งงเรื่องเล่นสมมุติกับลูกค่ะ

[กิ่งแก้ว]

เรื่องหาของ คงต้องที่ของที่เขาอยากหากระมัง ดิฉันเขียนเทคนิคไว้ที่ไหนสักแห่ง จำไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวคิดออก ค่อยบอกอีกที

เรื่องทั่ว ๆ ไป ก็ทำได้ดีแล้วค่ะ คอยตรวจสอบภาพรวมไว้ค่ะ หากให้ความสำคัญกับรายละเอียดเพียงอย่างเดียว จะหลงทิศค่ะ

[Nong_Pan]

สวัสดีค่ะอาจารย์กิ่งแก้ว เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาไปสถาบันฯที่ศาลายามาค่ะ ไปพบครูอ๋อนมาค่ะ ได้กำลังใจและคำแนะนำมาเพียบ กะว่าเอาอยู่แล้วเชียวค่ะ

แต่จริงๆแล้วเอาอยู่มั่งไม่อยู่มั่งค่ะ เมื่อคืนเกิดเหตุการณ์โกรธกันค่ะ ลูกขอเวลาเล่นถึง 4 ทุ่ม แม่ลองวิชาค่ะ อ๋อ อยากเล่นเหรอลูก อยากเล่นนานๆเลยเนอะ

แต่เล่นได้ถึง 3ทุ่มครึ่งลูก เท่านั้นแหล่ะ ลูกหงุดหงิดทันที ไม่เอา จะเล่นถึง 4 ทุ่ม แม่ก็หงุดหงิดเหรอลูก แม่ขัดใจเนอะิ ไม่ชอบเลยใช่ไหม แต่เล่นได้ถึง 3ทุ่มครึ่งลูก

ลูกก็ ไม่เอา งั้นเล่นถึง 3ทุ่ม 50นะแม่ แม่ก็ แม่ให้ถึง 3ทุ่ม 40 นะครับ พูดกันไปมาลูกก็ตะโกนเสียงดัง นำ้ตาไหลพราก ไม่เล่นก็ได้

แม่ก็ลูบแขนลูบขา โอ๋ๆๆ หนูโกรธนะลูก ลูกมุดไปนอนโกรธใต้ผ้าห่ม แม่ก็โอ๋ๆๆ โกรธแม่เหรอลูก แล้วแม่ก็เปิดผ้าห่มตรงที่ปิดหน้าลูกค่ะ

โอ๋..คุณปลาวาฬตัวโตโกรธ ลูกดึงผ้าปิดหน้าค่ะ ร้องเสียงไม่พอใจกว่าเดิมแม่ลองเรียกคุณนั่นคุณนี่ 2-3 คุณที่ลูกชอบๆก็ยังไม่ตรงใจ

ยังร้องอี๊อ๊าอยู่ แม่ก็ไหนๆๆขอดูหน้าคนหงุดหงิดซิ แม่เปิดผ้าห่มตรงหน้าลูกค่ะจ๊ะ...เอ๋ ลูกพลิกตัวหนี

แต่ไม่มีเสียงร้องไม่พอใจแล้ว แม่ก็เลยแกล้งเปิดผ้าห่มที่ขามั่ง ที่้ท้องมั่ง ขอดูหน้าคนโกรธหน่อย จ๊ะ...เอ๋แล้วร้องผิดหวัง

อุ๊ย ไม่ใช่ โธ่เอ๊ย ไม่ใช่ เริ่มมีเสียงคิกคักๆดังขึ้นเรื่อยๆค่ะ ซักพักแม่ถามค่ะหายโกรธแล้วเหรอลูก ลูกพยักหน้าค่ะ แม่ถามต่อเพราะอะไรลูก

ลูกตอบค่ะ เพราะแม่พูดตลก อยากเรียนถามอาจารย์ค่ะ แบบนี้เบี่ยงเบนอารมณ์ลูกหรือปล่าวคะ

กับอีกเหตุการณ์หนึ่งค่ะ ตอนเช้าอันแสนวุ่นวาย ลูกหงุดหงิดที่โดนปลุกอาบน้ำออกมานั่งกินข้าว

ตอนนี้แม่ยังมีสติอยู่ค่ะ ลูกหงุดหงิด ไม่เป็นไรแม่ก็สบายๆค่ะ

แต่แล้วอยู่ๆลูกก็นึกถึงสติ๊กเกอร์ในถุงสาหร่ายแผ่นๆ ถามแม่ค่ะว่าอยู่ไหน แม่ก็บอกว่าไม่รู้ แม่ไม่เห็น

ลูกตะโกนถามพ่อค่ะ พอพ่อเอาขึ้นมาให้ มีเกือบ 10ถุง คราวนี้แม่เป็นฝ่ายของขึ้นค่ะ

ที่ลูกซื้อเพราะจะเอาสติ๊กเกอร์ แม่เสียงเข้มค่ะ ห้ามซื้อแล้วนะ จนกว่าจะกินที่มีอยู่หมด

ลูกก็โกรธ ปาถุงสาหร่ายแม่ได้สตินิดหนึ่ง แม่รู้นะว่าหนูโกรธแม่ แต่ไม่ซื้อแล้วลูก ลูกก็เสียงดังเลยค่ะ ไม่ซื้อก็ได้

แม่ก็แม่รู้นะว่าหนูโกรธแม่ แต่พอแล้วนะ ลูกก็ยังต่อค่ะ ถ้าปัณณ์ซื้อแล้วกินในรถพ่อแล้วแม่ไม่เห็นล่ะ

แต่แม่ขาดสติไปแล้วค่ะ ห้ามซื้อแล้วลูก (ถึงตอนทบทวนแล้วเสียดายมาก ลูกอุตส่าห์คิดได้)

แล้วพ่อก็มาเร่ง ต้องไปโรงเรียนแล้วลูก ลูกมองข้าวในถ้วยค่ะ กินไปนิดเดียว

ก็ร้องขึ้นมาอีก จะกินข้าว แล้วตักข้าวคำโตมากจะกิน แม่ก็เดี๋ยวๆๆ ลูกโกรธอีกค่ะ ลุกเดินหนีไป ตะโกน ไม่กินก็ได้

นำ้ตาไหล แม่ก็โอ๋ๆๆ จูงลูกมากินข้าว ลูกตักข้าวคำโตมากกิน กินเสร็จ แม่ขี่จักรยาน ไปส่งรอรถโรงเรียน

เด็กข้างบ้านที่ไปพร้อมกันไม่อยู่แล้ว ลูกก็โวยวายอีก แม่ขี่จักรยานช้า แม่ก็ปันรถจักรยานต่อไปที่บ้านน้าคนขับรถรับส่งนักเรียน ปรากฏ

เด็กๆที่ไปรถคันเดียวกันยังอยู่ แม่ถามลูกว่าจะรอที่ไหน ลูกเลือกรอที่เดิม แม่เลยปันจักรยานมารอที่เดิมแล้วถามลูกค่ะ

วันนี้โกรธหลายเรื่องเนอะ โกรธเรื่องอะไรมั่งเนี่ยลูกบอกค่ะ โกรธแม่ที่ แม่ปลุกตื่นนอน แม่ว่าเรื่องขนม แล้วก็เรื่องกินข้าว

แม่ก็ถามต่อค่ะ เรื่องกินข้าวหนูโกรธอะไรล่ะลูกบอกว่า โกรธตัวเอง ที่กินน้อย เพราะกลัวหิวที่โรงเรียน ก็พอดีรถโรงเรียนมาค่ะ

เลยแยกย้ายกันไป คืนนี้ว่าจะชวนลูกคิดค่ะว่า กลัวหิวที่โรงเรียนจะทำอะไรได้บ้าง เหตุการณ์แบบนี้ปรึกษาอาจารย์ค่ะ

ว่าอารมณ์หงุดหงิดหลายๆเรื่องพร้อมๆกันแบบนี้ อาจารย์ว่าแม่ควรรับมืออย่างไรดีคะ

[กิ่งแก้ว]

ตอนที่ลูกบอกว่าจะนอน 4 ทุ่ม

คุณแม่ตกลงกับเขาว่าอย่างไร สรุปให้เขาชัดเจนไหมค่ะว่า "ไม่ได้ ต้อง 3 ทุ่มครึ่ง"

เรื่องซื้อขนม บอกกันก่อนไหมคะ ว่าถ้าซื้อ ต้องกินให้หมด ก่อนจะซื้อใหม่

บอกก่อน หรือว่าอยู่ ๆ กฎ "งอกออกมา" เพราะแม่รู้ทีหลังว่าที่แท้ลูกซื้อ เพราะอยากได้ของเล่น

อย่างนี้เขาเรียกว่า กติกาไม่ชัดค่ะ

ถึงแม้ว่าเด้กจะหงุดหงิด เพราะถูกขัดใจ แต่ลึก ๆ แล้ว เขาจะสบายใจขึ้นที่รู้ว่าพ่อแม่มีกรอบให้เขา

ขอเพียงให้แน่ใจว่ากรอบนั้น ชัดเจน คงเส้นคงวา และเอาจริงค่ะ

เวลาสร้างวินัย ก็ต้องแบ่งภาคแบบที่ดิฉันแนะนำไว้แล้วค่ะ

[สายป่าน]

เข้าใจเพิ่มขึ้นแล้วค่ะ ว่ากฏต้องมีอยู่ก่อน เพราะของตัวเอง กฏมักจะงอกขึ้นมาได้เองเหมือนกัน
แต่ยังอยากขอคำแนะนำเพิ่มใน กระทู้ข้างต้นน่ะค่ะ ที่คุณแม่ไปเปิดผ้าห่มแล้วลูกอารมณ์ดีขึ้น
เป็นการเบี่ยงเบนไหมคะ
ไม่เข้าใจเรื่องของเบี่ยงเบนประเด็น กับการอยู่ในเรื่องเดิมแล้วขยายประเด็นออกไปเป็นอย่างมากเลยค่ะ

[กิ่งแก้ว]

ที่ทำไป ไม่ถึงกับเป็นการเบี่ยงเบน แต่เป็นการเตือนให้รู้ตัว แบบขำ ๆ เช่น การเรียกเขาว่า "ปลาวาฬ" โกรธ ไหนขอดูหน้าคนโกรธหน่อย เพื่อดึงอารมณ์ของเด็กลงมานิดหนึ่ง ก่อนพูดคุยกันต่อเรื่องความโกรธของเขา

ในที่นี้ ประโยชน์ที่ได้เป็นหลัก คือการช่วยปรับแต่งอารมณ์ ให้ขึ้น (ถ้าดักขาขึ้น) ลง (ในกรณีนี้) ไม่ขึ้นลงแบบพรวดพราดเหมือนทารก
โดยมีน้ำเสียง สีหน้า ท่าทาง ของแม่อันเป็นที่รักและที่พึ่งพาทางอารมณ์ เข้าไปสถิตอยู่ในมโนสำนึกของเด็ก

โดยเป้าหมายเพื่อการทำความรู้จักกับอารมณ์ และเข้าใจสาเหตุแห่งอารมณ์ เป็นเป้าหมายรอง

แนะนำให้ทำงานสลับกันไปมาระหว่างเป้าหมายหลักและรอง เพราะมีความสำคัญทั้งคู่ค่ะ

[Nong_Pan]

สวัสดีค่ะอาจารย์กิ่งแก้ว เข้ามาเล่าพัฒนาการของแม่กับลูกค่ะอาจารย์ รวมถึงปรึกษาปัญหาที่ติดขัดคับข้องใจของแม่ค่ะ

ตอนนี้ลูกติดเพื่อนมากขึ้นค่ะ เสาร์-อาทิตย์ก็มีบ่นค่ะ เมื่อไหร่เพื่อนจะมาบ้านอยากเล่นกับเพื่อน

ชวนไปสนามเด็กเล่นก็ไปไม่โยกโย้เหมือนเดิมแล้ว อยู่ในกลุ่มเพื่อนได้นานขึ้น ดูสนุกสนานร่าเริงดีค่ะ

ที่ลูกชอบเล่นก็มีปีนป่ายเครื่องเล่นที่สนามเด็กเล่นไล่จับกัน นั่งชิงช้าแล้วกระโดดแข่งกัน ใครกระโดดได้ไกลกว่ากัน

กล้ายืนยันเอาชิงช้าอันที่ต้องการกับเพื่อนแต่ในลักษณะแบบจับไว้แน่นเพื่อนดันออกก็ขืนตัวไว้ค่ะ

เรื่องเล่นสมมุติกับแม่ เรียกว่าเล่นลักษณะฮีโร่ได้ไหมคะอาจารย์ เขาเล่นเป็นตัวเขาและเพื่อน(ตัวดี)ของเขา

อีกหนึ่งคน แม่เป็นเพื่อนเกเร(ตัวร้าย) แกล้งเพื่อนคนอื่นๆ เขาและเพื่อนจะช่วยเหลือเพื่อนๆที่ถูกแกล้ง จะจัดการเพื่อนเกเร เตะ ต่อย ฯลฯ

พอเขาจักการเพื่อนที่เกเรได้ แม่ก็จะเป็นเพื่อนที่ถูกรังแกไปขอบใจลูกที่ช่วยเหลือ ลูกยิ้มภูมิใจค่ะ

แม่เคยถามค่ะว่าทำไมต้องมีเพื่อนอีกตัวด้วย ลูกบอกค่ะว่า อยากชนะ จะได้มั่นใจ เล่นเข้าป่าต่อสู้กับสัตว์ ลูกก็สู้นะคะ แต่จะเย็บปากสัตว์ด้วย

บ่อยครั้งเข้าเวลาเลิกเล่นแม่เลยถามว่าทำไม เขาบอกว่า กลัวมันกัด หรือเล่นต่อสู้กับปีศาจแม่ แม่เอาผ้าห่มคลุมหน้าค่ะ ลูกพยายามมุดผ้าห่มเข้ามามั่ง

เปิดผ้าห่มมั่ง พอถามว่าทำไม ลูกตอบว่ากลัวปีศาจจับแม่ค่ะ ตอนเล่นลูกเล่นต่อกับแม่ได้ค่ะยังไม่หลุดจากกันแต่ทุกเรื่องที่เล่นเลยค่ะต้องมีพวกมากๆ

(ลูกถือตุ๊กตาหลายตัว) แต่เรื่องที่ติดขัดของลูกเราจะช่วยลูกต่ออย่างไรได้บ้างคะ พึ่งมีมีอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ การต่อสู้ของสัตว์ทะเลที่พึ่งเล่นไปไม่รู้ลูกคิดอะไร

ยอมเป็นแมวน้ำตัวน้อย (แต่อิทธิฤทธิ์มาก) สู้กับสัตว์ตัวโต ที่มาบุกทะเล แม่ก็ยอมๆๆ แล้วก็พูดว่าตัวเล็ก แต่ทำไมถึงเก่ง โน่นนี่ไป ลูกอมยิ้มค่ะ

ดูจะภูมิใจที่สู้ได้ แม่พาลูกมาถูกทางไหมคะ สำหรับเรื่องชีวิตประจำวัน เล่าเรื่องที่โรงเรียนเยอะขึ้นค่ะ ลูกเล่าเอง คนนั้นโดนครูว่า

คนนี้ตัวแสบทำเพื่อนคนนั้น แต่ยังไม่เล่าเรื่องตัวเองโดนเลยค่ะ แต่ถ้าลูกเล่าเรื่องเพื่อนโดน แม่ก็จะถามลูกต่อว่าถ้าเป็นลูกๆรู้สึกยังงัย จะจัดการยังงัย

บางทีก็โม้ไปค่ะ ตอนเด็กๆแม่ก็โดนแม่ว่านะ ลูกจะสนใจค่ะ ลูกจะถามว่าว่าอะไร ยังงัย แม่ก็เล่าๆไปแล้วถามกลับว่าที่โรงเรียนลูกล่ะ ลูกจะหลงกล

เผลอเล่าให้ฟังบ้างเหมือนกัน อาจารย์คะ แม่ยังติดใจเรื่องปรับแต่งอารมณ์ดักขาขึ้น-ขาลง ลูกอยู่ค่ะเพราะบางทีลูกขึ้นมาแบบไม่รู้ล่วงหน้า

เช่น เขาเล่นฟองสบู่อยู่ แม่ก็ แม่เป็นนกนะ บินมาจิกๆๆ ฟองสบู่ จิกไปมายังไม่ทันโดนฟองเลย เขาก็ ร้องอย่าๆๆเสียงดังแล้วก็กระโดดๆ แม่ก็กระโดดตามค่ะ

แล้วก็ร้องว่าลูกโกรธๆๆๆๆๆเป็นจังหวะเพลง ลูกก็หัวเราะออกมา แล้วก็กระโดดอีก คราวนี้เหมือนอยากให้แม่ทำอีกค่ะอีก แม่ก็กระโดด-ร้องเพลงต่อ

ลูกก็หัวเราะอย่างนี้เรียกว่าดักขาขึ้นทันไหมคะ

[กิ่งแก้ว]

เรื่องเล่นสมมุติ ลูกอยากเล่นเรื่องไหน ก็เล่นไปเถอะค่ะ ทำหน้าที่เป็นนักแสดงประกอบขึ้สงสัยไปเรื่อย ๆ ค่ะ ถ้าผ่อนคลายมากพอ หรือแตะถูกปุ่มเมื่อไร มันก็พรูออกมาเองแล่ะค่ะ ไม่ต้องพยายามหา มันไม่ค่อยง่ายหรอกค่ะ ทำตัวขี้สงสัยเข้าไว้

การดักขาขึ้น คือการจับื่อไรรูปแบบให้ได้ว่ามักจะขึ้นเมื่อไร อ่านภาษากายของเขาให้ไว ๆ บางครั้งอาจจะคุยล่วงหน้าบ้าง

แต่เป้าหมาย คือแค่ทัก ให้สติ แล้วอยู่กับอารมณ์นั้น เพื่อให้ได้คิด ไม่ได้ตั้งเป้าเพื่อไม่ให้ของขึ้นนะคะ

ขึ้นก็ขึ้น ขึ้นก็ทำงานอารมณ์กันไป

[สายป่าน]

แวะมาแชร์ค่ะ
เวลาเราอยากรู้ ถามเค้า เค้าจะไม่ค่อยตอบเราหรอกค่ะ
สงสัยจะจับรังสีของความอยากรู้ของเราได้ แล้วเค้ารู้สึกไม่อยากเล่า ไม่รู้สึกสบายใจที่จะเล่ามั้งคะ
แต่เล่นกันเพลินๆ คุยไปเรื่อยๆ มักจะหลุดเล่าให้ฟังเองค่ะ
ของสายป่านมักจะเล่าให้ฟัง ก็ช่วงเล่นสมมติเนี่ยล่ะค่ะ
หรือมีเหตุการณ์บางอย่างใกล้เคียงกับที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน
แต่เหตุการณ์อาจจะไม่ใช่เรื่องที่เราอยาก update ก็ได้นะคะ
บางทีอาจเป็นเรื่องโน่น สมัย เตรียมอนุบาล แล้วเราเพิ่งได้ฟังก็ได้นะคะ
แม่-ลูก สนิทกันขนาดนี้ เรื่องไหนที่เขาอยากให้เรารู้ เดี๋ยวก็ได้รู้เองแหละค่ะ
แต่เมื่อไหร่ ไม่รู้

[กิ่งแก้ว]

ประโยคสุดท้ายของคุณแม่สายป่านสำคัญมากค่ะ

ความรู้สึกสบาบ ๆ กับ เมื่อไร.....ไม่รู้ เมื่อไร....ก็เมือนั้น ค่ะ

[สายป่าน]

มาสารภาพอีกอย่างหนึ่งค่ะ สบายๆ กับเมื่อไร ก็ เมื่อนั้น เนี่ย
เวลาอยู่ตรงหน้างาน ประโยคพวกนี้มักจะไม่ค่อยอยู่ในใจและสมองหรอกค่ะ
อาการลุ้น กดดัน มักจะลอยอยู่ในใจ เหมือนกันค่ะ
แต่วันไหนว่างๆ ไม่ได้ลุ้น คุยกัน chill chill บรรยากาศก็จะดี
มักจะได้ในสิ่งที่ไม่คาดหวัง
เลยได้พอทราบถึงความหอมหวาน ของสิ่งที่ได้โดยไม่คาดหวัง ว่ามันดีอย่างไร
แต่ก็ยังทิ้งความร้อนรุ่มและความขม ของการคาดหวังไม่ได้สักทีค่ะ
รู้ทั้งรู้ ว่าของบางอย่างลุ้นไป กดดันไป ก็ไม่ได้ แต่ไม่รู้จะปรับใจตัวเองให้นิ่งเสมอต้นเสมอปลายได้อย่างไรค่ะ
แป่ว