floor time น้องบ๊อบบี้

[plekku]

สวัสดีค่ะคุณหมอ นักบำบัดและท่านผู้ปกครองกัลยาณมิตรทุกท่าน
ใกล้วันประชุมเสาร์สุดท้ายของเดือนอยากเล่าตัว R ของบ๊อบบี้วันนี้ เมื่อ 3 ปีที่แล้วตอนไปอบรมที่ศาลายาช่วงพักทานข้าว มีรุ่นพี่ท่านหนึ่งถามแม่บ๊อบบี้ว่า “ น้องบ๊อบคุยกับคนข้างเคียงหรือยัง” อันนี้แม่บ๊อบบี้อึ้งงงเลย เอ ! ลูกตัวเองเพิ่งเริ่มออกมาดูโลก ต้องคุยกับคนใกล้ตัวแล้วหรือยังหว่า มัวแต่ทำหน้างง ก็เลยมีพี่ผู้ปกครองอีกท่านตอบแทนว่าบ๊อบเพิ่งเริ่มยังหรอก แต่จากวันนั้นถึงวันนี้จึงเข้าใจ 3 ปีแล้วนะค่ะ จากแนวทาง DIR floortime เมื่อ R ของบ๊อบบี้ตัวใหญ่และชัดขึ้น ขณะนี้มันแผ่จากพ่อและแม่ไปยังคนข้างเคียงและไปจนถึงคนที่ไม่ใช่คนในครอบครัวคือ น้าน้ำปั่นและน้าสับปะรด(แม่ค้าขายน้ำปั่นกับสัปปะรดที่ซื้อประจำ) เดี๋ยวนี้น้าทั้งสองแอบมีลูก ตื้อ ยื้อคุยกับบ๊อบแบบเดียวกับแม่
น้าสัปปะรด : บ๊อบขอไปด้วยนะ (หลังซื้อเสร็จจะกลับบ้าน)
บ๊อบ : ไม่
น้าสัปปะรด แกล้งแอบมานั่งที่รถมอเตอร์ไซด์ตรงโน่นบ้าง ตรงนี้บ้างแบบขำ ขำ รอให้บ๊อบมา ดึง ฉุดเธอออกจากรถมอเตอร์ไซด์อยู่นานหลายรอบจนในที่สุดเจ้าบ๊อบก็ตะโกนว่า “ไปขายสัปปะรด” แล้วใช้ตัวดันบอกแม่ให้รีบขับออกไปจากร้านเร็ว เร็ว พร้อมหันหลังไปดูแบบลุ้น ลุ้น ตื่นเต้นว่าน้าจะตามมาไหม
และพี่แมน (ผู้ช่วยแม่ที่ทำงาน) บ๊อบไม่ชอบฟันมันไม่สบายตาเขาบอกมันเป็นแสงแว้บ แว้บ แต่อยากดู และด้วยพี่แมนเล่นสนุกเลยคลายความกังวลลงบ้างชอบเข้าไปถามนั่นโน่นนี่เพื่ออยากดูฟันพี่แมน แม่ได้โอกาสบอกพี่แมนว่าถ้าพี่แมนสามารถหลอกล่อให้บ๊อบมาเปิดปากพี่แมน เอาแบบเกือบจะได้แบบ สนุก สนุก ได้นานแม่จะเลี้ยงเบียร์พี่แมน ที่สุดบ๊อบก็พยายามใช้ร่างกายตัวเองคิดหาวิธีที่จะเปิดปากพี่แมนให้ได้ แต่ก็ติดว่าปากพี่แมนมันแหมะ แฉะใจหนึ่งก็อยากดูอีกใจก็เหมือนจะไม่อยากจับปากพีแมน พี่แมนก็หลอกล่ออยู่นาน สนุก สนุกก็สำเร็จ จนถึงเวลาที่เธอบอกจะไปกิน KFC บ๊อบบอกพ่อกับแม่ว่าจะให้พี่แมนไปด้วยแล้วเธอก็ไปชวนพี่แมนไป KFC ทั้งดึงทั้งฉุดให้พี่แมนไป จนสมควรแก่เวลาแม่แอบกระซิบพี่แมนว่าให้ไปแต่รถมอร์เตอร์ไซด์ซึ่ง มีคันเดียวแต่ต้องนั่ง พ่อ แม่ บ๊อบ พี่แมน (แม่จะดูว่าบ๊อบจะทำอย่างไร จึงจะได้นั่งมอเตอร์ไซด์ไป KFC ) แกล้ง นั่งผิด นั่งถูก เช่น ที่แมนไปนั่งข้างหน้ากับพ่อ(ที่ของเธอ) แม่นั่งหลัง เธอไม่ได้นั่ง เธอก็มาฉุดให้พีแมนออกจากที่เธอ แล้วเธอนั่งแทนพี่แมน จากนั้น พี่แมนไปนั่งตะกร้าหน้ารถ เธอก็ขำ แล้วบอกไม่ใช่ผลักพี่แมนออกจากตะกร้า แล้วพี่แมนก็แกล้งยืนไม่มีที่นั่ง แล้วบ๊อบ
บ๊อบ : ให้แม่ไปรถมอร์ไซด์แม่
แม่ : อ้าว ไหนล่ะ (แม่แกล้งนั่งรถมอร์ไซด์คนอื่นที่จอดข้าง ข้าง) อ้อออออ นี่ไงรถแม่
บ๊อบ : ไม่ใช่ ให้แม่เดินกลับบ้าน ไปเอามอร์ไซด์ที่แม่แล้วไป KFC
ฮาตรึม กับลูกทิ้งแม่จะเอาพี่แมนไปให้ได้ สุดท้ายพี่แมนบอกว่าจะตามไป เมื่อไปถึง KFC ปรากฏว่ามัวแต่เล่น ไก่KFC หมด เธอเปลี่ยนมาทานไก่บาบีคิวที่ร้านพิซซ่าแทน แล้วก็ถามแม่ว่าพี่แมนจะมาทางไหน พี่แมนจะมาหรือยัง แม่ก็รับรู้อารมณ์กันไปแล้วชวนเธอคิด
แม่ : เอ.....บ๊อบชวนพี่แมนมาร้านอะไรลูก
บ๊อบ : KFC
แม่ : ตอนนี้เราอยู่ร้าน พิซซ่า
แม่ : ถ้าพี่แมนมา KFC จะเจอบ๊อบไหม
บ๊อบ :ไม่
แม่ : ที่เราไม่เห็นพีแมน เพราะไม่มา หรือ พี่ไป KFC
บ๊อบ : เงียบ
กับเด็กรุ่นเดียวกัน เราคาดหวังเพียงให้เขาอยู่ในกลุ่ม ไม่แยกตัว ชำเลืองมอง เล่นแบคู่ขนาน ที่โรงเรียนพ่อพาไปก็ไปได้ดี ทีเดียวเด๋ยวพ่อคงคุยให้คุณหมอฟัง อันนี้ของแม่ตอนเย็นปากซอยหน้าบ้านเป็นที่เรียนพิเศษของเด็กประถมเป็นลักษณะบ้าน บ็อบชวนแม่ไปหมุนกังหันที่หน้าบ้านสอนพิเศษเนื่องจากเจ้าของเป็นอาจารญ์และรู้จักกับคุณแม่บ๊อบบี้เป็นอย่างดีจึงเป็นอีกที่ที่สามารถเป็นสนามฝึกได้ ไปถึงก็ไม่สนกังหัน (ความจริงนี่คืออีกหนึ่งโจทย์ของบ๊อบที่กลัวการบาดเจ็บ ปัจจุบันก็พาเล่นสมมติเกี่ยวกับกังหันไป) เดินตรงไปที่ชิงช้าโยกขนาดใหญ่ที่เป็นที่นั่ง 2 ฝั่งมีโต๊ะเหล็กตรงกลางเธอก็ไปโยกชิงช้าที่มีพี่ ป.3 2-3 คนนั่งดู I pad อยู่ฝั่งตรงข้าม เธอก็โยกชิงช้าเล่นพลางชำเหลืองมองพี่ โยกหนักเข้าก็ชนขอบระเบียงพี่เลยโวย เธอตกใจหันมามองแม่ แม่รับรู้อารมณ์ด้วยการทำท่าตาโตตกใจไปด้วย แล้วเธอก็โยกใหม่วนเวียนเล่นอยู่ตรงนั้น โหนแรงก็เจอโวย จนซักพักเธอก็นึกอยากโหนโครงเหล็กชิงช้า(ระบบที่ชอบ)
บ๊อบ : จะโหนบาร์
แม่ : เออ เออมันอยากโหนเนอะ เอ.....แต่แม่ว่าครูเขาคงไม่ให้โหนนา……
บ๊อบ : ให้แม่บังครูให้
แม่ : อ่ะ อ่ะ ได้ ได้บังตรงไหนลูก
บ๊อบ : บังตรงนี้ พลางชี้บอกตำแหน่ง
แม่ : ได้ ได้ ตรงนี้นะ เอ....แต่มันมีประตู 2 อันนะ
ถ้าแม่บังตรงนี้แล้วครูมาประตูโน้น ทำไง
บ๊อบ : ให้แม่บังอันนี้ประตูอีกด้าน(เธอเปลี่ยนใจ) ขณะเธอโหนหน้าเธอก็หันไปประตูที่ไม่ได้บัง
ไม่นานครูก็ออกมาที่ประตูที่แม่ไม่ได้บัง เธอเห็นก็ตกใจรีบลงมานั่งที่ชิงช้าโดยอัตโนมัติ แม่ก็เข้ามาใกล้ ใกล้ รับรู้ว่าตกใจ
ครู : ระวังนา อย่าประมาทนาตกมาเจ็บนะ(อันนี้สงสัยบอกแม่) แม่ก็ทักทายกับครูซักพัก
เมื่อครูไปพ้นแล้วเธอก็แอบขึ้นไปอีก แล้วบอกแม่บังเหมือนเดิมซักพักเธอขอเข้าไปในร้านสอนพิเศษที่ประดับไฟคริสมาสวิบวับและข้างในเปิดไปเพียบ(เธอไวแสงนะแต่อยากเข้า) แต่ซักพักเธอคงไม่ไหวเริ่มวุ่นวาย แม่จึงพาเธอออกจากตรงนั้น(ในใจมิได้หวั่นไหวว่าลูกกังวลแต่หากเพียงคิดว่าเรายังต้องมาที่นี่อีกจึงห่วงภาพเขาต่อสังคมใกล้บ้าน) และนี่คือเรื่องที่อยากเล่าเมื่อตัว R เขาชัดขึ้นส่วน ปัญหาพฤติกรรมต่างเมื่อเริ่มต้น การกิน การนอน การขับถ่ายท้องผูกก็คลายลงไปแล้ว
ตอนนี้สิ่งที่ตระหนักคือตัวเราเอง พยายามงรู้เท่าทันตน อยู่กับปัจจุบันของลูก เมื่อหลงก็พยายามดึงตนกลับมา และจำเสมอที่หมอพูดว่า สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วย่อมดีเสมอ การประชุมปรายเดือนนี้ คาดว่าคงชวน คุณย่า น้าหวานและอาปาล์มไปด้วยกัน เราจะไปชาร์จแบตขั้น 2 กันค่ะ

[กิ่งแก้ว]

ได้พบคนที่ตื๊อแกล้งงง คุยเจ๊าะแจ๊ะแบบฟลรอ์ไทม์ได้.....ก็ดี

เจอคนที่พูดแบบฟลอร์ไทม์ไม่ได้....ก็ดีค่ะ

พบกันปลายเดือนนี้นะคะ

รอบนี้เตรียมคลิบค่อนข้างยาก

Feeling of connection นี่..บอกเล่ากันลำบากเหมือนกัน

ต้องอาศัยความรู้สึก..

[plekku]

สวัสดีค่ะคุณหมอ นักกิจกรรมบำบัด และผู้ปกครองกัลยาณมิตรทุกท่าน สมมุติบ๊อบในวันนี้ สบโอกาสเหมาะ เหมาะ ก็จะได้การสื่อสาร และการคิดและแก้ไขปัญหา บนสัมพันธภาพกับแม่ช่วงยาว ยาวบ๊อบชอบชวนเล่นสมมุติร้านอาหารครัวภัสสรบ่อย บ่อย(เพราะที่ในครัวมีพัดลมระบายอากาศที่เขากลัว บางครั้งก็เล่นสมมุติจัดการมัน ) แต่วันนี้เป็นแบบนี้
บ๊อบ: แม่ตรงนี้เป็นร้านสวนภัสสร( เล่นในโรงรถ)
แม่: ได้ แล้วเป็นห้องอาหารหรือครัวล่ะ
บ๊อบ: เป็นห้องครัว ให้แม่เป็นพี่เชฟ
แม่: ได้ ได้ เอแต่พี่เชพไม่มีหมวก
บ๊อบ: ทำมือยื่น นี่หมวกเชพ
แม่: โอเค ( พร้อมทำท่าใส่หมวก) เออ สั่งอะไรครับ
บ๊อบ: ข้าวผัดกับทอดมันกุ้ง
แม่: โอเค เอ! กะทะอยู่ไหนน้า
บ๊อบ: นี่ไง ชี้ไปที่แทมโพลีน
แม่: โอเค ขอตะหลิวหน่อย
บ๊อบ: ยี่นไม้ให้บอกเป็นตะหลิว ปกติเล่นก็จะทำข้าวผัด ทอดมันให้เธอแต่รอบนี้
แม่: อ้าว! ทอดมันกุ้งหมดทำไงดี
บ๊อบ: นิ่ง
แม่ : จะเปลี่ยนเมนูหรือจะไปซื้อ
บ๊อบ: จะไปซื้อ
แม่: ซื้อไหนดีล่ะ
บ๊อบ: ซื้อโลตัส
แม่: ไปไงอ่ะ
บ๊อบ ขับรถไป แล้วบ๊อบก็ ทำเสียงบื้นนนน วิ่งไปที่มุมหนึ่งแล้วก็พูดว่า” เปิดตู้เอาทอดมันกุ้งจ่ายเงิน ปื้บ ปื้บ (เสียงสแกนบาร์โค้ดเวลาจ่ายเงิน) แล้ววิ่งกับมาส่งให้แม่
แม่: โอเค เปิดแก๊ส ขอน้ำมันหน่อย
บ๊อบ: เธอทำท่าเทน้ำมันลงแทมโพลีน
แม่: พอ พอ ทำท่าทอดไปซักพัก โอ้ยยยย กลิ่นทอดมันกุ้งเหม็นเต็มห้องเลย ทำไงดี
บ็อบ: เงียบ
แม่: จะเปิดหน้าต่างระบายหรือเปิดเครื่องระบายอากาศ
บ๊อบ: เปิดเครื่องระบายอากาศ
แม่: ใครจะเปิด
บ๊อบ: บ๊อบเปิดเอง แล้วเธอก็ทำท่ากดสวิตเปิดเครื่องดูดอากาศ
แม่: เหม็นมากเลยนา เปิดเบอร์อะไรอ่ะ
บ๊อบ: เบอร์ 3 ให้แม่ทำพัดลมระบายอากาศหมุน
แม่: ทำมือหมุนเป็นพัดลมอยู่เหนือกระทะ
บ๊อบ: เธอตื่นเต้น กระโดดหยอง หยอง
แม่: สะท้อนอารมณ์ อู้ยยยยย ตื่นเต้น ตื่นเต้นจริงจริง ซี้ดดดดดดดด
แต่ดูขณะนั้นดูเธอไม่ได้กลัวและยังคงสื่อสาร อย่างสนุก
แม่: อ้าว! อยู่ดี ดี ก็มีตุ๊กแกตัวหนึ่ง ไต่มา ไต่มา ติดที่พัดลม พัดลมหยุดหมุนเลย (แม่ใช้แผ่นโฟมเป็นตุ๊กแกมาติดที่นิ้วแม่แล้วพัดลมหยุด ) ทำไงดี
บ๊อบ: เอาตุ๊กแกออก พลางหยิบแผ่นโฟมออกจากนิ้วแม่
แม่: เอ! ตุ๊กแกตายยังอ่ะ
บีอบ: ตายแล้ว
แม่ ทิ้งไหนดีอ่ะ
บ๊อบ: ทิ้งขยะ แล้วเธอก็จับแผ่นโฟมวิ่งไปทิ้งแล้ววิ่งกลับมาหาแม่
แม่: ทอดเสร็จละ ขอจานหน่อย บ๊อบ ทำท่าทางส่งจาน
แม่ : จานเล็กไปขอจานใหญ่หน่อย
บ๊อบ: ทำท่าส่งจานใหม่วาดมือเป็นวงกลมอันใหญ่พร้อมกับพูดเสียงดังว่า จานใหญ่
เราจะเล่นกันประมาณนี้ นี่คือสมมติของบ๊อบบี้ เรื่องอื่นเช่น เห็นรถจอดที่ไหนเธอจะไปทำทีขับรถ แม่ได้ที ไปไหนอ่ะ ไปทำไร ข้างหน้ามีต้นไม้ขวางทำไง เอ้ย! ข้างหน้ามีตำรวจขอตรวจทำไง แล้วแม่ก็เปลี่ยนเป็นตำรวจมาขอตรวจ(ประสบการณ์ของเธอเวลาไปโรงเรียน) น้ำมันหหมดทำไง ประมาณนี้
ส่วนพัฒนาการอารมณ์ ตอนนี้ที่มาใหม่และบ่อยชัดขึ้นทุกวันคืออารมณ์โกรธ ดีใจมากที่ได้อ่านบทความพัฒนาอารมณ์โกรธแล้วได้ใช้เสียที รอมานานพอสมควรกับประโยคที่ว่าอะไรนิดหน่อยก็โกรธ
บ๊อบ: ยื่นมือจะหยิกแม่
แม่: ไม่ ไม่หยิกกันลูก โมโห โมโหจริง จริง แม่ดุเสียงดังไม่ชอบ
บ๊อบ: ไม่สำเร็จเพิ่มแรงที่จะยิกแม่อีก
แม่: ไม่..... ไม่หยิกจับมือแต่ไม่ทำเขาเจ็บ โมโหมากมากเลย
แม่: โมโหพ่อจริง จริง
บ๊อบ: ไม่โมโหแม่
แม่: โอ้ โมโหแค่ไหนลูก แม่แบมือให้เธอตีกะคะเนระดับความโกรธ
(การกะระดับอารมณ์ครอบครัวเราจะให้การตีที่ฝ่ามือมากน้อยตามระดับอารมณ์ซึ่งเขาเข้าใจ)
บ๊อบ: เธอฟาดที่มือแม่อย่างแรง
แม่: โอ้โห โมโหมากกมากเลย ให้แม่ตกน้ำเลยมะ
บ๊อบ: เอามือฟาดที่คางของตัวเอง
พ่อ: ที่อยู่ใกล้ห้ามเธอทำร้ายตัวเองแล้วกอดเธอด้วยท่าทีที่สงบ
ทำนบกั้นน้ำแตกน้ำตาเธอไหล ร้องไห้
พ่อ: เออออออ พ่อเข้าใจแล้วกอดเธอด้วยท่าทีที่สงบ
เหมือนจะสงบแต่พอนึกขึ้นได้เธอก็โกรธขึ้นอีก เลยลองเปลี่ยนกันทำงานบ้างขณะนั่งตักแม่ แรก แรกจะดึงผมแม่แต่ถูกห้ามด้วยท่าที่สงบไม่คุกคาม
แม่: ไม่ ดึงผมกันไม่ได้ แม่รู้หนูโมโห
แล้วแม่ก็กอดสัมผัสในแบบที่เธอชอบ นานไปก็ถามว่าโกรธเหลือแค่ไหนละ แบมือให้เธอตีกะระดับความโกรธ เธอตีเบาลง
แม่: แม่กอดแบบนี้ช่วยโมโหน้อยลงไหม
บ๊อบ: เงียบ ขณะนั้นแม่ขอให้พ่อช่วยพัดให้เย็นลง คลายร้อน
บ๊อบ: หายแล้ว หายโกรธแล้ว
แม่: แม่กอดแบบนี้กับลมเย็นเย็นช่วยหนูได้ ใช่ไหม
เรากำลังอยู่ระหว่างการพัฒนาค่ะโดยพยายามคงการสื่อสารในอารมณ์โกรธให้นานพอทีลูกจะเข้าใจ
คงต้องพัฒนาต่อไปอีก วันนี้ได้เท่านี้ก็ดีใจมากแล้วจากเมื่อก่อนหน้าแป๊ะยิ้มตลอด ขอคำแนะนำทุกท่านด้วยนะค่ะ

[กิ่งแก้ว]

ยินดีด้วยค่ะ

เดี๋ยวบ๊อบจะ....จัดให้...สมกับที่พ่อแม่รอคอยมานาน

จะมาเยอะ....มาเกือบทุกเรื่อง....มาแต่รอบนานนนนนน เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์...เรื่องใหม่มาคอยท่าแล้ว

เตรียมตัว....รอรับได้เลยนะคะ

[plekku]

สวัสดีค่ะ คุณหมอ นักกิจกรรมบำบัด ผู้ปกครองกัลยาณมิตรทุกท่าน
ในวันนี้ของบ้อบบี้ กำลังมองเพื่อนและพบเพื่อนที่ถูกใจคนหนึ่งชื่อพี่ เจ เจ
อายุ 7 ขวบกว่า กว่า พี่เจ เจ โปร์ไฟล์เป็นเด็กผู้ชายไม่นุ่มนิ่มเสียทีเดียว
แต่ไม่ใช่เด็กฐานกาย มาในลักษณะดูแลน้อง เอาชิงช้าให้น้อง เอาสไปร์มาแบ่ง
ก็ไม่แน่ใจว่า บ้อบบี้ไปชอบใจอะไร สนามเด็กจะอยู่ที่อุดรบ้านคุณยายบ๊อบ ซึ่งบ๊อบจะไปหาคุณยายทุกเสาร์และอาทิตย์ และได้เจอพี่เจ เจ ที่นั่น บ้านบ๊อบอยู่หนองคาย
อาทิตย์ที่แล้วอยากไปเล่นที่สนามเด็กเล่นตรงชิงช้าตัวโปรด และหากมีพี่ เจ เจก็ยิ่งดี พอไปไม่เจอ
ก็ผิดหวัง แม่ชวนไปดูพี่เจ เจที่บ้านเธอก็ไป แต่ก็ไม่เจอพี่ เธอก็วนเวียนบอกให้แม่แวะไปดูพี่ เจ เจ ทุกครั้งก่อนไปสนามเด็กเล่นแต่ก็ผิดหวังไม่เจอพี่ เราก็ทำงานอารมณ์ผิดหวังไป เพราะพี่เขาไปต่างจังหวัด
กลับบ้านหนองคายเธอก็บอกแม่ว่า
บ๊อบ: แม่บ๊อบอยากให้พี่เจ เจ มาอยู่หลังบ้านบ๊อบ บ๊อบจะชวนพี่เจ เจ มาเล่นชิงช้า
กับกระโดดแทมโพลีน
แม่: เหรอ หนูคิดถึงพี่เจ เจไหม
บ๊อบ: คิดถึง
แม่: อ้อ มันคิดถึงพี่ แล้วถ้าพี่เจ เจ มาอยู่หลังบ้านหนูจะชวนพี่ เจ เจ ไงลูก
บ๊อบ: พี่เจ เจ มาเล่นชิงช้ากับบ๊อบหน่อย
แม่: เอออ เอออ แล้วถ้าพี่มา ชิงช้ามีอันเดียว ทำไงดีล่ะ
บ๊อบ: แบ่งกัน
แม่: แบ่งกันแล้วใครจะเล่นก่อน
บ๊อบ: บ๊อบเล่นก่อน
แม่: อ้ะ สมมติแม่เป็นพี่เจ เจ มา มา บ๊อบมาเล่นชิงช้ากัน
แม่: แบ่งกันไง
แล้วก็เล่นผลัดกันคนละ 20 ทีเล่นไปซักพัก
แม่: พี่ไม่เล่นละพี่หิวข้าว
บ๊อบ: ให้พี่เจ เจกินข้าวบ้านบ๊อบ
แม่: ดี ดี กินกะไรดีอ่ะ
บ๊อบ: ไข่เจียว
แม่: ไม่พี่ไม่ชอบไข่เจียวพี่ชอบ สปาเก็ตตี้
บ๊อบ: นี่สปาเก็ตตี้ทำท่ายื่นให้
ก็จะชวนกันคุยกันไปและสบโอกาสอาทิตย์นี้ก็กลับไปเล่นที่สนามเด็กเล่นวันเสาร์เหมือนเดิม
ที่สนามมีเด็กอายุประมาณ 5-9 ขวบ ที่ความสามารถในการเข้าใจกติกาและกฏเกณฑ์
ดี ก็ฝึกการผลัดกันเล่นและการรอไปกับพี่และเพื่อนโดยที่มีพ่อ แม่เป็นโค้ช
แต่ก็มีเหมือนกันที่ดูการแก้ปัญหาของลูกในการที่จะอยากเล่นชิงช้าตัวโปรด
เขาจะไม่แตะอีกตัวเลย หากมีเพื่อนมาจับก่อน ก็มีเหมือนกันที่บ๊อบเขาจะยืนยันว่าจะเอาอันนี้ หากเป็นเด็กเล็กก็ชนะเลิศ หากโตเจอใจดีก็ได้ หากเจอเขาไม่สนก็จ๋อย ก็คอยดูใกล้ ใกล้
ขณะที่เล่นอยู่นั้น พี่บ๊อบได้ยินแม่บอก ว่าพี่เจ เจ มาแล้ว เธอหน้าบานดีใจ ตบมือ
สถานการณ์การเล่นเด็กจับกันเป็นคู่ คู่ ว่าเขาจะเล่นกับใคร โชค ดี ที่พี่ เจ เจ จะเล่นกะบ๊อบ และก็โหนชิงช้าไปพร้อมพี่ด้วยความสนุก มีบางช่วงถูกมองมากก็เขิน อาย
และแม่ก็ต้องคอยเลี้ยงพี่เจ เจ ไม่ให้เบื่อเวลาเล่นชิงช้ากับน้อง พี่ เจ เจ ชอบเล่นสมมติเป็นซุนหงอคง แม่บ๊อบบี้ก็สวมบทเป็นปีศาจ ให้เธอหาวิธีจัดการเจ้าปีศาจ ไม่ให้มาจั๊กกะจี้กินเอวเธอ เวลาที่โหนชิงช้ามาใกล้ปีศาจ เวลาแม่ถูกจัดการทีก็ทำท่ากระเด้งกระดอนเว่อร์ เวอร์ให้ถูกใจเด็ก เด็ก แหย่พี่ เจ เจ บ้าง แหย่บ๊อบบ้าง (มุขไล่ปีศาจ ตามความสามารถและประสบการณ์ที่ต่างกัน ลูกชายสุดที่รักมีมุขไล่คือตะโกนไล่ออกไป ดัง ดัง หน้าตาออกก็โอเค พี่ก็สนุกเธอก็สนุก และแม่ก็คอยกระตุ้นให้บ๊อบดูพี่เจ เป็นระยะ ระยะ
ถีงเวลากลับบ้าน คุณ ตาพี่เจเจ มารับ พี่ไม่ยอมกลับ บอกคุณตาจะเล่นกับน้อง(ไม่แน่ใจว่าเล่นกะน้องหรือแม่น้อง อิ อิ ) แม่บ๊อบก็เลยบอกกลับไปขออนุญาต คุณพ่อกับคุณแม่ก่อนไหม โดยน้องบ๊อบก็ปั่นไปบ้านเธอแต่ปั่นไม่ทันพี่หรอก แล้วเธอก็กลับมาบอกว่าไม่ไปเที่ยวกับพ่อและแม่ จะมาเล่นสนามแล้วก็เล่นกันซักพักตาพี่เจ เจก็มารับอีก รอบนี้บ๊อบก็ปั่นไปบ้านพี่อีกรอบ
ทั้งหมดที่เล่ามาอยากขอประสบการณ์กัลยาณมิตรที่เคยผ่านตรงนี้ ว่าเราจะดูแลลูกประสานการเล่นลูกกับเพื่อนอย่างไร จะมีมุขเล่นอะไรกับเพื่อนบ้าง จะเล่นอะไรดีอย่างไรขอความกรุณาด้วยนะค่ะ

[plekku]

สวัสดีค่ะคุณหมอ นักบำบัด ผู้ปกครองและกัลยาณมิตรทุกท่าน
การเล่นสมมติของบ๊อบวันนี้ 1.เธอกล้าเล่นธีมบาดเจ็บมีแผลแล้วค่ะใส่ยา หาหมอได้แล้ว 2.เธอจินตนาการว่ามีเพื่อน 4 คน ตั้งชื่อ
ให้ว่า น่าน ประเทศลาว แจ๊ค วิทย์ บางครั้งทำอะไรก็จะเอาเพื่อนมาทำด้วย และเล่นสมมติกับเพื่อน
3.เล่นจัดการโจทย์เช่น โคมไฟ เธอให้แม่ยิงปืน ปาระเบิดแม่ ก็พยายามชวนคุยและชวนคิดแบบสนุก สนุก
ขอยกตัวอย่างการเล่นสมมติของบ๊อบ วันนี้หลังทานข้าวเย็น บ๊อบชวนแม่เล่นผัดไทยลุงวิทย์ เธอกำหนดให้แม่เป็นลุงวิทย์คน
ล้างจาน ให้พ่อเป็นลุงแมวคนเก็บตังค์ ให้น้าหวานเป็นป้ารัตน์มือผัดไท (บ๊อบกลัวลุงวิทย์เพราตาโต หน้าดำ ฟันขาว
จินตนาการว่าเขาจะมาแกล้ง แต่วันนี้ไม่ได้เล่นจัดการลุงวิทย์ )
บ๊อบ: ( เดินไปหาป้ารัตน์) ป้ารัตน์ขอผัดไทยหน่อยเอาแบบไม่ใส่พริก ไม่ใส่ถั่วงอก
ป้ารัตน์: ได้ ได้ ได้ กินนี่หรือห่อกลับบ้าน
บ๊อบ: กินนี่
ป้ารัตน์: อ้าวบ๊อบบี้มาคนเดียวเหรอ
บ๊อบ: บ๊อบมากับพ่อนี่ไงพ่อนั่งตรงนี้ (ชี้ลมที่เก้าอี้ข้าง ข้าง) เธอเห็นลุงวิทย์มายืนใกล้
บ๊อบ : ให้ลุงวิทย์ไปล้างจานตรงโน้น บ๊อบกินเสร็จแล้วบ๊อบจะบอกลุงวิทย์ บ๊อบกินเก่ง
ลุงวิทย์ : ได้ ได้ บ๊อบมาช่วยลุงวิทย์ล้างจานไหม
บ๊อบ: ไม่ บ๊อบยังไม่โตเท่าลุงวิทย์บ๊อบล้างไม่ได้
ลุงวิทย์: เอาน่าเดี๋ยวช่วยนิดนึง ทำน้ำฟองกะน้ำสะอาดให้หน่อย
บ๊อบ: ขันตักน้ำ(ถือแก้วที่อยู่ใกล้ตัว)ใส่น้ำยาเป็นฟอง แล้วที่น้ำสะอาดเสร็จแล้ว
ลุงวิทย์: อ้าเก่งงงงงงงงง โน่นผัดไทเสร็จแล้ว เดี๋ยวลุงยกไปเสริฟ
บ๊อบ: ทำท่าตักทาน
ลุงวิทย์: อ้าวแย่เลยป้ารัตน์ทำถั่วงอกปนมา
บ๊อบ: ทำท่าเขี่ยทิ้ง
ลุงวิทย์ : ทิ้งไหนอ่ะ
บ๊อบ: ทิ้งเข้าป่า
ลุงวิทย์ : นี่หน้าเทศบาลไม่มีป่า
บ๊อบ: ทิ้งถังขยะ(แล้วทำท่าทิ้งลงถังขยะ)
ลุงวิทย์ชวนคุยไปซักพักพัก
ลุงวิทย์: อ้าวววบ๊อบทำไงฝนตกอ่ะ ซู่ซุ่ซู่ซุ่ซู่ซุ่ซู่ซุ่ซู่ซุ่ซู่ซุ่
บ๊อบ: บ๊อบอยู่ในเต้นท์ไม่โดนฝน
ลุงวิทย์: อ้าใช่ ใช่ ( ทำท่ากางเต็นท์ ) เธอทำท่ากินหมดแล้วลุงถามจะเติมไหมเธอบอกเติม
ลุงวิทย์ถือจานใหม่มาเสริฟ แล้วทำท่าสะดุดล้มจานผัดไทคว่ำลงพื้น
ลุงวิทย์: โอวววแย่เลยผัดไทหกเต็มพื้นเลยทำไงดีบ๊อบ
บ๊อบ: (เดินไปหาป้ารัตน์) ป้ารัตน์ขอผัดไทหน่อย
ป้ารัตน์: ได้ ได้ อ้าว สั่งใหม่เนี่ยมีตังค์ป่าว
บ๊อบ: นั่นไงพ่ออยู่หน้าร้าน(ขณะนั้นพ่อยืนใกล้ ใกล้) พ่อขอตังค์หน่อย
พ่อบ๊อบ: เฮ้ย ลุงวิทย์ทำหกก็ให้ลุงวิทย์จ่ายดิ
บ๊อบ: ลุงวิทย์ขอเอาตังค์ไปซื้อผัดไท
ลุงวิทย์: อ่ะนี่ตกลงมันเป็นความผิดใครเนี่ย
บ๊อบ: ของลุงวิทย์
ลุงวิทย์: ทำไมเป็นความผิดลุง
บ๊อบ: ลุงวิทย์ทำผัดไทยตก
ลุงวิทย์: อ้ออออเหรอโอเคร โอเครเดี๋ยวลุงวิทย์จ่ายแล้วเอาไปเสริฟนะ
เราจะเล่นสมติกันประมาณนี้ และในบางโมเม้นต์ที่ชวนเธอคิด
วันหนึ่งเราตกลงกันว่าแม่จะให้โค้กเป็นรางวัลหากเธอตีบอลโต้กลับไปมากลับแม่ครบ 20 ครั้ง
แม่เดินจากไปเธอแอบทานโค้กในห้องครัวโดยปิดแระตูครัวด้วยไม่ให้แม่เห็น
ความแตกเพราะน้าหวานมาเจอแล้วร้องทักแม่ก็ได้ยินด้วยเธอกลัวแม่โกรธวิ่งมานัวเนียแม่ใหญ่เลย
แม่: ตอนนี้เป็นไงลูก
บ๊อบ: กลัว กลัวแม่ตี
แม่: กลัวแค่ไหน (เธอผายมือ) หรือแล้วไง
บ๊อบ: ต่อไปบ๊อบไม่กินโค้กแล้วบ๊อบจะตีบอลก่อน (ทู๊กกกทีเธอก็ว่างี้)
แม่: เออ นี่ บ๊อบ( ได้ทีจึงชวนเธอคิด) ทำไมบ๊อบไม่กินโค้กที่โซฟาละลูก(ห้องนั่งเล่น)
บ๊อบ: เดี๋ยวแม่เห็น
แม่: แล้วถ้าแม่เดินไปครัวเปิดประตูก็เจอดิ
บ๊อบ: บ๊อบจะเปลี่ยนกินที่ห้องตา
แม่: อ้ออออ เหรอ นี่แต่ประตูห้องตาเปิดอ้าซ่าเลยนะ แม่เดินผ่านก็เห็นอยู่ดี
บ๊อบ: บ๊อบจะอยู่กับพ่อแล้วให้พ่อล็อกประตู
แม่: อ้ออเหรอ อ้าวแล้วทำไมต้องให้พ่อเข้าไปด้วย
บ๊อบ: บ๊อบให้พ่ออยู่ด้วยเพราะ แม่ไม่ให้บ๊อบอยู่คนเดียวในห้องตา (นี่แม่เคยสั่ง)
แม่: อ้าวแล้วแม่เดินผ่านแม่ก็ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ดัง ก๊อกแก๊ก อยู่ข้างใน แม่ก็จะเปิดห้อง
พ่อ: (อยากแจม) แม่เห็นขวดโค้ก
บ๊อบ เห็นท่าไม่ไหว เปลี่ยนเรื่อง
สมมติบ๊อบจะประมาณนี้ค่ะตามที่เล่ามาแต่มีเรื่องเรียนถามคุณหมอว่า
1.การเล่นสมมติที่ซับซ้อนขึ้นในเด็กวัย 48 เดือนเป็นอย่างไรค่ะอยากให้คุณหมอแนะนำเพื่อจะนำไปพัฒนาลูก
2.การหา landing ให้ลูกฟอร์มจัดทำอย่างไร เช่นวันนึงเราชวนกันไปทานบาบีคิวเธอไม่อยากกิน ก็ถามว่าเพราะอะไร เธอบอกไม่
ชอบไฟในร้าน( ปกติหากเธออยากทานก็ไม่เห็นมีปัญหา) วันนี้เธออยากทานอีกร้าน ก็ไม่ได้ซีเรียสถือเป็นโอกาสอยากรู้ว่าเขาจะ
ทำอะไร เธอ ยืนยันจะรอที่รถซึ่งที่จอดใกล้ไม่อันตราย แม่ลองเดินไปคุยทีแรกก็ว่าจะลงสุดท้ายก็ไม่
ลง ทำเดินวนเวียนอยู่อย่างงั้นไม่เข้าร้านซะที และ เธออ่านได้ว่าเดี๋ยวก็มีคนแวะมาหาเธอ พ่อก็ไปคุยจะช่วยให้เธอ landing เธอก็
ไม่ ขำอ่ะค่ะอยากกินก็อยากแต่ไม่อยากเข้า อยากเรียนถามว่า การช่วยลูกหา landing ในเด็กฟอร์มจัดจะช่วยได้อย่างไรค่ะ

[กิ่งแก้ว]

เล่นสมมุติ ก็เล่นไปเรื่อย ๆ แบบนี้ค่ะ เพิ่มเรื่องราว ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร และสุดท้ายคือ...ทำไม

ส่วนเรื่อง landing ก็ให้แค่ตัวเลือกไป เพราะอะไรได้บ้าง แค่เปรย ๆ เรื่องไฟก็ได้ แหม..ไม่เห็นเป็นไร เอ..หรือว่าเป็นเพราะเหตุอื่น มีทางเป็นไปได้มั้ย สาเหตุอื่น

เค้าบอกไม่มี ก็ไม่มีค่ะ แค่เปิดทางเลือกไว้ เช่น ถ้ามีสาเหตุอื่น บอกได้นา

หรือไม่ก็ให้ผลตามการสื่อสาร ไปบ้าง

เมื่อผ่านประสบการณ์ที่หลากหลายมากพอ เค้าจึงจะค่อย ๆ คลายแบบแผนของเขา

[plekku]

เรียนคุณหมอที่เคารพ
2อาทิตย์ที่ผ่านมาน้องบ๊อบมีอาการ
ตื่นขึ้นมาน้ำลายเอ่อ ตาลุกมือเกร็ง
ช่วงแรกคุณแม่คิดว่ามีอะไร
Obstruct เลยพาไปหาEENT. ก็ล่วงดี
และสุดท้ายพบหมอ neuro เด็ก
จากการดูคลิปที่แม่ถ่ายตอนมีอาการ
คุณหมอบอกเป็นชักค่ะ
แล้วก็เริ่มstart depakine 1cc ทุก12 ชม.
ในweek แรกและweek ที่2 ค่อยเพิ่มเป็น
2 cc. คุณหมอให้ความเห็นว่าในน้อง
ที่พัฒนาการช้า โดยเฉพาะมี
ความผิดปกติที่สมอง
เขาแนะนำใฟ้ทานตลอดชีวิตตามค่า
น้ำหนักตัว
คุณแม่ก็ตกใจและเศร้าอยู่
แต่ก็จะพยายามดึงตัวเองกลับมา
ให้เร็ว
อยากเรียนถามว่าการทานยาดังกล่าว
มีผลต่อการเรียนรู้ความคิดน้อง
มากน้อยอย่างไรค่ะ

[กิ่งแก้ว]

ขออภัยด้วยค่ะ ดิฉันไม่มีข้อมูลเรื่องนี้เลย รบกวนปรึกษาแพทย์เจ้าของไข้ดีกว่านะคะ