พัฒนาการของน้องเพชร

[กิ่งแก้ว]

คอยสรุปให้เขาเป็นระยะ ๆ ด้วยค่ะ

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ลดลงแล้ว ก็เริ่มทำงานความคิด (อันที่จริงก็เป็นการทำงานอารมณ์ด้วย)

อ๋อ ยายดุ เลยอยากตียาย ไม่ชอบ ไช่ไหม

ไม่ชอบเสียงยาย หรือไม่ชอบที่ยายหน้าบึ้ง

ถ้ายาย ดุเบา ๆ ล่ะ จะโมโหมั๊ย

อ่อ ยังโมโห

แล้วทำไง หายโมโห

นั่นซิ ทำไงก็ไม่หาย แต่ตียายไม่ได้ ทำไงดี ทำหน้าบึ้ง พอไหม

ว้า หน้าบึ้ง ก็ไม่หาย หน้าบึ้งด้วย กำมือด้วย หายไหม

อย่างนี้เป็นต้น

ถ้อยคำจะออกมาลื่นไหล ถ้าใจเราอยากช่วย อยากเข้าใจเขาจริง ๆ ค่ะ

[siravee]

วันนี้พยายามเล่นสมมุติกับลูกก่อนนอน.....
ลูกก็เป็นฝ่ายตั้งชื่อให้แม่เป็นเจ้าหญิงตามนิทาน และให้ตัวเองเป็นเตมีย์กุมาร
แล้วลูกก็พูดเองไปเรื่อยๆ ตามนิทาน แม่ก็พยายามแทรกเข้าไป..งง ๆ ๆ
พอได้ที ตอนลูกบอกว่าเตมีย์กุมารเล่นนำ้ ทำท่าว่ายที่พื้น
แม่ " เล่นนำ้อยู่เหรอ น่าสนุกจังเลย " ลูก " จับปลา เอามากิน " ทำท่ากิน
แม่ " กินด้วยคนสิ " ลูก " เอ้า จับปลามาให้กิน " วิ่งเอาปลามาป้อนใส่ปาก
แม่ " ปลายังดิบอยู่เลย ไม่กล้ากิน " ลูก ".......เอาปลาให้กิน "หยุดคิด แล้วเอามายื่นเหมือนเดิม
แม่ "ไม่เอา หรอก ไม่กล้ากิน มันไม่สุก" ลูก " เอาไปทอดแล้ว "
แม่ " อ้อเอาไปทอดแล้ว เอาอะไรมาทอดเหรอ" ลูก " เอากระทะมาทอด "
แม่ " เอากระทะมาทอดเหรอ แล้วเอาไฟที่ไหน " ลูก "........"
แม่ " เอาเตาแก็ส หรือ ก่อไฟเอง " ลูก " ติดเตาแก็ส เอากระทะมาตั้ง ทอดๆ " ทำท่าทอดพร้อม
แม่ " เด๊๋ยวก่อน ทอดทั้งกระทะเปล่าได้เหรอ " ลูกทำท่าคิด
แม่ " จะใส่นำ้ หรือนำ้มันดีน๊า
ลูก " ใส่นำ้มัน ทอดปลา " แม่ทำเสียงประกอบดัง ฉี่ๆๆ ลูกเอามือปล่าวหยิบมาให้กิน
แม่ " ไม่ร้อนเหรอ หยิบจากกระทะได้ ต้องตักใส่อะไรดี " ลูก "ตักใส่จาน " ทำท่าป้อนปลาให้
แม่ " โอ้ย ร้อนกินไม่ได้ทำไงดี " ลูก" เป่าๆๆ เย็นแล้วกินได้ "
แม่ " อร่อยจังเลย อุ้ย ปลาติดคอ " ลูก " กิน นำ้ " จากนั้น แม่ก็คิดมุกไม่ออกคะ .........

[siravee]

ขอบคุณคะ สำหรับคำแนะนำ....พอดีพิมพ์เสร็จ พึ่งรู้ว่า อ.กิ่งแก้วตอบไว้อีกหน้า
จะนำไปใช้คะ .....
แต่มีข้อสงสัยอีกหน่อยนะคะ....
แล้วกรณีที่เราทำงาน อารมณ์จนลูกเริ่มสงบลง แล้วพอเราพยายามจะทำงานความคิดไปด้วย
แต่บ่อยครั้ง ลูกก็จะมีอารมณ์ แรงขึ้นมาอีกคะ ...เป็นแบบขึ้นๆ ลงๆ เกือบชั่วโมงเลยคะ
ขยายความอีกหน่อยนะคะ ตัวอย่างกรณี แย่งของกับน้อง พอโดนน้องสู้ แล้วข่วนเข้าที่หน้า ก็เจ็บมากจะเอาคืนคะ แม่รีบตะครุบคนพี่ ไว้ แล้ว พยายามทำงานอารมณ์ด้วยคะ ลูกร้องไห้มากๆ " โอ๋ ลูก เจ็บมากๆ ลูกโกรธ ไม่พอใจ .." ประมาณนี้คะ ก็กอดปลอบ
ลูก " ทำไมน้องข่วนหน้าละ " ถามซำ้ๆ
แม่ก็พยายามกอดปลอบเอาไว้ ลูก " เพชรจะข่วนหน้าน้อง "
แม่ " เพชรโกรธมาก อยากข่วนน้อง"
แม่ " แล้ว ถ้าไม่ข่วนละ "
ลูก " เพชร จะข่วนน้อง " แม่ " เพชรอยากข่วนน้อง ให้เจ็บ แต่น้องก็จะร้องไห้เลยนะ "
ลูก หยุดมอง น้องที่ร้องไห้อยู่ใกล้ๆ มีคุณยายช่วยปลอบ ตอนนั้นแม่ก็พยายามคุมสติคะ
เพราะสงสารน้องด้วยพยายามจะเข้ามาหาแม่ แต่แม่ต้องเลือกกอดพี่ไว้ เพราะคนพี่กำลังอารมณ์ แรงมากคะ โถมทั้งตัวจะเข้าใส่น้อง แม่ต้องกอดล็อกเอาไว้.....ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ มีน้องอยู่ด้วยตอนนั้นเลย ทำให้ยังเป็นแบบ
อารมณ์ขึ้นๆๆลงๆๆ หรือปล่าวคะ

[กิ่งแก้ว]

จากการดูเทป ก็จะเห็นว่าการช่วยปรับแต่งอารมณ์ของน้องเพชรยังทำได้ค่อนข้างยาก

แม้ว่าไม่มีน้องอยู่ด้วย

ดังนั้นปัจจัยนี้จึงไม่ใช่สาเหตุทั้งหมด

โดยทั่วไป ปัจจัยที่สำคัญที่สุดในการช่วยปรับแต่งอารมณ์ของเด็ก คือนำ้เสียง สีหน้า ท่าทาง ของคนใกล้ชิด

อีกปัจจัยหนึาง คือเรื่องของ SI ซึ่งต้องแก้ให้ครบทุกเรื่อง

สำหรับเรื่องน้ำเสียง สีหน้า ท่าทาง แนะนำให้ดูเทปย้อนหลังของตัวเองอีกครั้งค่ะ

[siravee]

สวัสดีปีใหม่คะ...หายไป 3 เดือนเลยคะ
วันนี้พึ่งปิดการเข้ากลุ่มครอบครัวกับครูพบมา
ก็เหมือนเช่นทุกครั้งได้เทคนิควิธีมาเติมเต็มการเล่นกับลูกอีกมากมายคะ
ตอนนี้ลูกเป็นฝ่ายชวนเล่นสมมุติอยู่เรื่อยๆ ส่วนแม่ก็พยายามจะเล่นให้ได้ต่อเนื่องและซับซ้อน
ทั้งนี้จากการที่ได้เห็นตัวอย่างการเล่นจากครูพบ ก็พยายามนำมาปรับคะ หาจุดที่พอดีให้ได้ในการเล่น
อย่างวันนี้ ก่อนนอน ลูกก็หยิบหมอนรูปหน้าหมูมาแล้วโยนใส่แม่ พร้อมหัวเราะชอบใจ
แม่ก็โยนคืนพร้อมหัวเราะ ก็โยนกันไปมา 4-5 รอบ(แม่ก็แปลกใจเหมือนกันทุกทีไม่ชอบเล่นโยนหมอนใส่เลย)
จากนั้นลูกก็กอดหมอนไว้
แม่" ไม่โยนแล้วเหรอ "
พี่เพชร " ไม่หมอนของเค้า เค้าเกิดปีกุนนะ ต้องเป็นหมอนของเค้า"
แม่ " แม่ก้เกิดปีกุนเหมือนกัน งั้นแม่ก็ต้องได้หมอนด้วยสิ " ทำท่าจะเข้าไปแย่ง แต่ไม่เข้าไปจริง
พี่เพชร " ไม่ ไม่ ไม่ หมอนของเค้า แม่ก็มีหมอนอยู่แล้ว "
แม่ "ไหน ไม่มีเลย " ทำท่ายกมือปล่าวกางออกและส่ายหน้า
พี่เพชร " นี่หมอนของพระยมนะ "
แม่ " นี่ไม่ใช่พี่เพชรแต่เป็นพระยมเหรอ "
พี่เพชร " ใช่ พระยมไม่ให้หมอน หมอนของพระยม เจ้าหญิงพิกุลทองก็มีอยู่แล้ว "
แม่ " ใครเหรอ เจ้าหญิงพิกุลทอง "
พี่เพชร " ให้แม่เป็น เจ้าหญิงพิกุลทอง "
แม่ " ได้ เจ้าหญิงพิกุลทอง ขอยืมหมอนของพระยมหน่อย "
พี่เพชร " ไม่ได้ เอาหมอนรูปแตงโมโน่น "
แม่ " ไม่เอาอยากได้รูปหมู "
พี่เพชร " ของเค้า ไม่ให้ เค้าเกิดปีกุนนะ "
แม่ " เค้าก็เกิดปีกุนเหมือนกัน เค้าก็อยากได้รูปหมู "
พี่เพชร " ไม่ให้ ไม่ให้ " พูดไปหัวเราะไป แม่แกล้งทำมือไต่ๆไปใกล้หมอน ก็เอามือมาตีๆๆ
แม่ก็พยายามสมมุติเอาสัตว์เช่น ช้าง ม้า เสือ มาแย่ง พี่เพชรก็จะตอบว่าจับไปทิ้งนำ แม่ก็เลยคิดว่าจะทำยังงัยให้ลูกจัดการสิ่งที่มาแย่งด้วยวิธีอื่นเป็นก็เลยสมมุติเอาปลามาแย่ง พอลูกตอบว่าเอาทิ้งนำ แม่ก็บอกไม่ตายปลาว่ายนำเป็น จะกลับมาแย่งอีกแล้ว
ลูกทำท่าคิด เอาระเบิดมาปา.......ก็ยังเล่นได้ประมาณนี้คะ
พอเล่นเสร็จช่วงที่นั่งอ่านนิทานก่อนนอนกัน ซึ่งจะต้องอ่าน 2 เรื่อง เรื่องแรกเป็นเรื่องที่พี่เพชรเลือก อีกเรื่องเป็นเรื่องที่น้องสาวเลือก พอถึงตอนที่เป็นเรื่องของน้อง อ่านมาได้กลางๆเรื่องพี่เพชรก็เล่นเอาขวดนมที่ดื่มมาหยดใส่แขนแม่
แม่ก็บอกพี่เพชรมันเลอะลูกไม่เล่น ลูกก็หัวเราะ แล้วก็ยังทำ แม่ก็พูดแบบเดิมอีกแต่เพิ่มความเข้มของเสียง ฝ่ายน้องสาวก็ต้องการให้แม่อ่านให้ฟัง แม่ก็หันไปอ่าน พี่เพชรก็ทำแบบเดิมอีก แม่ก็บอกพี่เพชรแม่ไม่เล่นลูก จนในที่สูดแม่ก็เลยลองบอกความรู้สึกของแม่ให้เค้ารู้พร้อมทำสีหน้า " พี่เพชร แม่ไม่ชอบที่ลูกทำเลยนะ " พี่เพชร หยุดทำ แล้วทำหน้าเบะๆ พร้อมกับเอามือสองมือยกขึ้นปิดหน้า แล้วลูบๆนำตา แล้วก็พูด "แม่โกรธเหรอ " แม่ " แม่ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ชอบลูก " แม่เข้าไปลูบหลังแล้วกอด พร้อมถาม " แล้วพี่เพชร รู้สึกยังงัยลูก " เสียใจที่แม่โกรธ " พร้อมลูบนำตาและซบนอนที่ตักแม่ " โอ๋ลูก แม่รู้พี่เพชรเสียใจ แม่ไม่โกรธลูก"
ก็ลูบหลังลูบหัวประมาณ 2 นาที ก็กลับมายิ้ม แกล้งน้องสาวต่อได้คะ ก็ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ควรทำไหมที่ให้เค้ารับรู้อารมณ์เราบ้าง

[กิ่งแก้ว]

"แม่โกรธเหรอ " แม่ " แม่ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ชอบลูก "

การหัดให้ลูกรู้จักอารมณ์ของคนอื่น ทำได้แน่นอน

โกรธ ก็บอกไปว่าโกรธ หงุดหงิด ก็บอกว่าหงุดหงิด

เพียงแต่ต้องระวังการแสดงออก ให้พอดี ๆ คือมากพอที่ลูกจะเข้าใจ แต่ไม่มากจนกระทั่ง เขาตกใจ และหลุดจากการสื่อสาร

ของน้องเพชร คงต้องระวังเรื่องหลัง เพราะเขาไวความรู้สึกมาก

แต่ถ้าเขาตกใจ หรือกลัว แต่ยังสื่อสารได้ ก็ไม่เป็นให้ แนะนำให้สื่อสารกันเรื่องความรู้สึกกันต่อ

ดิฉันไม่แน่ใจหรอกค่ะ ว่าที่เขาร้องไห้ คือความเสียใจ

เด็กบางคน ร้องไห้ และใช้คำว่าเสียใจ แทนความว่ากลัว

บางคนใช้แทนคำว่าตกใจ

ค่อย ๆ ดูไปเถอะค่ะ

[siravee]

ขอบคุณคะสำหรับคำแนะนำ.....จะพยายามนำไปประยุกต์ใช้คะ
วันนี้ไปฝึกกับครูเป้ ระหว่างขับรถวนเพื่อหาที่จอดรถ พีเพชรก็พูดว่า " คุณแม่ ไม่เข้าประตูที่มีรูปนำตก "
แม่ " ทำไมเหรอลูก "
พี่เพชร " เพชร กลัว ไม่เข้าทางนั้น "
แม่ " ได้ ๆ ไม่เข้า ก็ได้ "
จากนั้นก็พาลูกไปเล่นกับครูเป้ พอขากลับ ความรีบ บวกกับอยากลองดูว่าลูกจะกลัวขนาดไหน ก็เลยพาลูกเดินกลับมาทางประตูที่มีรูปนำตกขนาดใหญ่ พอเดินเลี้ยวมา พี่เพชรก็ทำท่าชงัก
แม่ " เป็นอะไรเหรอลูก "พูดพร้อมเอามือโอบไหล่
พี่เพชร " ไม่ไป เพชรกลัวนำตก "
แม่ " เพชรกลัวนำตกเหรอลูก ทำไมถึงกลัว บอกได้ไหม "
พี่เพชร " เพชรกลัว นำตกมันดุ "
แม่ " อ่อ นำตกมันดุเหรอลูก แต่เอ มันเป็นภาพวาดนะลูก "
พี่เพชร " มันเป็นภาพวาดเหรอ "
แม่ " ใช่ลูก มันพูดไม่ได้ "พี่เพชรนิ่งมอง
แม่ " ตอนนี้พี่เพชรยังกลัวไหมลูก "
พี่เพชร " เพชรกลัว "
แม่ " ทำยังงัย พี่เพชรถึงไม่กลัวลูก "
พี่เพชร " ให้แม่ พาไปทางอื่น "
แม่ " ทางอื่นเค้าปิดประตูหมด เหลือทางเดียวเอง"
พี่เพชร " เค้าปิดหมอเลยเหรอ "
แม่ " ใช่ลูก ถ้าแม่เดินบังแล้วพาลูกเดินผ่านได้ไหม "
พี่เพชร ทำท่าคิด แม่ " ตกลงพี่เพชร จะให้แม่เดินบัง หรือจะเอามือปิดตาเดินดี "
พี่เพชร " ปิดตาเดิน " แล้วก็พากลับมาได้
ตกกลางคืนก่อนนอน พี่เพชรก็ถามแม่ว่า " คราวหน้าไปหาครูเป้ ทางประตูนำตกไหม "
แม่ " หนูอยากไปไหม "
พี่เพชร " ไม่ พี่เพชรไม่อยากไป "
แม่ "เพราะอะไรลูก " พี่เพชรก็จะตอบประมาณเดิมว่า กลัว มันดุ แม่ก็พยายามถามว่าแล้วถ้าเป็นภาพเล็กจะกลัวไหม ลูกก็บอกกลัว ไม่ชอบ แม่ก็พยายามถามว่ามันดุแบบไหน เค้าก็ยังไม่สามารถบอกได้ แต่ก็ไม่ได้พูดแบบโวยวาย ร้องไห้ เหมือน กลัวมากมาย แต่ก็มีความกลัวอยู่ ทำให้นึกถึงหนังที่ครูพบนำมาให้ดู เมื่อครั้งมาอุบล ครั้งล่าสุดเลยคะ
สำหรับคำแนะนำที่ให้พาลูกออก ภาคสนามบ่อยๆ ก็พยายามอยู่คะ จากที่ประเมินลูก สามารถเดินทรงตัวบนไม้ต่างระดับได้เอง
นั่งชิงช้าได้เริ่มโยกตัวได้เองแต่ไม่แรง ปีนป่ายเครื่องเล่นได้คล่องขึ้นแต่ยังไม่กล้าปีนสูงมาก เล่นกระดานลื่นได้แต่ยังไม่ค่อยเอาขาลงนำหนักที่พื้นแรงๆ กระโดดสองขาได้แต่บนแทมโบลีน ที่พื้นไม่ยอมกระโดด พยายามทำ แต่กลายเป็นลงมาทีละขา โหนห่วง หรือบาไม่ได้บ่นเจ็บมือ กระดานหกเล่นได้ดี แตะบอลได้แต่ต้องมีแรงจูงใจมากๆ ส่วนใหญ่จะเอามาอุ้มไว้ ปั้นดินนำมันเป้นก้อนกลมและยาวๆได้ ลากเส้นตามรอยได้ดี หยิบของใส่ปาก ยังเป็นลํกษณะกำมืออยู่คะ

[กิ่งแก้ว]

ดีใจที่ DVD Temple Glandin ช่วยให้ผู้ปกครองหลายท่านเข้าใจลูกมากขึ้น แสดงว่าการสื่อสารด้วยคำพูดหรือตัวหนังสืออาจจะไม่เพียงพอที่จะทำให้หลายท่านเข้าใจปัญหาการรับรู้ของบุคลที่แตกต่างได้อย่างแท้จริง

เรื่องทำงานเกี่ยวกับความกลัว แนะนำให้หาความเชื่อมโยงกับตัวเขา โดยถามว่า ที่ว่าดุ น่ะดุใคร แล้วเพชรกลัวว่าเขามาทำอะไรเพชร ทำแล้วเพชรจะรู้สึกอย่างไร ทั้งหมดนี้ เป็นการเน้นกระบวนการคิดถึงความรู้สึกของตัวเองให้ทะลุประโปร่ง

ส่วนการระดมความคิด ก็เป็นตอนต่อไป

แต่การรีบบอกว่ามันเป็นภาพวาด คือการหวังผลให้ลูกหายกลัว

ซึ่งมีความจำเป็นต่อชีวิตเด็กเช่นกัน

ทำสลับกันไปมาได้

แนะนำให้อ่านหนังสือ เรื่อง ความกลัวของเด็กออทิสติก ในคู่มืออีกครั้ง โดยเอาเหตุการณ์ที่ประตูมาเชื่อมโยง จะได้เข้าใจมากขึ้นค่ะ

ดิฉันคิดเรื่อง Sensory Motor ของน้องเพชร ยังมีงานที่ต้องทำมากพอควร โดยดูจากเวลาที่เขาเล่นสมมุติ ยังเป็นการเล่นต่อคำ เล่นวาจา ไม่มี action ประกอบ

แสดงถึงปัญหาในการวางแผนสั่งการกล้ามเนื้อ และการทรงตัว (คืือทำไป พูดไป ไม่ได้ หรือยังไม่มีไอเดียในรูปของ action)

จึงน้องเน้นเรื่องนี้ให้มาก ๆ ขอให้ดูตัวอย่างกิจกรรมทั้งงานบ้าน และการเล่นในบทความและในคู่มือเพิ่มเติมด้วยค่ะ

การเพิ่มทักษะทางกายจะช่วยให้เขามั่นใจขึ้น และการควบคุมอารมณ์จะดีขึ้นด้วยค่ะ

[siravee]

ขอบคุณคะสำหรับคำแนะนำ
วันนี้ตอนเช้าก็ยังถามอีกคะ ว่า จะไปหาครูเป้ไหม จะผ่านประตูที่มีรูปนำตกไหม แม่จะพยายามต่อไปคะ
มีอีกอย่างที่เป็นปัญหาพอควร คือพี่เพชรจะชอบเข้าไปตี หรือเอาสิ่งของไปขว้างใส่ น้าชายของเค้า
ปกติจะเจอกันตอนเช้า และเที่ยง ซึ่งแม่ก็พยายามสังเกตว่าเค้าชวนเล่น เพราะ จะวิ่งหัวเราะ บางครั้งน้าก็เล่นด้วยก็จะยิ่งสนุก
แต่เมื่อเช้าขณะน้าชายกำลังนั่งทานข้าว ก็เอาขวดนำไปขว้างใส่ พอน้าทำเสียงดุว่าอย่าทำ พี่เพชรก็วิ่งมาจับกระเป๋าน้าชายโยนทิ้ง แม่ก็พยายามสังเกตว่า ลูกต้องการหรือรู้สึกอะไร ตอนแรกก็พยายามสะท้อนว่า อยากเล่นกับน้าใช่ไหม ลูกก็ไม่ตอบเอาแต่หัวเราะสนุก แม่ก็สะท้อน สนุกจังเลย แต่น้าสนุกด้วยหรือปล่าวน้อ
พี่เพชรก็หยุดมอง แล้วพยายามดึงกระเป๋าของน้ามาโยนอีก แม่ก็บอก ไม่ได้ลูกไม่ดี พูดนำเสียงเรียบๆพร้อมส่ายหน้า
แกก็ยังคงหัวเราะ สักพักแกเอาโฮวัลตินกล่องที่แกดูดอยู่ วิ่งไปบีบใส่ขาน้าชาย ก็เลยโดนหันมาดุพร้อมเอามือพลักศรีษะของพี่เพชรให้ถอยออกไป แม่ก็รีบวิ่งเข้าไปห้ามบอกว่า ลูกไม่ควรทำนะ ดูสิน้าไม่พอใจเลย แล้วเพชรรู้สึกยังงัย
ก็ไม่ตอบ วิ่งไปบีบโอวัลตินใส่กระเป๋าน้าอีก แม่ก็เลยต้องรีบพาออกมา ......
ระหว้างทางที่ขับรถพาไป โรงเรียน แม่ก็พยายามจะหาดูว่าเพราะอะไรลูกถึงเป้นแบบนั้น
แม่ " พี่เพชรครับ ทำไมลูกถึงข้วางขวดใส่น้าครับ"
พี่เพชร " เพชรขว้างใส่น้าเลย"
แม่ "นั่นนะสิ ขว้างเพราอะไรครับ "
พี่เพชร " น้า ดื้อ"
แม่ "อ๋อ น้าดื้อ .... ดื้อแบบไหนเหรอ "
พี่เพชร " น้าดื้อ "
แม่ " น้าดื้อ หรือเพชรไม่ชอบน้า "
พี่เพชร ทำท่าคิด ยังไม่ตอบ
แม่ "ตกลงพี่เพชร ชอบหรือไม่ชอบน้า "
พี่เพชร " ชอบ "
แม่ "แล้วพี่เพชรทำไมขว้างขวดใส่น้า "
พี่เพชร " เพชรก็บีบโอวัลตินใส่น้า บีบใส่กระเป๋าด้วย "
แม่ "นั่นนะสิบีบใส่เพราะอะไร "
พี่เพชร "น้าดื้อ"
แม่ " เพราะน้าดื้อ หรือพี่เพชร ไม่พอใจ "
พี่เพชร " พี่เพชรไม่พอใจ น้าผลักหัวเพชร"
แม่ " อ๋อ เพชรไม่ชอบที่โดนพลักหัว "
พี่เพชร "เพชรโกรธ ไม่พอใจที่โดนพลักหัว" แม่ได้ยินก็แอบดีใจลูกบอกได้แถมเชื่อมโยงได้ด้วย ก็เลยรีบสรุปไปหน่อยว่า
ไม่ควรทำที่บีบใส่น้า ลืมค่อยถามเค้าว่า รูไหมเพราอะไรน้าถึงทำคะ.........

[กิ่งแก้ว]

ประโยชน์ ของเหตุการณ์เรื่องโต้ตอบน้า มีหลายอย่าง เช่น เพิ่มคำศัพท์ เจ็บใจ แค้นใจ

และ การกำกับวินัย ว่าทำไม่ได้

แต่ประโยชน์สูงสุด น่าจะอยู่ที่การดึงเข้าสุ่จินตนาการ เช่น ชวนเขาเล่นสมมุติ บีบกล่องนมในจินตนาการใส่น้า (หรือสื่อสัญลักษณ์ที่แทนน้า เฃ่น ตุ๊กตา) รับรองว่า ถ้าเข้าได้ตรงอารมณ์ เขาจะเล่นไม่เลิกทีเดียว แถมยังพยายามทุกวิถีทางจะจัดการน้า (ในเชิงสัญลักษณ์) ให้จงได้ เพราะเป็นช่องทางระบายอารมณ์ของเขา (ระดับ 5) แทนที่จะค้างอยู่ที่ระดับ 4 พฤติกรรม

ตอนที่เขาเล่นจิตนาการเรื่องราวแบบนี้ คุณแม่คอยระวังใจตัวเองให้นิ่ง ๆ และแอบยินดีในความก้าวหน้า (ที่ดูคล้ายถอยหลัง) ของเขาด้วยค่ะ