ขอถามเกี่ยวกับพฤติกรรมของลูก

[แม่นิด]

ลูกชายเป็นเด็กที่ปัญหา SI มีคำศัพก์ ค่อนข้างเยอะ ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ(น้องเป็นเด็ก2 ภาษา) พูดจาสื่อสารได้ แต่ประโยคจะสลับกันไปมา บางครั้งเหมือนพูดอยู่คนเดียวพูดภาษาไทยเสร็จ แปลเป็นภาษาอังกฤษเฉยเลย น้องสามารถเล่นแบบใช้จินตนาการได้ ช่วงนี้สนใจคนรอบข้างค่อนข้างเยอะ โดยจะบอกคนนั้นทำนู่นทำนี่ แล้วก็บอกจะทำแบบพี่ แต่พอเขาเข้ามาใกล้ก็จะไม่ยอมพูดด้วยไม่ยอมมองหน้า รบกวนขอความเห็นหน่อยค่ะ ลูกชาย จะชอบเป็นเวลาเราบอกทำอะไรไม่ได้ เช่นเขาจะปีนขึ้นโต๊ะที่เป็นกระจก แล้วแม่บอกว่าปีนโต๊ะนี้ไม่ได้นะ เขาก็จะเริ่มร้องไห้แล้วก็พูดแต่สิ่งที่เราเคยบอกเขาว่าทำไม่ได้ไปเรื่อยๆ แม่บอก ปีนโต๊ะนี้ไม่ได้นะ ลูกชาย (ร้องไห้) ปีนขึ้นหลังคาได้ แม่บอก ปีนขึ้นหลังคาก็ไม่ได้ ลูกชาย (ร้องไห้) ปีนขึ้นทีวีได้ แม่บอก ปีนขึ้นบนทีวีก็ไม่ได้นะ ลูกชาย (ร้องไห้) ปีนขึ้นบนหัวแม่ แม่บอก ปีนขึ้นบนหัวแม่ก็ไม่ได้นะ ลูกชาย(ร้องไห้) ปีนขึ้นบนตู้เย็นได้ แม่บอก ปีนขึ้นบนตู้เย็น ก็ไม่ได้นะ จะต่อกันไปแบบนี้จนเธอหมอมุข แล้วเอาแต่ร้องไห้ จนแม่ต้องเบนความสนใจไปเรื่องอื่น เกิดเหตุการณ์ลักษณะนี้ขึ้นบ่อยมาก เลยอยากขอความเห็นหน่อยค่ะว่าเราจะทำฟลอร์ไทม์กับตรงนี้พอจะได้ไหม หรือทำอย่างไรดีกับพฤติกรรมตรงนี้

[กิ่งแก้ว]

ต้องเริ่มต้นด้วยความเข้าใจ

ตอนที่เขาจะปีนโตีะครั้งแรก เขาจะขึ้นไปทำอะไร

หากท่าทีของแม่ปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาด ด้วยคาดหวังผลว่าเขาจะเชื่อฟังแบบ 100 %

ความโกรธของเขา ก็จะพุ่งขึ้นทันที จากสาเหตุความไวความรู้สึก....แม่อาจจะบอกว่าพูดกับเขาดี ๆ แต่สำหรับเขาแล้ว น้ำเสียงที่แข็งแม้เพียงเล็กน้อย เขาอาจจะรู้สึกว่ากระโชกโฮกฮาก

จากนั้น ภาษาที่พูดออกมาอาจจะเป็นภาษาที่จำมา จะปีนหลังคาบ้าง จะปีนโน่นปีนนี่บ้าง

หมายความว่าเขาไม่มีภาษาที่จะบอก จะเจรจาให้แม่เข่าใจความรู้สึกของเขา

ส่วนแม่อาจจะยังคงสาละวนอยู่กับการที่จะทำให้เขาเข้าใจข้อเท็จจริงว่า หลังคานั้นสูง ปีนไม่ได้ ตกลงมา แล้วจะเป็นอันตราย


ดังนั้นการสื่อสารของคนสองคน มันก็เหมือนกับพูดคนละเรื่อง

ดังนั้น เริ่มต้นขอให้พยายามลด ละ เลิก ความต้องการที่จะแก้ปัญหาพฤติกรรม

เล่นให้สนุกก่อน พอเล่นสนุกเป็นแล้ว จึงจะหาทางทำให้ กิจกรรมการพูดโต้ตอบ "ปีน" "ไม่ปีน" ให้กลายเป็นเกมส์ได้ค่ะ

[kroopob]

คิดเล่นๆ..

หรือเขาเพียงจะถามว่า "แล้วปีนอะไรได้?"
ด้วยวิธีและข้อจำกัดของเขา

[แม่นิด]

ขอบคุณคุณหมอกิ่งแก้ว กับ ครูพบมากค่ะ ที่กรุณาช่วยตอบคำถาม คุณแม่เคยพูดกับเขาว่า ปีนของเล่นที่สนามได้ หรือบอกสิ่งที่เขาสามารถปีนได้ไปแต่ดูเหมือนเขาไม่ สนใจมัน (ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเข้าใจที่เราพูด) พอบอกเขาสิ่งที่เขาสามารถทำได้ไป เขาก็ยังพูดถึงแต่สิ่งที่เราไม่อนุญาตให้เขาทำ อยู่อย่างนั้นค่ะ จนสุดท้ายเหมือนการพาเขาออกจากสถาการณ์นั้นจะดูเป็นทางออกทางเดียวที่คุณแม่หาได้ ทุกครั้ง

[กิ่งแก้ว]

เมื่อใจยังคาดหวังผลลัพท์ให้ลูกเลิกพูด ท่าทีก็ย่อมจะเป็นฝ่ายตรงข้ามกันวันยังค่ำ

หรือใจที่หวาดหวั่น กลัวว่าลูกจะนุ่น นี่ นั่น ลูกก็จะซึมซับความหวาดหวั่นของแม่ไปด้วย

และวิธีที่ใช้อยู่ก็แสดงให้เห็นแล้วนะคะ ว่าไม่ได้ผล ลูกหยุดพูดและชั่วคราว เดี๋ยวก็จะพูดอีก

ฟลอร์ไทม์เน้นการแก้ไขแบบยั่งยืน

เพียงแสดงความเป็นมิตร ไม่คาดหวัง คุยกันเล่น ๆ ขำ ๆ

แล้วลูกจะเลิกพูดไปเอง ชนิดที่ว่่าหายไปเมื่อไร ไม่ทันรู้ตัว

ต้องเชื่ออย่างจริงใจ นำ้เสียง สีหน้า ท่าทาง จึงจะเป็นฟลอร์ไทม์อย่างแท้จริง

และเมื่อเป็นฟลอร์ไทม์ที่แท้จริง จึงจะแสดงอานุภาพให้เห็นค่ะ

[แม่นิด]

ขอบคุณคุณหมอกิ่งแก้วที่ช่วยเตือนสติค่ะ คิดว่าพอเขาจะทำในสิ่งที่ทำไม่ได้จริงคุณแม่คงจะทำนน้ำเสียงและสีหน้าดุใส่เขาจริงๆค่ะ ต่อไปคุณแม่จะลองเลี่ยงคำพูดว่าทำไม่ได้ แล้วทำสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วจะลองเปลี่ยนเป็นชวนเขาไปเล่นด้วยกันในสิ่งที่ทำได้ดู ได้ผลเป็นอย่างไรคุณแม่จะเข้ามาเล่านะคะ...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ลืมเล่าอีกอย่างคือ พฤติกรรมนี้จริงน้องเป็นมาก่อนแล้ว แต่ไม่ได้หาเหตุผลมาบอกมากมายเหมือนตอนนี้ แต่พอหลังจากคุณแม่เริ่มใช้ฟลอร์ไทม์แบบจริงจัง น้องเขาเริ่มหาเหตุมาพูดต่อได้เยอะขึ้น พอมันยาวนานขึ้นคุณแม่คงทำเสียงโมโหใส่เขาโดยไม่รู้ตัวจริงๆค่ะ