ส่งการบ้านค่ะ

[krongkan]

นั่งอ่านบันทึกของตัวเองก็พบว่าลูกก้าวหน้าขึ้นมากๆ ในช่วงระยะเวลา 3 เดือนที่ผ่านมานี้ อ่านไล่ไปก็พบว่าลูกก้าวหน้าขึ้น
ในทุกๆ มิติ ทั้งในเรื่องการจดจ่อในสถานการณ์ต่างๆ และสถานที่ต่างๆ การสื่อสารกับพ่อแม่พี่น้อง คนใกล้ชิด เพื่อนคุ้นเคย
เพื่อนใหม่ ผู้ใหญ่ไม่คุ้นเคย ในสถานที่ต่างๆ และสถานการณ์ต่างๆ ภาษากายชัดขึ้น น้ำเสียงคมชัดขึ้น สื่อสารได้ดีทั้งในสภาวะ
อารมณ์บวกและอารมณ์ลบ บอกเล่าเรื่องราวได้ไหลลื่นมากขึ้น มีเรื่องเล่า ทั้งจากจินตนาการและจากชีวิตจริงที่เกิดขึ้น พูดจา
เป็นเหตุเป็นผล มีอารมณ์ขัน ประมาณว่าเป็นคนปล่อยมุกเป็นอันดับต้นๆ ของบ้านเลยทีเดียว เจ้าเล่ห์และหาทางเอาตัวรอด
ได้เสมอ สิ่งที่เห็นความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนอีกอย่างคือ ความรับผิดชอบต่อการเรียนและหน้าที่ที่เกี่ยวเนื่องกับโรงเรียนค่ะ
มีตัวอย่างหนึ่งของเรื่องนี้อยู่ค่ะ คือเมื่อตอนเปิดเทอมครูบอกให้เอา แท๊บเล๊ท ไปให้ครูเพื่อลงโปรแกรม เจ้าตัวลืมบอกแม่
เลยไม่ได้เอาไป ตอนขึ้นรถจะไป รร เพื่อนถาม เอามาหรือเปล่า ลูกหน้าเสียเลยค่ะ แล้วก็พูดคุยกันจะให้พ่อเลี้ยวรถกลับไป
เอาที่บ้าน แม่ก็ยืนยันว่าไม่ได้แล้ว เพราะไม่ทัน แต่ในน้ำเสียงที่เข้าใจปลอบประโลม และหาทางออกด้วยกันว่าจะทำอย่างไรดี
จนถึง รร ลูกก็ยังเครียดอยู่ เพราะครูบอกว่าถ้าไม่เอามาจะถูกตี แม่ก็ดึงตัวออกมาคุยกัน ก็คุยกันสักพัก ได้ทางออกว่าให้แม่
บอกครูหน้าประตูว่าลืมเอามา แต่ครูประจำชั้นลูกจะบอกเองเพราะแม่เข้าไปข้างใน รร ไม่ได้ ลูกก็ดูมั่นใจขึ้นเดินเข้า รร
กลับมาบ้านแม่ถามถูกครูตีไหม ลูกบอกไม่โดน เนี่ยเครียดอยู่ตั้งนานแต่ครูไม่ตีแถมมีเพื่อนคนหนึ่งก็ไม่ได้เอามาเหมือนกัน
เลยรู้สึกดีขึ้น เหตุการณ์นั้นทำให้เค้ามีความรับผิดชอบมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ ขอบคุณบทเรียนที่ลูกได้รับ เดี๋ยวนี้ดู
เหมือนเรื่องราวใน รร จะถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของเค้ามากขึ้นด้วยค่ะ ลายมือก็สวยขึ้นมากแบบไม่น่าเชื่อเลยค่ะ
แม่คิดว่าต้องใช้เวลานานกว่านี้ซะอีก และก็ต้องบอกว่าในระยะเวลา 3-4 เดือนที่ผ่านมานี้แม่เล่นสมมติกับลูกเยอะมากค่ะ
มีโอกาสเป็นต้องเล่นกัน และพูดคุยนุ๊งนิ๊งกุ๊งกิ๊งกันเยอะมาก ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบ 2 ต่อ 2 เยอะๆ เพราะแม่รู้ว่าก็จัด
ให้เค้าฝึกกิจกรรมทางร่างกายเยอะเหมือนกัน ก็เลยต้องชดเชยกันเยอะหน่อย เพราะช่วงไหนที่เค้าล้ามากๆ จะรู้สึกได้เลยค่ะ
ว่าเค้าฉุนเฉียวง่าย แม่ก็จะปรับผ่อน หรือเล่นกับเค้ามากๆ ทุกอย่างก็ดูดีขึ้นแบบทันตาเห็นเลยค่ะ อันนี้หมายรวมไปถึงพี่และน้อง
ของเค้าด้วยค่ะ เพราะพอเราได้ใช้เวลาคุณภาพกันจริงๆ แม่ก็รู้สึกว่าตัวเองก็ยังมีเวลาเหลือที่จะเล่นกับพี่และน้อง อาการอ้อนแม่
ของน้องก็ลดลงไปค่ะ น้องก็ดูมั่นใจขึ้น สำหรับพี่เราก็พูดจาสอบถามความรู้สึก เล่นหยอกกันมากขึ้น ใกล้ชิดกันมากขึ้นค่ะ
สมดุลย์ในบ้านก็เลยดูดี และแม่ก็จะทำต่อให้ดียิ่งๆ ขึ้นค่ะ
เมื่อคืนมีเหตุการณ์หนึ่งค่ะ เจ้าตัวแสบเอาหนังสือมาอ่านเพราะครูสั่งให้อ่านหน้า 15-28 (โหดไหมคะ 555)
เป็นหนังสือแบบฝึกหัดเลข แม่ก็ได้คืบจะเอาศอก อ่านอย่างเดียวได้ไง ก็ให้อ่านไปด้วยคิดไปด้วย เรื่องอ่านก็กะว่าให้ฝึก
อ่านออกเสียง จะได้ฟังเสียงของตัวเองด้วย แต่อ่านไปก็ให้คิดไปด้วยว่า ผลลัพธ์มันออกมาเป็นอย่างนี้ได้ยังไง แรกๆ ก็ดู
โอเคค่ะ อ่านเสียงดังฟังชัด คิดเลขได้ไม่ติดขัด พอนานๆ ไปชักล้า โจทย์เริ่มมีหลายอย่าง ทั้งบวกทีละ 10 บวกทีละ 5
บวกทีละ 2 และบวกทีละ 100 ยังไม่พอ เริ่มมีลบทีละ 10 ลบทีละ 5 ลบทีละ 2 และลบทีละ 100 ด้วย
ตอนแยกๆ กันก็ยังคิดได้ลื่นไหลอยู่ พอมารวมกันหมดชักเริ่มงง แม่ก็เริ่มฉุน เฮ้ย อารายเนี่ย ลูกก็หันควับ หม่าม้าอย่าดุนะ
เดี๋ยวพลังหาย แม่ก็หยุดกึ๊กแล้วยิ้มออกมา เท่านั้นแหละ เจ้าตัวแสบสีหน้าสดใสแล้วบอกออกมาว่า เย้ พลังมาแล้ว ทำต่อได้เลย
แม่ก็ถามต่อ ทำไมละ เจ้าตัวตอบ ก็หม่าม้ามีความสุข ลูกก็มีพลังต่อสู้ น้ำตาแทบไหลค่ะ คิดแล้วก็น่าเขกกระโหลกตัวเองนะคะ
รู้ก็ทั้งรู้ว่ายากสำหรับเค้ายังอดคาดหวังไม่ได้ แล้วก็ยิ่งสะท้อนใจค่ะว่าความสุขของแม่ก็คือความสุขของลูก ลูกตรงไปตรงมาจนแม่
อายเลยค่ะ

[Waraporn.2556]

คุณแม่เก่งจังค่ะ บอกเทคนิคพิเศษได้มั้ยคะ หรือใช้ ใจ ๆๆๆๆๆ ล้วน ๆๆๆๆๆๆ คะ

[krongkan]

"ใจ" เป็นจุดเริ่มของทุกอย่างค่ะ จากนั้นก็ต้องหา "ความรู้" เพื่อทำความเข้าใจ และสำคัญที่ "ลงมือทำ" ค่ะ ดิฉันคิดว่าทุกคนทำได้ค่ะ
โดยส่วนตัวของดิฉันเองที่เป็นผู้เรียนรู้ด้วยการฟัง และมีความไวความรู้สึกประกอบด้วย ดิฉันจึงชอบ "อ่าน" ค่ะ ชอบที่จะฟัง ชอบที่จะรู้
เรียกว่ากระหายเลยก็ว่าได้ อยากรู้ไปซะทั้งหมด แต่ด้วยความที่ไวรู้สึกจึงวิตกกังวลง่าย ซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญในการพัฒนาลูก แต่ยัง
โชคดีที่มีบางส่วนที่เป็นผู้เรียนรู้ผ่านการลงมือทำด้วย เลยชอบทำชอบลอง และมีคุณหมอคอยช่วยบอกช่วยสอนในเรื่องการมองภาพรวมค่ะ
จริงๆ มีคนบอกอยู่ที่บ้าน แต่ไม่ค่อยเชื่อเค้าค่ะ แหะ แหะ แหะ จะว่าไปดิฉันเองก็มีความดื้ออยู่ในตัวไม่น้อยเลยทีเดียวเหมือนกัน
แต่ตอนนี้เชื่อแล้วน้า...555
อ้อ อีกอย่างดิฉันเข้าวงการมาจะ 4 ปีแล้วค่ะ ถึงวันนี้บอกกับตัวเองได้ค่ะว่า ถ้าอยากจะสำเร็จ ต้องมีลักษณะที่มองรายละเอียดเป็น
มองภาพรวมเป็น และลงมือทำเป็นค่ะ สรุปว่า ฝึกตัวเองให้เป็นผู้เรียนรู้แบบรอบด้านตามในหนังสือ "อย่างไรเรียกว่าเรียน แบบไหนเรียกว่าเก่ง"
ของคุณหมอให้ได้ก็จะทำทุกอย่างได้ดีค่ะ
ปล งานของดิฉันก็ยังไม่เสร็จนะคะ ยังเหลืออยู่อีก แต่ความรู้สึกแปล๊บปล๊าบในใจที่ดิฉันเคยคุยกับคุณหมอลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ค่ะ

[สายป่าน]

อิจฉา อ่ะ อิจฉา
บ้านเราย่ำอยู่กับที่มาพักใหญ่แล้ว
ยิ่งตอนนี้ งานมากขึ้น แม่กลับบ้านได้เย็นกว่าเดิม
เรื่องร่างกายไม่ต้องพูดกันล่ะ หล่นตุ๊บเลย
จะปรึกษาเรื่องเวลาทำงานแล้วดูลอยๆน่ะค่ะ
ถ้าแม่คอยสะกิด งานก็เดิน ถ้าแม่ลองปล่อย นั่งมองเฉยๆ
ไม่รู้ใจไปไหน หรือไม่ก็นึกเรื่องอื่นที่อยากทำได้ ก็ไปทำเรื่องอื่นเฉยเลย
ลืมของประจำ ตั้งแต่เปิด ป.1 มา เครื่องเขียน กระติกน้ำ ผ้าเช็ดหน้า หมวก
มันไม่ค่อยยอมกลับบ้านพร้อมเจ้าของ
แถมชวนคุย เดี๋ยวนี้ประโยคติดปากคือจำไม่ได้ ลืมแล้ว
เลยทำให้แม่ชักเริ่มกรุ่น กรุ่น ขุ่น ขุ่น
ลูกก็เลย จ๋อยๆ กร่อยๆ ไปน่ะค่ะ

[กิ่งแก้ว]

ประโยคประจำตัว ..เวลามีปัญหา หาทางแก้ไม่เจอ คิดอะไรไม่ออก เพิ่มเวลาฟลอร์ไทม์ ค่ะ

[แม่หนึ่ง]

แอบมาอ่าน เห็นคำถามแม่สายป่านแล้วรู้สึกเป็นเรื่องเดียวกับที่เจอกับหนึ่งอยู้
คือเค้ามีทางเลี่ยงเราเสมอ ที่ใช้อยุ่คือตามน้ำ เออ ออ ไป แต่แกล้งงง ให้เนียนๆ
อ๋อ เอ แต่สงสัยจัง อยากรู้จริงๆนะ และชมเค้ามากๆ ชื่นชม แบบรัก แบบเชื่อ แบบ เชื่อมั่น
โดยถามตัวเองก่อนว่าหงุดหงิดรึเปล่ากับการลืมของ กับอะไรๆที่ไม่เข้ารูปเข้ารอย
วางลงให้ได้ก่อน การแกล้งงง เจ๊าะแจ๊ะ แซะถาม จะราบรื่นเนียนขึ้น และลูกจะอยากบอกอยากเล่า
แบบไม่น่าเชื่อ อารมณ์ ความคาดหวัง ความผิดหวัง มันปิดไม่ค่อยอยู่แอบแผ่รังสีให้ลูกสัมผัสเสมอ
ต้องแน่ใจว่ามันพอเอาอยู่ค่อยไปคุยก็ไม่สายนะคะ
สู้ๆ บอกตัวเองด้วยอะค่ะ

[krongkan]

เรื่องความรับผิดชอบต่องานที่ทำอยู่นี่ ต้องบอกว่าได้เทคนิคมาจากทั้งคุณน๊อตและคุณหมอค่ะ

อ่านเรื่องราวของน้องภู เรื่องราวที่คุณน๊อตจัดการ และที่คุณหมอแนะนำ แล้วนำมาประยุกต์ใช้ค่ะ

โดยมีสาระสำคัญอยู่ที่ งานไหนที่ต้องทำก็ต้องทำ รู้ เข้าใจว่าเหนื่อยยากแต่เป็นหน้าที่ต้องทำ

ถ้าทำได้ดีมีรางวัลทันที ถ้าทำไม่ได้ก็พูดคุยวางกรอบทำโทษ แต่ส่วนใหญ่ที่ทำมา ยังไม่ต้องถึงกับ

ทำโทษค่ะ เพราะแค่ไม่ได้รางวัลก็ถือเป็นการทำโทษสำหรับลูกแล้ว

อย่างเรื่องลืมของ การตั้งใจทำงาน การตั้งใจฟังครู ก็ใช้แรงเสริมด้วยการชมค่ะ วันไหนเก็บของกลับมาครบ

วันไหนลายมือสวย ก็ชมกันใหญ่ ชมจริงๆ ชมจังๆ เลยค่ะ ประหนึ่งว่ามันเป็นเรื่องยิ่งใหญ่มาก

แต่ก็มีพูดกันค่ะว่าถ้าวันนี้ลืมเอากลับมาจะอดกินขนม ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ของลูกค่ะ 555

กินขนมนี่เรื่องใหญ่มาก ใช้หลอกล่อได้หลายอย่าง ก็ปรับใช้เทคนิคนี้กับทุกๆ เรื่องค่ะ

ส่วนพฤติกรรมบางอย่างที่ไม่เหมาะสม ก็เรียนรู้เทคนิคการกำหนดกรอบจากคุณหมอค่ะ เช่นถ้าเข้าไป

ที่สถานที่แห่งหนึ่งแล้วนั่งนิ่งได้ ไม่ทำเสียงเวลาเบื่อได้ ก็ได้รางวัลค่ะ

สรุปคือใช้ทั้งการให้รางวัลและการวางกรอบทำโทษค่ะ อันนี้ต้องขอบคุณคุณน๊อตและคุณหมอค่ะ

ที่ให้ความรู้และเทคนิคทั้งทางตรงและทางอ้อม

[krongkan]

เรื่องเทคนิคการจัดการกับเด็กแสบช่างเลี่ยงก็เพิ่งได้จากคุณหมอเมื่อเดือนก่อนนี่เองค่ะ คุณหมอทำให้ดู ให้รู้ว่าที่ผ่านมาพ่อเจ้าประคุณหลบเลี่ยงเรามาตลอด

ด้วยความอ่านเกมส์ออกของเขา ทำให้แม่งงงวยและไม่รู้จะตะล่อมเขาอย่างไร ยังจำประโยคที่เขาตอบคุณหมอในห้องได้ค่ะ แล้วคุณหมอก็ย่างสามขุมเข้า

มาหาเค้าแล้วถามว่า "รู้หรือเปล่านี่ใคร นี่กิ่งแก้วนะ จะมาใช้มุขเนี้ย ไม่ได้กินหรอก" แล้วคุณหมอก็หัวเราะ และพูดคุยตะล่อมเค้าได้อีก 555 เห็นเลยค่ะว่า

เราปล่อยให้เค้าใช้มุขหลบเลี่ยงมานานมาก จากนั้นก็กลับมาประลองปัญญากับลูกตลอดค่ะ หลบใช่ปะ เดี๋ยวแม่จะหาทางแงะออกมาให้ได้ สนุกดีค่ะ พอได้

แล้วก็เหมือนเค้าก็จะโต้ตอบได้เก่งขึ้นนะคะ

[krongkan]

อ้อ สำหรับผู้เริ่มต้นใหม่ ต้องบอกว่าดิฉันใช้เทคนิคนี้เมื่อแน่ใจแล้วว่า เราแม่ลูกมีกันและกันแล้วนะคะ ถ้าไม่เข้าใจลองอ่านเพิ่ม

ในหนังสือ "ช่วยให้ลูกอยู่ได้และอยู่ดีด้วยฟลอร์ไทม์" ค่ะ มีอธิบายไว้ละเอียดแล้ว

[krongkan]

ลืมบอกไปค่ะว่าเป็นเทคนิคการวางกรอบและการทำโทษ