไหม หรือทำอย่างไรดีกับพฤติกรรมตรงนี้

ต้องเริ่มต้นด้วยความเข้าใจ

ตอนที่เขาจะปีนโตีะครั้งแรก เขาจะขึ้นไปทำอะไร

หากท่าทีของแม่ปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาด ด้วยคาดหวังผลว่าเขาจะเชื่อฟังแบบ 100 %

ความโกรธของเขา ก็จะพุ่งขึ้นทันที จากสาเหตุความไวความรู้สึก....แม่อาจจะบอกว่าพูดกับเขาดี ๆ แต่สำหรับเขาแล้ว น้ำเสียงที่แข็งแม้เพียงเล็กน้อย เขาอาจจะรู้สึกว่ากระโชกโฮกฮาก

จากนั้น ภาษาที่พูดออกมาอาจจะเป็นภาษาที่จำมา จะปีนหลังคาบ้าง จะปีนโน่นปีนนี่บ้าง

หมายความว่าเขาไม่มีภาษาที่จะบอก จะเจรจาให้แม่เข่าใจความรู้สึกของเขา

ส่วนแม่อาจจะยังคงสาละวนอยู่กับการที่จะทำให้เขาเข้าใจข้อเท็จจริงว่า หลังคานั้นสูง ปีนไม่ได้ ตกลงมา แล้วจะเป็นอันตราย


ดังนั้นการสื่อสารของคนสองคน มันก็เหมือนกับพูดคนละเรื่อง

ดังนั้น เริ่มต้นขอให้พยายามลด ละ เลิก ความต้องการที่จะแก้ปัญหาพฤติกรรม

เล่นให้สนุกก่อน พอเล่นสนุกเป็นแล้ว จึงจะหาทางทำให้ กิจกรรมการพูดโต้ตอบ "ปีน" "ไม่ปีน" ให้กลายเป็นเกมส์ได้ค่ะ

คิดเล่นๆ..

หรือเขาเพียงจะถามว่า "แล้วปีนอะไรได้?"
ด้วยวิธีและข้อจำกัดของเขา

ขอบคุณคุณหมอกิ่งแก้ว กับ ครูพบมากค่ะ ที่กรุณาช่วยตอบคำถาม คุณแม่เคยพูดกับเขาว่า ปีนของเล่นที่สนามได้ หรือบอกสิ่งที่เขาสามารถปีนได้ไปแต่ดูเหมือนเขาไม่ สนใจมัน (ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเข้าใจที่เราพูด) พอบอกเขาสิ่งที่เขาสามารถทำได้ไป เขาก็ยังพูดถึงแต่สิ่งที่เราไม่อนุญาตให้เขาทำ อยู่อย่างนั้นค่ะ จนสุดท้ายเหมือนการพาเขาออกจากสถาการณ์นั้นจะดูเป็นทางออกทางเดียวที่คุณแม่หาได้ ทุกครั้ง

เมื่อใจยังคาดหวังผลลัพท์ให้ลูกเลิกพูด ท่าทีก็ย่อมจะเป็นฝ่ายตรงข้ามกันวันยังค่ำ

หรือใจที่หวาดหวั่น กลัวว่าลูกจะนุ่น นี่ นั่น ลูกก็จะซึมซับความหวาดหวั่นของแม่ไปด้วย

และวิธีที่ใช้อยู่ก็แสดงให้เห็นแล้วนะคะ ว่าไม่ได้ผล ลูกหยุดพูดและชั่วคราว เดี๋ยวก็จะพูดอีก

ฟลอร์ไทม์เน้นการแก้ไขแบบยั่งยืน

เพียงแสดงความเป็นมิตร ไม่คาดหวัง คุยกันเล่น ๆ ขำ ๆ

แล้วลูกจะเลิกพูดไปเอง ชนิดที่ว่่าหายไปเมื่อไร ไม่ทันรู้ตัว

ต้องเชื่ออย่างจริงใจ นำ้เสียง สีหน้า ท่าทาง จึงจะเป็นฟลอร์ไทม์อย่างแท้จริง

และเมื่อเป็นฟลอร์ไทม์ที่แท้จริง จึงจะแสดงอานุภาพให้เห็นค่ะ

ขอบคุณคุณหมอกิ่งแก้วที่ช่วยเตือนสติค่ะ คิดว่าพอเขาจะทำในสิ่งที่ทำไม่ได้จริงคุณแม่คงจะทำนน้ำเสียงและสีหน้าดุใส่เขาจริงๆค่ะ ต่อไปคุณแม่จะลองเลี่ยงคำพูดว่าทำไม่ได้ แล้วทำสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วจะลองเปลี่ยนเป็นชวนเขาไปเล่นด้วยกันในสิ่งที่ทำได้ดู ได้ผลเป็นอย่างไรคุณแม่จะเข้ามาเล่านะคะ...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ลืมเล่าอีกอย่างคือ พฤติกรรมนี้จริงน้องเป็นมาก่อนแล้ว แต่ไม่ได้หาเหตุผลมาบอกมากมายเหมือนตอนนี้ แต่พอหลังจากคุณแม่เริ่มใช้ฟลอร์ไทม์แบบจริงจัง น้องเขาเริ่มหาเหตุมาพูดต่อได้เยอะขึ้น พอมันยาวนานขึ้นคุณแม่คงทำเสียงโมโหใส่เขาโดยไม่รู้ตัวจริงๆค่ะ