ขอคำปรึกษา ให้สมาชิกใหม่ด้วยค่ะ

[krongkan]

ช่วงเวลานี้ของคุณแม่ ดิฉันก็เคยเป็นนะคะ ถึงตอนนี้ก็ยังมีอยู่บ้าง (แต่ดีขึ้น แหะ แหะ แหะ)

คือกังวลไปหมด กลัวไปทุกอย่าง และบางทีเราก็ไม่รู้ตัวหรอกค่ะว่าเรากังวล แต่สิ่งที่แสดง

ออกในคือความกังวลที่คนที่เดินผ่านมาแล้วมองออก

ความกังวลก็เป็นสิ่งดีค่ะถ้าเรามองออกและรู้วิธีจัดการ แต่...มันยาก...ซะจริงๆ ค่ะ

สิ่งที่คุณหมอและคุณแม่รุ่นพี่ทั้งหลายพยายามแนะนำเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากๆ ค่ะ

อยากให้คุณแม่ลองกลับไปไล่อ่านทบทวนอีกหลายๆ ครั้ง เพื่อหาความหมายที่ทุกๆ ท่าน

พยายามบอกกล่าว หาให้เจอว่ามันคืออะไร เพราะมีอยู่ในทุกๆ คำตอบอยู่แล้ว

การรู้ว่าถ้าเกิดเป็นอย่างนี้ต้องทำอย่างนี้ เกิดอย่างนั้นต้องทำอย่างนั้น หรือเกิดอย่างโน้นต้องทำอย่างโน้น

นั้นก็ไม่ใช่การตระหนักรู้อย่างแท้จริง หากไม่ได้ลงมือทำโดยผ่านการคิด เมื่อได้ลองปรับเปลี่ยนวิธีมอง

วิธีคิดแล้วลองทำดู เมื่อประเมินผล คุณแม่อาจจะพบเห็นสิ่งใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นในใจ ในความรู้สึก

นั่นเองแหละที่เป็นทางเดินที่อาจเหมาะกับคุณแม่และลูกก็ได้ เส้นทางของแต่ละบ้านแต่ละคน

ไม่เหมือนกันค่ะ ต้องนำเอาแก่นแท้หรือที่เรียกว่าหลักการไปปรับเข้ากับวิธีการที่คุณแม่ถนัด

เพื่อสร้างเทคนิควิธีของคุณแม่เอง ไม่รู้ว่าดิฉันทำให้คุณแม่สับสนหรือเปล่านะคะ 555

แต่อยากบอกกล่าวไว้ค่ะว่า หากเรายังหลงติดอยู่ในความกังวลนานๆ เราจะเสียเวลาอันมีค่า

ของลูกไปค่ะ เพียงตั้งหน้าตั้งตาเสริมฐานให้แข็งแรงให้ตัวเองและลูกให้ดี และไม่ว่าในระหว่างทาง

แม่จะเหนื่อยหรือลูกจะเหนื่อย จะล้า จะท้อ หรือจะอะไรก็แล้วแต่ เพียงให้แม่และลูกมีกันและกัน

เพียงให้แม่เป็นหลักที่ลูกจะพึ่งพิงได้ ไม่ว่าลูกจะหวาดกลัวอะไรแค่ไหน ขอเพียงแค่ให้แม่คนนี้ได้กอด

ลูกให้แน่นๆ ไม่ว่าลูกจะเหนื่อยแค่ไหน ขอเพียงแม่คนนี้ก็ไม่ท้อที่จะเหนื่อย ที่จะกลัว ที่จะรักลูกให้มาก

อย่างที่จะสามารถรักใครได้ ขอเพียงแม่และลูกเดินไปด้วยกันในทุกๆ เส้นทางค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Supa]

ตอนนี้จีบน้องกันต์ติดแล้วค่ะ ตอนนี้แม่ลูกมีความรู้สึกมีกันและกันแล้วค่ะ เมื่อก่อนรู้สึกท้อ ว่าเมื่อไหร่เราจะมีกันและกันสักที เพราะแม่เล่นด้วยก็วิ่งหนีไปเล่นอย่างอื่น แต่ตอนนี้เริ่มไม่ยอมห่างแม่แล้ว บางวันแม่กลับจากโรงเรียนก็ให้แม่อุ้มตลอดเลยค่ะ ต่อไปจะลองตื๊อ ยื้อเล็ก ๆ น้อย ๆ ดูค่ะ ตอนนี้น้องสื่อสารได้ 5-6 คำ แล้วค่ะ พยายามต่อไป สู้ ๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างต้องอาศัยความพยายมและต้องใช้เวลาจริง ๆ ค่ะ

[กิ่งแก้ว]

[สายป่าน]

ยื้อ คื้อ เอาพอดีๆนะคะ
เพิ่งจีบกันติด เดี๋ยวหนุ่มน้อยวิ่งหนีนะคะ

[krongkan]

ดีใจด้วยค่ะ

[Waraporn.2556]

ดีใจด้วยนะคะ กับความก้าวหน้าอีกขั้น

[Supa]

เข้ามาเล่าพฤติกรรมลูกชายตอนนี้ ตั้งแต่เขาสนในสิ่งแวดล้อม คนรอบข้างแล้ว พฤติกรรมเปลี่ยนไป คือเริ่มนอนยาก กลัวเสียงแอร์

อ้อนให้พ่อ แม่ อุ้มตลอดเวลา เดินตามพ่อแม่ ติดพ่อแม่มากขึ้น ดูเหมือนเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเอง ถ้าอยากไปข้างนอกแล้วแม่ไม่พาไป

ก็จะร้องโวยวาย ส่งเสียงกรี๊ด อยากได้ของก็เหมือนกันค่ะถ้าไม่ได้ ก็ร้องโวยวาย ตอนนี้เริ่มอยู่ในโหมด อะไรนิดอะไรหน่องก็โกรธ

ก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร พ่อแม่เริ่มตื๊อ ยื้อ โดยใช้ความอยากของลูกให้เป็นประโยชน์

ปล. ช่วงนี้พ่อกับแม่เหนื่อยมากค่ะ

[กิ่งแก้ว]

งานเดียวกัน ถ้าทำด้วยความดีใจ ชื่นใจ ก็จะเหนื่อยน้อย

แต่ถ้าทำด้วยก็ความสับสน ไม่แน่ใจ ไม่ชอบ ก็จะเหนื่อย เยอะ

ขอเชิญผู้ปกครองที่ผ่านจุดนี้ไปแล้ว ช่วยให้ความเห็นด้วยค่ะ

[สายป่าน]

ขอเสนอความเห็นนิดนึงคะ
ระวังเหตุการณ์ที่ยื้อจนร้องไห้แล้วเราให้ของที่เขาต้องการน่ะค่ะ
คือดิฉันอาจกังวลเยอะ แต่เกรงเด็กน้อยของเราจะเข้าใจว่า
ต้องร้องไห้แล้วถึงได้

[krongkan]

พลิกเหรียญค่ะ แสดงว่าที่เราเหนื่อยไปนั้นได้ประโยชน์ ลูกก้าวหน้าขึ้น เค้าแสดงอารมณ์ความต้องการได้มากขึ้น

จากนั้นก็ต้องหาทางเดินกันต่อค่ะ ลูกก้าวขึ้นขั้นพัฒนาการมาแล้ว พ่อแม่ต้องเดินนำก้าวขึ้นขั้นที่สูงขึ้นค่ะ

แรงที่ลงไปไม่ได้เสียเปล่า แต่ได้กลับมาเป็นความก้าวหน้าค่ะ มองให้ออกว่านั่นคือพัฒนาการที่ดีขึ้น แล้วไปต่อค่ะ

ถ้ามองได้อย่างนี้ เราจะสนุกกับความเหนื่อยค่ะ เอาใจช่วยค่ะ